Πολιτισμός Λογοτέχνες

Γιάννης Μότσιος

«Νυν και αεί»

και

«Δεν έχεις άλλη επιλογή»

δύο ποιήματα του Γιάννη Μότσιου

Ο καλός μου φίλος Γιάννης Μότσιος (αντάρτης του Δημοκρατικού στρατού στα 17^ου  χρόνια, και τώρα στα 91^ου  χρόνια γράφει ακόμη ποιήματα), και παρακολουθεί τα mail μου και τα βίντεό μου, είδε και τα βίντεο για την «παρέα της Πλατείας Μαβίλη»,  

Μου έστειλε δύο ποιήματά του και επειδή το ένα είναι καλλίτερο από το άλλο, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω, και τα αναρτώ και τα δύο.

*******************************************************

Νυν και αεί

 

Χρυσή κλωστή κρατάει μας δεμένους απ’ την ψυχή

κι από τα σπλάχνα της πεισμωμένης μας  καρδιάς:

όταν μας αδικούν.

 

                              «Την Πατρίδα, τα παιδιά, τις γυναίκες,

τους ναούς των Θεών μας, τους τάφους των προγόνων.

ο αγώνας μας είναι για όλα ετούτα. Τώρα». Και πάντα.

 

Το πρώτο ‘Όχι’, το ‘Μολών λαβέ’, μας έρχεται από μακριά,

 από πολύ μακριά: από τους μυθικούς μας Χρόνους,

κι από τον Όμηρο, κι απ’ τους τριακόσιους του Λεωνίδα.

Κι από της Σαλαμίνας την αλλάζουσα μάχη,

                                                                  απ’ των μανάδων 

την άγρια προτροπή: Ή ταν ή επί τας.

                                                                    Να έτσι και

κατατροπώσαμε τους Υπέρτερους εχθρούς που παρά λίγο

να τους ρίξουμε στη θάλασσα.

                                                      Ή ταν ή επί τας!

                                                                        Ελευθερία

ή Θάνατος. Να έτσι νικήσαμε στα χρόνια της Αντίστασης

Τους τρεις απροσκάλεστους ‘επισκέπτες’. Ελευθερία ή

Θάνατος, ο λόγος ο απλός, ο λόγος ο τεράστιος: ο Μέγας.

Σε χρέος, σε ήθος, σε δικαιοσύνη. Της πράξης ο λόγος,

Του εθνικού καθήκοντος, της περηφάνιας και της αξιο-

Πρέπειας της Εθνικής.

                                      Στον άπαντα αιώνα.

                                                                    Στον άπαντα.

Νυν και αεί.

 

27 Οκτωβρίου 2020 

    

*******************************************************

   

Δεν έχεις άλλη επιλογή

                                Στον ανανήψαντα αριστερό διανοούμενο

 

                   «Καθώς, λοιπόν, ξεφύγαμε από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη,

                     και βγήκαμε στ’ ανοιχτά

                     Γνωρίσαμε άλλους πιο τρομερούς κινδύνους: των συντρόφων

                     την ξαφνική λιγοψυχιά».

                                                                        (Τ. Λειβαδίτης, ΚΑΝΤΑΤΑ)

 

Θα ήθελα την ώρα τη στερνή να ’μαι κοντά σου,

όχι μαζί σου γοερά να κλαίω,

παλιέ μου σύντροφε και τότε παλικάρι, αλλά το χέρι σου

     να βαστώ και να σου λέω

πως είναι αργά, είναι πολύ αργά.

 

Στο πριν το στραβοπάτημα εκείνης της ζαβής στιγμής

που σου άλλαξε μυαλά και ρότα

όχι, δεν υπάρχει γιαγερμός.

Κι ούτε καινούριος δρόμος θ’ ανοιχτεί μπροστά σου

ξαφνικά. Για σένα. Ότι

είναι αργά, είναι πολύ αργά, για νέα συνέχεια

που να δεθεί γερά με κείνα τα παλιά.

 

Γιομάτο το ποτήρι σου με την πικρή χολή, ως τη στερνή

σταλαγματιά θα πιείς.

Δεν έχεις άλλη επιλογή. Γεφύρια έκοψες προς το σωστό

με τα δικά σου χέρια.

 

Κι αν, λέω, θέλεις, τη στρεβλή ζωή να παρατείνεις ξαφνικά

για ώρα λίγη,

πιες το σταλιά-σταλιά κι όχι γουλιά-γουλιά. Ή μια και κάτω!

Και άσπρο πάτο, δηλαδή.

                            Για να ξεφύγεις της ψυχής τα ρίγη.