Άννα Δερέκα
ποιήτρια
Υπάρχει μια μυθολογία της μνήμης και
της νοσταλγίας και συνιστά ένα βασικό παράγοντα μυθοπλασίας
Άννα Δερέκα
«…Υπάρχει μια μυθολογία της μνήμης και της
νοσταλγίας, που διαχέεται παντού, σ’ όλη αυτή την παραγωγή και
συνιστά ένα βασικό παράγοντα μυθοπλασίας. Η μυθολογία αυτή
τροφοδοτείται από έναν ακατάπαυστο ή ζωηρό διάλογο της αφηγήτριας με
τους χαμένους, που κατοικούν τον αλλοτινό κόσμο της μνήμης, έναν
κόσμο που μένει ζωντανός κι ενεργητικός μέσα από τη μνήμη των
προσώπων, πιο πραγματικός απ’ τον πραγματικό.
Σ’ αυτή τη μυθολογία υλοποιείται απλά και σαν
αυτονόητα μια κοσμοθεωρητικής τάξης αντίληψη, που χαρακτηρίζει την
παράδοση «της καθ’ ημάς Ανατολή»: η αντίληψη της ενότητας «ζώντων
και νεκρών». Σύμφωνα μ’ αυτή την αρχή, η ανθρώπινη κοινότητα νοείται
πάντοτε ως κοινότητα ζωντανών και νεκρών, τωρινών και αλλοτινών,
παρόντων και απόντων, όχι μόνο μέσα από ένα φανταστικό διάλογο, αλλά
μέσα από μια αίσθηση αίσθηση συνύπαρξης, αμοιβαιότητας, κοινής
ευθύνης: μια αίσθηση που εκκολάπτεται μέσα σ’ ένα κλίμα οικειότητας,
που δεν την διαταράσσει κανείς μεταφυσικός τρόμος.
«Όλα είναι αυτονόητα σ’ αυτό τον δρόμο. Τα
οξειδωμένα σίδερα, οι νεκροί μαγαζάτορες που επιμένουν ν’ ανοίγουν
αυτοί τις αμπάρες από τα καταστήματά τους». – «Στην οδό Αβέρωφ».
Ερατοσθένης Γ. Καψωμένος
Κοσμήτορας της Νεοελληνικής
Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων