Η ξυλογλυπτική του Μετσόβου
Τριαντάφυλλος Σιούλης
© Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων
Στο Μέτσοβο η
ξυλογλυπτική τέχνη ξεκίνησε από πολύ παλιά. «Η μεγάλη ακμή και το
άνθισμα της Μετσοβίτικης λαϊκής τέχνης άρχισε μετά το 1659, με τα
εξαιρετικά πολιτικά και εκκλησιαστικά προνόμια, που απέσπασε απ' την
Πύλη ο Μετσοβίτης αρχιτσέλιγκας Κύργος Φλόκας και καθιστούσαν το Μέτσοβο
αυτόνομη δημοκρατία. Τότε και η ξυλογλυπτική ξέφυγε απ' τη χειροτεχνία
κι ανέβηκε στο χώρο της τέχνης με τα τέμπλα, τους δεσποτικούς θρόνους,
τους άμβωνες, τα προσκυνητάρια, τα κουβούκλια των επιταφίων, τ'
αναλόγια, τα μανουάλια, τα μπαγκάρια και τα τόσα άλλα "ειδίσματα" των
εκκλησιών , συνεχίστηκε απ' τον 17ο αιώνα ως τα σήμερα, κι έφτασε από
γενιά σε γενιά στα χέρια των σημερινών ταλιαδόρων.
Οι "κομπανίες"
των ταλιαδόρων του Μετσόβου φτάνανε στις πιο αλαργινές πόλεις, για ν'
αναλάβουν τα σπουδαιότερα έργα της ξυλογλυπτικής και να μεταλαμπαδεύσουν
έτσι την τέχνη τους... Απ' τα "τεφτέρια" που κρατούσαν φαίνεται πως
είχαν θαυμαστή συντεχνιακή οργάνωση, ενώ απ' τα άλλα βιβλία που
κουβαλούσαν συμπεραίνουμε, πως είχαν και μια εκκλησιαστική παιδεία μαζί
με τη λαχτάρα στην καρδιά, σαν εκείνους τους κραδασμούς των αγιογράφων,
που στον τρουβά τους υπήρχε πάντοτε κάποια "Ερμηνεία της Ζωγραφικής
Τέχνης", αλλά και τα "συναξάρια" των αγίων».
Πάντως όλοι
δούλευαν με μεράκι και έχοντας το ίδιο πάθος για την δουλειά: «Μεγάλοι ή
μικρότεροι τεχνίτες, όλοι δούλευαν με το ίδιο πάθος και την ίδια λαχτάρα
ομορφιάς. Υπήρχε σε κάθε συντροφιά ο αρχιμάστορας που φιλοτεχνούσε τα
σχέδια, σκάλιζε τα δυσκολότερα μέρη και παρακολουθούσε τη δουλειά των
άλλων».
Τριαντάφυλλος Σιούλης
Δρ.
Αρχαιολογίας