Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

Δημήτρης Χριστακόπουλος

    ΜΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ

Βάδιζε όλη τη νύχτα

-ή όλη του τη ζωή-

ανάμεσα σε δέντρα

κι ίσκιους που ξεγελούν

παίζοντας εύθραυστο κρυφτό

κι όταν βγήκε στο ξέφωτο

-ήταν πια μακριά το αυγινό φως-

έγειρε σ’ ένα  ξερό κορμό

και κοιτάζοντας το άπειρο

απλά αναρωτήθηκε,

αν αγαπήθηκε ποτέ.

Βιαστικά επέστρεψε,

κι όταν το ρολόι του τοίχου

χτύπησε εφτά φορές,

πριν τα χείλη της πουν τη λέξη

την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια

-δεν το συνήθιζε παλιά-

κι ύστερα,

συντριμμένος από τα όρια,

πήρε τυχαία ένα δρόμο

σκεφτικός για την αυταπάτη του,

μα και τόσο ανάλαφρος συνάμα.