ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΞΑΡΙ
Δημοσιογράφος
Με την πάροδο των ετών αναμοχλεύουμε μνήμες και «αναδιφούμε» στο
υποσυνείδητο καταστάσεις και γεγονότα που κατά ένα τρόπο σφράγισαν
τα δύσκολα αλλά ωραία μαθητικά μας χρόνια. Σαν μαθητές της πάλαι
ποτέ γεραράς Ζωσιμαίας Σχολής, με την κώμη κεκαρμένη και το μαθητικό
πηλήκιο που για έξη ολόκληρα χρόνια ήταν αναπόσπαστο τμήμα της
αμφιέσεως, κάτι σαν το πηλήκιο, των αξιωματικών των Ενόπλων
Δυνάμεων, που δεν ήταν νοητή δημόσια κυκλοφορία χωρίς αυτό και για
έναν λόγο παραπάνω, αφού επικρεμόταν η «Δαμόκλειος Σπάθη» της
τιμωρίας για όσους διενοούντο εκ των μαθητών και συμμαθητών, να
εξέλθουν εκτός σπιτιού χωρίς το κάλυμμα το μαθητικό της κεφαλής,
χαρακτηριστικό γνώρισμα του μαθητού, όπως και η μαύρη «πένθιμη»
ποδιά με το άσπρο γιακαδάκι των μαθητριών του μοναδικού και
ιστορικού Γυμνασίου Θηλέων που απείχε μόλις εκατό μέτρα από την
Ζωσιμαία των Αρρένων μαθητών πριν από την ίδρυση του Πρακτικού και
την είσοδο σε αυτήν μερικών μαθητριών.
Βασίλειος Κονιτσιώτης
Μνήμες που συνδεόταν άμεσα με την σχολική διαβίωση, το άγχος και την
αγωνία του καταλόγου την φοβία και την «τρομολαγνεία» των εξετάσεων
Α΄ και Β΄ εξαμήνου ταυ υπογράμμισαν οι διαβεβαιώσεις του αείμνηστου
καθηγητού των Μαθηματικών αυστηρού αλλά με καρδιά παιδιού Δημήτρη
Τζουμάκα. ο οποίος μας διαβεβαίωνε πως κατά το διαγώνισμα των
γραπτών του Α' εξαμήνου μέσα στην βαρυχειμωνιά του Φεβρουαρίου θα
μας πιάνει πυρετός προσπαθώντας να λύσουμε τις ασκήσεις και
…θέρμη, ενώ το καλοκαίρι με τους διαγωνισμούς του Β΄ εξαμήνου
του Ιουνίου θα μας διαπερνά την σπονδυλική στήλη «κρύος ιδρώτας».
Και όλα αυτά βέβαια τα ... παρήγορα για τους μαθητές που κατά την γνώμη του δεν ασχολούνταν σοβαρά, με την Μαθηματική επιστήμη της οποίας άξιος εκπρόσωπος διαβεβαίωνε πως ήταν ο ίδιος, ο οποίος πολλά στερήθηκε για να σπουδάσει σε ανήλιο δωμάτιο δίπλα από ένα μαγκάλι και μία «φουφού» για το μαγείρεμα.
Μνήμες από τον σεβαστό μας καθηγητή
της Μουσικής τον ευθυτενή, ψηλό αλλά λιπόσαρκο Δημήτριο Λούτση, ο
οποίος κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να μας καταστήσει λάτρεις και
μύστες της υψηλής Τέχνης της μουσικής και να μας εισαγάγει στο
άγνωστο και δυσνόητο για τους περισσότερους πεντάγραμμο, με τις
νότες, τις διέσεις και τις υφέσεις, χαρακτηρίζοντάς
μας άμουσους και απολίτιστους.
