Για το βιβλίο της Γεωργίας Σκοπούλη
"Αυτές που γίναν ένα με τη γη"

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Αναδημοσίευση από τα ΝΕΑ - 19 Ιουνίου 2008

Φωνή Πατρίδας

     Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι ταμένοι που κάθε φορά μας αιφνιδιάζουν, μας βγάζουν από τη χωματερή της καθημερινότητας και την εικονική πραγματικότητα, μας αφυπνίζουν και μας παρηγορούν. Με έργα απροσδόκητα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και θεμέλια βίου.

     Ιδού από την Ήπειρο μας έρχεται μια Κιβωτός αυτογνωσίας. Από τις Εκδόσεις Δωδώνη κυκλοφορεί ένας τόμος 400 σελίδων όπου η κυρία Γεωργία Σκοπούλη συγκεντρώνει εξήντα οκτώ αφηγήσεις, εξομολογήσεις, αυτοβιογραφικές καταθέσεις γυναικών μεγάλης ηλικίας, πολλών πάνω από τα 90. Η κυρία Σκοπούλη με το μαγνητόφωνο στο χέρι περιόδευσε σε χωριά αποκομμένα από τον κόσμο, έρημα πια τα περισσότερα και κατέγραψε καημούς, χαρές, περιπέτειες βίου, πίκρες, ανταρσίες, μεταναστεύσεις, πείνα, δίψα, ορφάνια, χωρισμούς, βία ενδοοικογενειακή, απαγωγές, μικροπρέπειες, ανανδρείες, προδοσίες, αυτοθυσίες των απλών γυναικών μιας κακοτράχαλης αλλά τραγικής ελληνικής γης.

     Τίτλος αυτής της Κιβωτού «Αυτές που γίναν ένα με τη γη». Πράγματι οι γυναίκες αυτές είναι σαν το τοπίο της Ηπείρου και οι ίδιες αντλούν δυνάμεις από τα βράχια, τη λίγη γόνιμη γη, τα αρτεσιανά ύδατα.

     Η κυρία Σκοπούλη δεν κάνει κοινωνιογλωσσολογία. Δεν καταγράφει ντοπιολαλιά. Άλλος είναι ο σκοπός της. Γι΄ αυτό μεταγράφει την προφορική μικροϊστορία στην κοινή δημοτική, για να διασώσει το τραγικό, το ήθος, την ευσέβεια, την άκρα ταπείνωση της Ελληνίδας γυναίκας στην ελληνική ύπαιθρο μπροστά σε μια κοινωνία ανελέητη, συντηρητική, ανδροκρατούμενη και ρατσιστική.

     Ο πάντα γενναιόδωρος σε τέτοιες προσπάθειες καθηγητής Μιχάλης Μερακλής προλογίζει το ανεκτίμητο αυτό ντοκουμέντο της «έσω Ελλάδος».

το βιβλίο της Γεωργίας Σκοπούλη ►   "Αυτές που γίναν ένα με τη γη"