Πορφύρης Τάσος
Κείμενα του Ηπειρώτη Λογοτέχνη
"ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ"
Τάσος Πορφύρης
Ανάμεσα στα μέλη της επιτροπής που βρισκόταν στο γραφείο του κ.
Υπουργού προσμένοντάς τον -κάτι του έτυχε την τελευταία στιγμή και
δεν θ’ αργούσε, σύμφωνα με την διαβεβαίωση της γραμματέως του-,
φιγουράριζε κι ένας ασπρομάλλης ψηλόλιγνος παππούς κρατώντας στο
χέρι το άσπρο ψάθινο ρεπούμπλικό του με την μαύρη κορδέλα. Φορούσε
καθαρό πουκάμισο που κούμπωνε μέχρι το λαιμό, χωρίς γιακά, με μακριά
μανίκια, ντρίλινο παντελόνι άσπρο κι άσπρες ελβιέλες με φαρδιά άσπρα
κορδόνια.
Ο κ. Υπουργός κατέφτασε ξεφυσώντας, καλημέρισε κι αμέσως: «Τι έχουμε
εδώ;», ρίχνοντας ματιές στους φίλους του απ’ τα παλιά. Ένας-ένας
έπαιρναν το λόγο κι έλεγαν τον πόνο τους, για τις συντάξεις που
χρόνια τώρα είχαν καθηλωθεί κι οι ψωροαυξήσεις κάλυπταν ίσα-ίσα τον
πληθωρισμό, για την προώθηση των σχεδίων για την κατασκευή γηπέδου
ποδοσφαίρου να μην ξημεροβραδιάζονται τα καμάρια μας στις
καφετέριες, για τη δημιουργία γυναικείου συνεταιρισμού κατασκευής
τραχανάδων, γλυκών κουταλιού, ζύμες για πίτες κ.τ.λ.
Ο κ. Υπουργός
μοίρασε απλόχερα υποσχέσεις -αλλιώς τι υπουργός θα ’ταν- κι
ετοιμαζόταν να μαζέψει τα χαρτιά του όταν ο παππούς που προαναφέραμε
-περνώντας το ρεπούμπλικο από το ένα χέρι στο άλλο- είπε:
_ Μ’ όλο το σέβας κ. Υπουργέ, ο δρόμος από την εκκλησιά μέχρι το
νεκροταφείο -πεντακόσια μέτρα όλος κι όλος- παρ’ όλες τις
διαβεβαιώσεις σας, εδώ και τέσσερα χρόνια -παραμονές των περασμένων
εκλογών- είναι στα μαύρα του τα χάλια, μια και τίποτα δεν έγινε.
Εκτός από τα κοτρώνια, διάφοροι θάμνοι, κρανιές, γράβοι, παλιούρια
φυτρώνουν και μεγαλώνουν και δεν μας αφήνουν να περπατήσουμε. Τα
κόβουμε με τσεκούρια και τσαλοκόπια αλλά την ερχόμενη άνοιξη πάλι τα
ίδια. Για να θάψουμε τους νεκρούς μας φορτώνουμε τα φέρετρα στα
μουλάρια κι ο κόσμος πηγαίνει στο νεκροταφείο καβάλα στα ζωντανά.
Εκτός από τα παλληκαρόπουλα που πηδάνε σαν κατσίκια. Ο παπάς
δυσκολεύεται ν’ ανέβει στο μουλάρι με το πάχος που έχει ` χρειάζεται
τη βοήθειά μας.
Αυτά είπε ο παππούς και
σταμάτησε και το πήγαινε-έλα του ρεπούμπλικου.
_ Βεβαίως το θέμα του δρόμου υπάρχει στην ατζέντα, αλλά βλέπετε
υπάρχουν προτεραιότητες, απάντησε ο κ. Υπουργός και συμπλήρωσε: «Θα
’ρθει η σειρά των πεθαμένων, τώρα μας απασχολούν οι ζωντανοί».
Όλοι κάγχασαν με το χιούμορ του κ. Υπουργού. Τον παππού μας δεν τον
χώραγε ο τόπος. Παρακαλούσε ν’ ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Άρχισε
να περνάει πάλι το ρεπούμπλικο από το ένα χέρι στο άλλο ώσπου
αποχώρησε ο κ. Υπουργός κι όλοι τράβηξαν για τα σπίτια τους.
Σε μια βδομάδα πέθανε ο κ. Υπουργός ή όπως χυδαϊστί λέγεται «τα
τίναξε τα πέταλα». Άλλοι είπαν ότι έφταιγε το πολύ φαΐ και το πιοτί,
άλλοι το στρες και το άγχος -δεν είναι και λίγο να ’σαι υπουργός την
σήμερον ημέραν- και ορισμένοι καλά πληροφορημένοι διέδιδαν ότι από
κάποιο ξενοδοχείο μεταφέρθηκε η σορός στο νοσοκομείο ` άντε βρες
άκρη. Σε ανύποπτο χρόνο ο κ. Υπουργός είχε εκφράσει την επιθυμία
όταν πεθάνει να θαφτεί στη γενέτειρά του. Πήραν φωτιά τα κινητά
γιατί ο δρόμος έπρεπε πάση θυσία να φτιαχτεί. Τελικά, με την
παρέμβαση του Υπουργού του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. και της Νομαρχίας, σε μια
βδομάδα ο δρόμος είχε καθαριστεί από κοτρώνια και θάμνους και είχε
ασφαλτοστρωθεί. Η σορός του εκλιπόντος όλο αυτό το διάστημα
βρισκόταν σε ειδικό ψυκτικό θάλαμο του νοσοκομείου.
Κι έφτασε η μέρα της κηδείας. Κόσμος πολύς κι ανάμεσα ο
Πρωθυπουργός, συνάδελφοι Υπουργοί, πολλά στεφάνια και δεκάρικοι
λόγοι για το δυσαναπλήρωτο κενό που άφηνε πίσω του ο αείμνηστος
εκλιπών. Σιγά το κενό `
σαν τα κοράκια περιμέναν βουλευτές για υπουργοποίηση. Η μπάντα με
αργό τελετουργικό βήμα προχωρούσε στο δρόμο για το νεκροταφείο
παιανίζοντας το πένθιμο εμβατήριο από την Ηρωική Συμφωνία του
Μπετόβεν. Η νεκροφόρα ακολουθούσε αργά, τυλιγμένη στην ελληνική
σημαία, ο κλήρος με επικεφαλής τον Δεσπότη της περιοχής με τα άμφια
που κάλυπταν τον τεράστιο όγκο του και την ποιμαντορική ράβδο να τον
στηρίζει. Ακολουθούσαν τα μέλη της οικογένειας του εκλιπόντος και
πίσω τους οι φίλοι, οι συγγενείς κι οι ψηφοφόροι.
Στο τέλος της πομπής ο
παππούς μας, περνώντας το ρεπούμπλικο από το ένα χέρι στο άλλο,
μονολόγησε: «Τελικά τον έφτιαξες το δρόμο, κ. Υπουργέ. Είχες δίκιο.
Υπάρχουν προτεραιότητες».
Τάσος Πορφύρης
Σεπτέμβριος 2008
◄Πίσω στα
κείμενα του Τάσου Πορφύρη