Ενθυμούμαι ένα Χαρακτηριστικό περιστατικό με τον καθηγητή μας
αυτόν στην Δευτέρα τάξη των εξαταξίων ή την Τετάρτη του οκταταξίου
τότε Γυμνασίου, στις ανήλιες ισόγειες αίθουσες δίπλα από τα
αφοδευτήρια από τα οποία ανέθρωσκε στα διαλείμματα καπνός από τους
θεριακλήδες μαθητές, που ανακαλύπτονταν από τον «ντεντέκιβ» καθηγητή
των Τεχνικών Παύλο Βρέλλη, αγαπητό σε όλους τους μαθητές,
εφαρμόζοντας τρόπους και μέσα πρωτότυπα για να αναγκάσει τους
αρειμανίως καπνίζοντες στα αφοδευτήρια μαθητές μεγάλων τάξεων κυρίως
να εξέλθουν στον καθαρό αέρα του διαλείμματος.
Ο κ. Λούτσης την ημέρα εκείνη φανερά
ταραγμένος ίσως από την κόπωση της μεταδόσεως της μουσικής Τέχνης σε
άλλη τάξη την προηγούμενη ώρα, εισήλθε μετά το κτύπημα του κώδωνα
του επιστάτη κυρ. Θανάση -καλοκάγαθου ανθρώπου- στη αίθουσα
διδασκαλίας. Αφού από την εισαγωγή και τα λόγια του αντιληφθήκαμε
πως θα περνούσε μία ώρα ευχάριστη με εμπέδωση παλαιοτέρων
διδασκαλιών που υποτίθεται πως μάθαμε από τις διδαχθείσες νότες, έβγαλε από
την λουστραρισμένη θήκη το καλογυαλισμένο του βιολί και έθεσε στον
ώμο του το βελούδινο χρώματος βυσσινί ύφασμα, στο οποίο σε λίγο
ακούμπησε το βιολί για να μας παίξει το ανοιξιάτικο τραγούδι - ήταν
πλέον άνοιξη- σε μουσικό ήχο. ενώ εμείς θα τραγουδούσαμε το «Να η
άνοιξη έφθασε γοργή...»
Περιττό να διαβεβαιώσω πως το μάθημα
των μουσικών αποτελούσε για τους μαθητές μια «όαση και ένα διάλειμμα
στον φόρτο των κυρίων μαθημάτων που άρχιζαν πάντα με τα Φιλολογικά
μαθήματα (δύο ώρες) συνέχιζαν με τα Μαθηματικά, τα Φυσικά,. Ιστορία,
Θρησκευτικά για να καταλήξουν συνήθως σε Σωματική Αγωγή και Μουσικά
τις τελευταίες και πιο «ράθυμες» μαθητικά ώρες. Και ενώ όλα ήταν
έτοιμα και ο κ. καθηγητής έπαιξε τις προκαταρκτικές και δοκιμαστικές
νότες σε όρθια στάση στη συνέχεια άρχισε το ανοιξιάτικο άσμα με μία
κάθετη κίνηση του δοξαριού και με τις φράσεις των μαθητών σαν
συνοδεία της μουσικής «Να η άνοιξη έφθασε γοργή, έλιωσαν εις τα
βουνά τα χιόνια...». Ξαφνικά ακούστηκε ένας διαπεραστικός, όσο και
ανατριχιαστικός ήχος από το βιολί ένα «κρατς» και έσπασαν οι χορδές
του βιολιού.
