Ποίημα
του Γιάννη Μότσιου:
Στην ιερή μνήμη του Φάνη Ζάρρα
Στην ιερή μνήμη του Φάνη Ζάρρα
που τόσο με τίμησε
με τη φιλία του. Και με την άλλη τόση καλοσύνη
του.
Ι
Φανερωμένη η τέχνη σου, ψωμί ζεστό σε αργυρό σοφρά
Ζεσταίνει τη ζωή στις κρύες του χειμώνα μέρες –
Αντίδοτο στην τόση καιρών και τόπων απροθυμία.
Ρυτίδωσαν τα ήρεμα νερά στο πέρασμα της καλοσύνης –
Ραβδί για ν’ ακουμπήσει η ψυχή
κι ο κόσμος όλος
Α, και να περάσουμε αντίπερα, χέρι με χέρι, ώσπου το
καλοκαίρι
Σ’ ανθόσπαρτα πέρατα η Τέχνη σου να μας βγάλει.
ΙΙ
Φανός η Τέχνη σου: δεν καίει, μόνο αληθοφανώς φωτίζει:
Ανάκατα καρδιά και νου και φαντασία.
Κι εκεί που πάει
Ν΄ ανάψει το σκοτάδι, της Τέχνης σου ο φανός ανοίγει δρόμους
Ήμερους μέσα στην τόση αγριάδα καιρών κι άτοπων τόπων.
Σχήματα και γραμμές, κι ανάγλυφα χεριού μαλαματένιου
Ζουν στα ζεστά των ανοιχτόκαρδων ανθρώπων σπλάχνα.
Γιάννης Μότσιος, 12 του Τρυγητή
2008
Σύντομο ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
του Γιάννη Μότσιου