Πορφύρης Τάσος
Ο Ηπειρώτης ποιητής
Δίλοφο, Μπαγιώτες
οργαναπαίχτες σε οικογενειακό γλέντι, αρχές περασμένου αιώνα.
Αρχείο Αγάπιου Τόλη
από το «Ζαγορισίων Βίος»
τον Ριζαρείου Ιδρύματος
ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ
To βιολί
Πορφύρης Τάσος
To βιολί περπατάει ξυπόλυτο στη χλόη ώσπου ν'
ανταμώσει τον χωματόδρομο. Εκεί προσπαθεί να πειθαρχήσει τις νότες
που με την πρώτη δυσκολία κάνουν τον κεφαλιού τους. Όταν γυρίζει
σπίτι ανοίγει παλιά σεντούκια και λέξεις της Μάνας
θησαυροί-λαμποκοπάνε: κανίσκι, σέπεται, παραστιά, ρουτί,
μαραγκιάζει. Αρχίζει να πέφτει μια «παλιά κίτρινη βροχή χωρίς
τέλος», ποτίζοντας τον κήπο, μουλιάζοντας τις αναμνήσεις. Βγαίνει ο
ήλιος και ένα ουράνιο τόξο χρωματίζει το τοπίο. 'Ενα σύννεφο τρέχει
και καλύπτει τον ήλιο το ουράνιο τόξο σβήνει. To βιολί κλείνει το
παράθυρο αγανακτισμένο και ξαπλώνει στη θήκη του.
Το
ντέφι
To ντέφι
είναι ένα ρολόι που διαιρεί
τον χρόνο σε πρώτα και δεύτερα
λεπτά. Είναι το βιολογικό ρολόι τον καθενός μας με
τους ισόχρονους και
καθησυχαστικούς χτύπους και
συνοδεύει τη σκέψη μας καθώς συχνά, χάνεται
στα φαράγγια της πατρίδας. Αυτό
συμβαίνει πριν από την καταιγίδα γιατί όταν ξεσπάσει,
αμύνεται κινητοποιώντας το
δάσος με τα δέντρα του αναμαλλιασμένο
κι άγριο, ανατέλλοντας απ'
το
βουκολικό
του όνειρο, τρομοκρατώντας
όσους επιβουλεύονται το
κοπάδι.
To
λαγούτο
To
λαγούτο σου
κάνει το φίλο, μα
μόλις του γυρίσεις την πλάτη
σε καρφώνει με τις σαΐτες του.
Ύστερα, έχοντας σε του
χεριού του, σε αποτελειώνει με
την ησυχία του. Μεθάει από τo κατόρθωμά του τα βήματά του από γκρεμούς
κι ανθισμένα χωράφια ως την πλήρη
υποταγή στο ταλέντο του
δημιουργού και τρέμει μήπως
ακουστεί η φάλτσα νότα.
To
κλαρίνο
To κλαρίνο
σε ψάχνει. Σε καλοπιάνει
ώσπου ν' ανακαλύψει τις πληγές
που επιμελώς
κρύβεις. Αν
αιμορραγούν ακόμα, φροντίζει
να τις γιάνει με ομοιοπαθητική μέθοδο. Ανεβαίνει σκαλοπάτι -
σκαλοπάτι πολύ
ψηλά
σε επίπεδο
ελευθερίας και κατεβαίνει - γλιστρώντας- την κλίμακα, στο σημείο
απ' όπου ξεκίνησε. Στη
διαδρομή συνωστίζονται παλιοί
αποχαιρετισμοί από ξενιτεμένους
στα πέρατα τον κόσμου που
ψάχνουν για
τους δικούς τους. Και τα
σύννεφα χαμηλωμένα, έτοιμα να
διαρραγούν από το
φορτίο
τους που μάζευαν στάλα, στάλα,
νότα - νότα για την μεγάλη
έξοδο.
Τάσος
Πορφύρης, Νοέμβριος
2007
◄Πίσω στα κείμενα του Τάσου Πορφύρη