Στα πλαίσια των
νεοπαραστατικών τάσεων η ζωγραφική του Δέδου διακρίνεται για την σαφήνεια, την
εκφραστική αλήθεια και την ποιότητα των διατυπώσεών του. Και ανήκει στις
νεοπαραστατικές τάσεις, γιατί ενώ έχει σαν αφετηρία την οπτική πραγματικότητα
και συγκεκριμένα τον αστικό μας χώρο, διακρίνεται για τις νέες εκφραστικές αξίες
που υποβάλλει.
Έτσι το ρεαλιστικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί, το μεταχειρίζεται με τρόπο ώστε
να εκφράζονται και μια σειρά υπαινιγμοί που οδηγούν μακρύτερα. Ιδιαίτερα τόσο τα
συγκρατημένα χρώματα με τους κάπως γαιώδεις τόνους καθώς και η απουσία
ανθρώπινης μορφής τονίζει την αίσθηση μιας εσωτερικής μοναξιάς, χαρακτηριστικό
του κόσμου μας.
Αλλά δεν είναι τόσο τα θεματικά στοιχεία, τμήματα οικισμών, αναφορές
κλασσικιστικών οικοδομημάτων, εσωτερικά, όσο η ποιότητα του σχεδίου και η
εσωτερικότητα του χρώματος, η έμφαση στα οριζόντια περισσότερο στοιχεία και η
δύναμη υποβολής του χώρου, που αποδεικνύουν τις δυνατότητές του.
Χωρίς ο Δέδος να επιδιώκει να αιφνιδιάσει κατορθώνει να μας πείθει για μια
περισσότερο βιωματική σχέση με τα θέματά του και όχι για μια εξωτερική
συνάντηση. Κατορθώνει μάλιστα με τον σεβασμό της οπτικής πραγματικότητας και την
πιστότητα της ρεαλιστικής περιγραφής να δίνει μια ποιητική μετάφραση του χώρου
που τον απασχολεί, την μεταφορά του σε μια νέα διάσταση.
Εξαιρετικός σχεδιαστής και με αίσθηση των χρωματικών αξιών, την ασφάλεια της
σύνδεσης και τον χαρακτήρα του χώρου, δίνει προσπάθειες που διακρίνονται για την
ειλικρίνεια και την εκφραστική τους αλήθεια.
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ
Ακαδημαϊκός και
καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών