Πορφύρης Τάσος
Κείμενα του Ηπειρώτη Λογοτέχνη
"ΣΩΜΑ ΣΑΜΑΡΕΙΤΩΝ Ε. Ε. Σ."
Απέναντι ακριβώς από την «ΜΠΕΡΤΣΙΑ»,
στον αριθμό 19 της 3ης Σεπτεμβρίου, σ’ ένα τριώροφο
κτίριο του Ε.Ε.Σ. -σώζεται ακόμα, μόνο που άλλαξε χρήση, έγινε
κτίριο απεξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες, του Ο.ΚΑ.ΝΑ.-, στεγαζόταν
στο υπερυψωμένο ισόγειο ο σταθμός Α΄ Βοηθειών. Είχαμε συνηθίσει τα
παρατεταμένα κορναρίσματα των αυτοκινήτων του Σταθμού καθώς έμπαιναν
από την κεντρική του πύλη σταματώντας μπροστά στα ασανσέρ με τους
μεγάλους θαλάμους για να χωράνε τα φορεία με τους αρρώστους. Λίγα
μέτρα πριν τα ασανσέρ υπήρχε ένα κλιμακοστάσιο μαρμάρινο με δέκα
πλατιά σκαλοπάτια που οδηγούσε στο γραφείο κίνησης και στη μεγάλη
αίθουσα αναμονής για χρήση των επισκεπτών. Τα παρατεταμένα
κορναρίσματα που ανέφερα παραπάνω οφείλονταν στην έλλειψη σήμανσης
και στο ότι ερχόταν αυτοκίνητο με άρρωστο ή τραυματία, ώστε το
προσωπικό να βρίσκεται σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσει ό,τι προκύψει.
Τροχονόμοι δεν υπήρχαν στην περιοχή να ρυθμίζουν την κυκλοφορία
εκτός από έναν που βρισκόταν στο κουβούκλιό του στη διασταύρωση των
οδών Πατησίων, Πανεπιστημίου και Αιόλου. Ένας άλλος βρισκόταν στη
διασταύρωση Πανεπιστημίου και Βασ. Σοφίας στο Σύνταγμα και ο τρίτος
που θυμάμαι στην πλατεία Κηφισιάς, στον Πλάτανο. Θυμάμαι παραμονή
Πρωτοχρονιάς, γύρω-γύρω από τα κουβούκλια, οι οδηγοί των αυτοκινήτων
άφηναν τα δώρα τους για τους τροχονόμους. Πολύχρωμα κουτιά κάλυπταν
το εξωτερικό των κουβούκλιων κι ο τροχονόμος φαίνονταν μονάχα τα
χέρια του να κινούνται ` νόμιζες -αν τον έβλεπες από κάποια
απόσταση- ότι πάλευε απεγνωσμένα να σωθεί κολυμπώντας σε μια
πολύχρωμη θάλασσα.
Ο Σταθμός λειτουργούσε σε 24ωρη βάση
και εκτός από το γραφείο κίνησης και την αίθουσα αναμονής αποτελείτο
και από 2 αίθουσες πρόχειρων χειρουργείων με 4 κλίνες η κάθε μια,
αίθουσα ιατρών, αίθουσα αδελφών νοσοκόμων, αίθουσα αιμοληψίας,
πλύσης στομάχου, μικροβιολογικού εργαστηρίου, ακτινολογικού
εργαστηρίου και τουαλέττες. Στον πρώτο όροφο οι αίθουσές του -δύο
πελώριες- εχρησιμοποιούντο αποκλειστικά για συσκέψεις γιατρών του
Ε.Ε.Σ.. Στον δεύτερο όροφο υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα διδασκαλίας για
τους Σαμαρείτες και τα γραφεία του Σώματος Σαμαρειτών ` ο κύκλος
διδασκαλίας κρατούσε 6 μήνες. Μετά «κατεβαίναμε» στα πρόχειρα
χειρουργεία του ισογείου και για να διατηρήσουμε την ιδιότητα του
Σαμαρείτη έπρεπε να είχαμε παρουσίες δύο απογεύματα την εβδομάδα.
Δεχόμασταν εντολές από γιατρούς και την προϊσταμένη όσον αφορά
περιποίηση τραυμάτων, ενέσεων υποδόριων και ενδομυϊκών και όχι
ενδοφλεβίων.
Ο Σταθμός εξυπηρετούσε άτομα ελαφρά ή
βαριά τραυματισμένα και γενικότερα όσα είχαν προβλήματα υγείας. Εάν
τα περιστατικά δεν ήταν σοβαρά, όπως μικροτραυματισμοί, οι
επισκέπτες έφευγαν αμέσως μετά την επίδεση των τραυμάτων τους. Όσοι
είχαν πρόβλημα διάσεισης εγκεφάλου από κάποιο χτύπημα ή πτώση έπρεπε
να παραμείνουν μερικές ώρες μέχρι να συνέλθουν εντελώς ` αν
απαντούσαν σωστά στην ερώτηση του γιατρού: «Τι μέρα έχουμε;» ή «Τι
ώρα είναι;», τότε έφευγαν αμέσως. Όσοι είχαν υποστεί τροφική
δηλητηρίαση έπρεπε να ταλαιπωρηθούν αρκετά. Η
διαδικασία θεραπείας ήταν η εξής: ο ασθενής οδηγείτο κοντά
στον νιπτήρα, καθόταν σε μια καρέκλα μπροστά του και του
ακινητοποιούσαν σε αυτή τη θέση χέρια και πόδια με τη βοήθεια ενός
ιμάντα. Η βρύση ήταν συνδεδεμένη με ένα κομμάτι λαστιχένιου σωλήνα
μήκους περίπου ενός μέτρου με ένα ρύγχος από βακελίτη για να μην
ενοχλεί τον οισοφάγο. Ο γιατρός έσπρωχνε τον σωλήνα σιγά-σιγά από το
στόμα μέχρι να φτάσει στο στομάχι. Κατόπιν άνοιγε σιγά-σιγά τη βρύση
και το νερό και η είσοδός του στο στομάχι προκαλούσε εμετό. Όταν το
νερό που έβγαινε ήταν καθαρό, έκλεινε τη βρύση και αφαιρούσε με
συγκρατημένες κινήσεις τον σωλήνα. Του αφαιρούσαμε τον ιμάντα και
τον οδηγούσαμε στο κρεβάτι για να ξεκουραστεί από την ταλαιπωρία.
Τον «κερνούσαμε» κι ένα ποτήρι νερό που είχαμε ρίξει μέσα δύο
χαπάκια άνθρακα για καθαρισμό του εντέρου. Έμενε στο κρεβάτι έως
ότου συνέλθει εντελώς.
Σε περίπτωση που είχαμε σοβαρά καρδιακά
περιστατικά ή βαρείς τραυματισμούς, οι ασθενείς αναχωρούσαν
επειγόντως για το διημερεύον ή διανυκτερεύον νοσοκομείο.
Θυμάμαι και τις φορές που το γραφείο
κίνησης του Σταθμού δεχόταν τηλεφωνικές κλήσεις από φτηνά ξενοδοχεία
της περιοχής Ομονοίας όπου υπήρχαν δωμάτια για εφήμερους έρωτες.
Συνέβαινε οι εραστές να αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα κατά τη
διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Το ανδρικό μόριο εγκλωβιζόταν στον
γυναικείο κόλπο και παρ’ όλες τις προσπάθειες ήταν αδύνατον να
ελευθερωθεί. Το ζεύγος πανικοβαλλόταν, καλούσε σε βοήθεια τη
ρεσεψιόν κι εκείνη τον Σταθμό Α΄ Βοηθειών. Οι τραυματιοφορείς
τύλιγαν σε σεντόνι το ζευγάρι, το τοποθετούσαν στο φορείο και στη
συνέχεια το μετέφεραν στο Σταθμό με το αυτοκίνητο. Ήταν πολύ
δύσκολες στιγμές για το ζευγάρι. Η γυναίκα κάλυπτε το πρόσωπο με τα
χέρια της κι έκλαιγε, ο άντρας ζητούσε την άδεια να καπνίσει αλλά
δεν του γινόταν η χάρη. Με μυοχαλαρωτικές ενέσεις λυνόταν το
πρόβλημα, έπρεπε όμως να δώσουν κατάθεση στον Αξιωματικό Υπηρεσίας
και να ελεγχθούν και οι ταυτότητες. Αν ήταν ελεύθεροι, μικρό το
κακό, αν όμως ο ένας ή και οι δύο ήταν παντρεμένοι, τα πράγματα
γίνονταν πιο βαριά. Η μοιχεία συνιστούσε ποινικό αδίκημα και ήταν
αιτία διαζυγίου. Η αποποινικοποίησή της ήρθε αργότερα ` όπως ένα
σωρό άλλες «καινοτομίες» επί Ανδρέα Παπανδρέου.
Τάσος
Πορφύρης
◄Πίσω στα
κείμενα του Τάσου Πορφύρη