Πολιτισμός

"εκθέσεις"

Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ  Μ Π Α Λ Τ Ο Γ Ι Α Ν Ν Η Σ    "Γ υ ν α ί κ α,  φ ό ρ μ α  και  χ ρ ώ μ α"
έκθεση στο Χώρο Σύγχρονης Τέχνης «Α μ υ μ ώ ν η»

Γράφει ο Σταύρος Μπαλτογιάννης στον κατάλογο
που εκδόθηκε για την έκθεσή του (Γιάννενα 20-01-2010)

 

Σήμερα γυρίζοντας και πάλι  στα πάτρια μονοπάτια  με την πραμάτια της ζωγραφικής μου  υπομάλης,  μαζύ με τη συγκίνηση που με συνοδεύει αφήνομαι στις  νοσταλγίες  για κείνα  τα πρώτα όνειρα  που συχνά με πρόδιδαν και άλλοτε με χάιδευαν. Αλλά και τα δύο μένουν μόνο δικά μου .

Θα περιμένατε βέβαια να ακούσετε και πάλι το γνωστό βιογραφικό των εικαστικών που δεν λείπει ποτέ από κάθε ευκαιρία.

Αλλά όπως είπε ο χαμένος τώρα φίλος Βασίλης Φωτόπουλος το βιογραφικό είναι ένα και δεν αλλάζει, και απαυτή την άποψη που αποδέχτηκα δεν προτίθεμαι να αναμασώ τα ίδια και όχι ιδιαίτερα  φωναχτά δρώμενα της ζωής μου που πιθανώς  δεν θα ενδιέφεραν και πολλούς.

Θέλω όμως να σας πω , με την ευκαιρια  μιας  ακόμη έκθεσής μου, ότι τα περισσότερα απαυτά αφορούν στη ζωγραφική που αφιέρωσα σ’αυτή ξόδεμα ψυχής.

Και θέλω να σας εξομολογηθώ ότι  δεν ονειρεύτηκα ποτέ μου τα μεγάλα και εντυπωσιακά ΄΄ατελιέ ΄, δεν  ξιπάστηκα από  επιβραβεύσεις και φιλοφρονήσεις , δεν  επιδίωξα νε χρησιμοποιήσω φιλίες και  γνωριμίες που θα βοηθούσαν ίσως στην προβολή της δουλειάς μου. Πίστευα ότι κάποτε θάρθει κιαυτή από  μόνη της ,χωρίς δικές μου συνειδησιακές  υποχωρήσεις .

Από νωρίς αγάπησα την τέχνη και απόρριψα τα τεχνάσματα.

Τελικά, πιστεύω ότι  είμαι  ένας άνθρωπος λιτός που  από από καποια συγκυρία γίνομαι  σύνθετος, περίεργος και απαιτητικός μπροστά στο καβαλέτο μου. Χωρίς να ξέρω γιατί, στη ζωγραφική θέλω να  είμαι πάντα μόνος, εγώ και αυτή.

Στη ζωή ευτύχησα να έχω μέχρι τώρα ανέφελη πορεία, χωρίς να μου λείπουν  τα βιώματα των σπουδών μου στην Ελλάδα και την Εσπερία  στην οποία ,όπως γράφτηκε ασώτεψα και με τη Συντήρηση, που και εκείνη με  απασχολεί   μέχρι σήμερα  μαζί με τα άλλα  της ζωής και της φύσης που επίσης αγάπησα.  Με όλα αυτά δεν ξέρω πως  μπόρεσα πάντα να μην μακραίνω από το καβαλέτο μου.

Βρίσκω πάντα ένα μικρό χώρο χωρίς μεγάλα παράθυρα που θα αποσπούν την προσοχή μου, χωρίς θορύφους και επισκέψεις.