Το τι έγινε στην τάξη είναι ανώτερο
πάσης περιγραφής. Οι μαθητές ξέσπασαν σε ένα ακράτητο γέλιο
χτυπώντας τα πόδια στα θρανία. Ο καθηγητής αναψοκοκκινισμένος από τη
«συμφορά» που τον βρήκε και την ασέβεια των μαθητών προς το
ατυχές γεγονός έλαβε ύφος πρωτόγνωρο. Το πρόσωπό του αγρίεψε και
άρχισε να απευθύνεται με δριμύτατες παρατηρήσεις κατά των μαθητών
που συνέχιζαν το χαχανητό και το γέλιο. Ένας δε εξ αυτών μη
μπορώντας να συγκρατήσει το νευρικό γέλιο που τον συνεπήρε έκανε
ασυγκράτητα σπασμωδικές κινήσεις όρθιος στο θρανίο
Η Νέα Ζωσιμαία Σχολή
Τον μαθητή αυτόν αφού «έλουσε» με
διάφορα κοσμητικά επίθετα ο καθηγητής αφήνοντας χαμαί το βιολί και
το δοξάρι, τον περιέβαλε στην δια ξυλοκοπημάτων μέθοδο συμμορφώσεως
και ανανήψεως. Το γέλιο όμως του μαθητού που "σιγοντάριζαν" οι άλλα
συμμαθητές δεν έλεγε να σταματήσει και βρέθηκε σαν διέξοδος η πόρτα
της αιθούσης που άνοιξε ο μαθητής για να γλιτώσει τον ξυλοδαρμό
ακολουθούμενος εν σπουδή από τον καθηγητή με το βελούδινο ύφασμα του
βιολιού να ανεμίζει στους ώμους του μέχρι των αφοδευτηρίων όπου
βρήκε καταφύγιο για να γλιτώσει από την οργή και το μένος,
κλειδαμπαρώνοντας την πόρτα ενός αφοδευτηρίου
Η τύχη του μαθητού ήταν...
προδιαγεγραμμένη, όπως διαβεβαίωνε ενόρκως ο καθηγητής ο οποίος
ανέφερε τάχιστα το γεγονός στον αείμνηστο γυμνασιάρχη Βολονάση.
Τελικά ο μαθητής αυτός δεν τιμωρήθηκε αφού όλη η τάξη ήταν συνεργός
και αντέδρασε όμοια στο σπαρταριστό αυτό επεισόδιο και για τον λόγο
ίσως πως ο γυμνασιάρχης δεν είχε την κατάλληλη "μουσική παιδεία"
και δεν εμβάθυνε στο ατυχές μουσικό συμβάν της αιθούσης αφού το
γεγονός της ρήξεως των χορδών του βιολιού του καθηγητού αποδείχτηκε
πως δεν ήταν έργο των μαθητών ή κάποιου είδους σκευωρία, αλλά τυχαίο
ατύχημα. Ο καθηγητής αηδιασμένος από την ανταπόκριση και συμπεριφορά
των μαθητών της Β' τάξεως Γυμνασίου δήλωσε πως άλλη φορά μάθημα δεν
κάνει σε άμουσους βαρβάρους όπως απεκάλεσε τους μαθητές της τάξης
και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απαξιούσε να εισέλθει στην τάξη
ή αν ερχόταν αναγκαστικά δεν έκανε μάθημα απειλώντας Θεούς και
Δαίμονες πως θα μας αφήσει όλους στην ίδια τάξη!!!
Τα χρόνια πέρασαν, ο καλός καθηγητής
μας των Μουσικών συνταξιοδοτήθηκε και μετά από χρόνια αποδήμησε εις
Κύριον. Σε εμάς όμως όλους, έμεινε σε ανάμνηση το πάθος η αγωνία του
και η μεγάλη του προσπάθεια να μας μάθει μουσική που εξημερώνει τα
ήθη, που εκπολιτίζει τον άνθρωπο που τον ανελίσσει, τον προβιβάζει,
καθώς έλεγε και τον εξανθρωπίζει. Πέρασαν ατό τότε πολλά χρόνια
Και ήλθαν κάποτε στο μυαλό μας οι φράσεις του καθηγητού μας
όταν αποζητούσαμε στην μουσική ψυχική και πνευματική ξεκούραση και
στις νότες του πενταγράμμου μουσική θαλπωρή, της ψυχής και του
πνεύματος σε ώρες σχόλης και ηρεμίας
Φωτογραφία Καθηγητών της Ζωσιμαίας Σχολής, από μία εκδρομή.
Από το αρχείο του Άκη Ρώϊμπα