Είναι αλήθεια  ότι η  περιπέτεια  της ζωγραφικής στην πορεία της Τέχνης με γοήτευσε από πολύ νωρίς,  από τα πρώτα χρόνια στη Σχολή,οπου πήρα και τα πρώτα νάματα από τους δασκάλους μου,όπως και από το εκπαιδευτικό ταξίδι μου ΄στην Εσπερία που μου προσέφερε στα φοιτητικά μου ακόμη χρόνια το΄Ιδρυμα Τοσίτσα. Μαζί  με τους φίλους τότε Παύλο Βρέλη και τον χαμένο σήμερα  βασίλη Γκρόζα ζήσαμε ανέξοδα τις πολύτιμες εμπειρίες  από τις επισκέψεις των μουσείων στις γνωστές για τον πολιτισμό τους πόλεις της Ιταλίας που περιοδεύσαμε  με τελικό προορισμό το Παρίσι.

Στην πολύτιμη αυτή εξόρμηση  πήραμε σοβαρά μηνύματα από τη γοτθική , αναγεννησιακή, και σύγχρονη  ζωγραφική της Ευρώπης που παρέμειναν για πολύ καιρό ανεξείτιλες στη μνήμη μας.Το Παρίσι, όπως το ζήσαμε τότε  (1955) παρά τα όσα  γνωρίζαμε από τις σπουδές μας, μας ξάφνιασε με τον πυρετό στις αίθουσες των πολλών και εντυπωσιακών για την τόλμη  και την  πρωτοπορεία εκθέσεων .΄Αλλωστε τα διάφορα ρεύματα με τις νέες αναζητήσεις , τα  μεγάλα  ονόματα των ζωγράφων  και η όλη εικαστική ατμόσφαιρα του Παρισιού ήταν φυσικό να εντυπωσιάσουν τους νεαρούς έλληνες ζωγράφους . Μετά από την παραζάλη του Παρισιού γυρίζοντας στην Αθήνα και γοητευμένος και πάλι από το φως της Αττικής προσπάθησα

να βρω τη δική μου έκφραση χωρίς να πάψω να παρακολουθώ τις σοβαρές προσπάθειες  στη σύγχρονη  ή στη  μοντέρνα ζωγραφική. ΄Ημουν  πλέον βέβαιος ότι θα μπορούσα  να  κάνω τέτοια  ζωγραφική αλλά ήξερα βαθιά από τότε ότι  δεν μου πήγαινε. Αυτό το αίσθημα ενισχύθηκε  κατά τη διάρκεια της σπουδής μου στη  Academia di Belle Arti  (1956) όπου οι Ιταλοί μαϊστορες και δάσκαλοί μου επικροτούσαν θερμά ,τις προσωπικές μου τάσεις. Με την ίδια δική μου  γραφή  πήρα μέρος με έργο μου στο Festival της Μόσχας. και αργότερα στη  Biennale των Νέων στο Παρίσι.

Γυρίζοντας στην Ελλάδα( 1963)  γνωρίζω από κοντά το ποικίλλο και φωτεινό τοπίο της  τόσο από τις εμπειρίες μου στα νησιά του Αιγαίου  που με συγκινεί και με εμπνέει μέχρι σήμερα, στα νησιά του Αργοσαρωνικού  στο  διαφορετικό σε φόρμες  τοπίο της Κρήτης      όσο και σεκείνο με το πρωινό θάμπωμα της ιδιαίτερης πατρίδας μου.Με αυτή την κατασταλαγμένη προσέγγιση του τοπίου δεν το ξέχασα σε  όλη την πορεία της ζωγραφικής μου.

Μια βαθιά επίσης  ευγνωμοσύνη . εκτίμηση  και θαυμασμό έτρεφα από μικρός για τη γυναίκα μάνα, σύντροφο ,αγαπημένη  που εύρισκα  εκεί , τις τέλειες αναλογίες του ανθρώπινου σώματος , την ποικἰλλη  έκφραση των ματιών της που συχνά  αφήνονται σε  ενόραση , τις  περισπωμένες των χειλιών της  στο χαμόλελο ή στη θλίψη, στο πείσμα ή στην κατάφαση.

 

Σταύρος Μπαλτογιάννης

 

◄πίσω στην έκθεση