Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «Θεόδωρος
Παπαγιάννης»,
ένα κύτταρο πολιτισμού και σχολειό τέχνης στο
Ελληνικό Ιωαννίνων
Στα σκαλοπάτια του Πολυτεχνείου ο Θόδωρος Παπαγιάννης, ο καθηγητής Γλυπτικής της ΑΣΚΤ, κάθησε με συντροφιά «τα φαντάσματά του», τα καμένα ξύλα που μάζεψε από την πυρκαγιά στο ιστορικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. «Είναι η δική μου αντίδραση σε ένα έθνος που μοιάζει υπνωτισμένο». Μπροστά του «άδειες θέσεις», «για εμάς όλους, τους απόντες», όπως γράφει σε κείμενό του, Αθήνα 15 Φεβρουαρίου 1994.
Της Ελένης Μπίστικα
Στο τόσο φορτισμένο με πολιτικά
γεγονότα προεκλογικό κλίμα της πρώτης Κυριακής του
Σεπτέμβρη, ας πάρουμε μια βαθιά πολιτιστική ανάσα, ψηλά από
τα Τζουμέρκα. «Σας γράφω από το ωραίο χωριό μου, το
Ελληνικό, πρώην Λοζέτσι, που το χαρακτηρίζει ένα
Καστρομοναστήρι του 1100, χτισμένο από τους Φιλανθρωπινούς.
Το Μοναστήρι αυτό που γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου με μεγάλο
πανηγύρι, της Τσούκας, είναι σημαντικό κτίσμα και το άλλο
μουσείο του χωριού μου, γιατί τώρα έρχεται να προστεθεί ένα
άλλο μουσείο...».
Είναι ο καταξιωμένος Ηπειρώτης γλύπτης
Θόδωρος Παπαγιάννης που μας γράφει αυτές τις γραμμές,
συνοδεύοντας την πρόσκληση για το άνοιγμα του Μουσείου
Σύγχρονης Τέχνης «Θεόδωρος Παπαγιάννης», αύριο Δευτέρα, ώρα
18.30, στο Δημοτικό Διαμέρισμα Ελληνικού. Την κορδέλα αυτού
του μουσείου θα κόψει ένας Ηπειρώτης, ένας Γιαννιώτης, η
Αυτού Εξοχότης, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ.
Κάρολος Παπούλιας, όπως γράφει η πρόσκληση.
Μέσα στα όσα θα ειπωθούν από τα
εγκαίνια της 74ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, με τα
συμπεράσματα που θα βγουν από τη χθεσινή ομιλία του
πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή και από τη σημερινή
συνέντευξη Τύπου που δίνει στο «Βελλίδειο», ας ανοίξουμε
λίγο τους ορίζοντές μας σε μια τόσο πολύ σημαντική
πολιτιστική είδηση που αφορά ένα μικρό αλλά δυναμικό
ηπειρώτικο χωριό, το Ελληνικό.
«Όταν πήγαινα εγώ σχολείο είμαστε 150
παιδιά. Τώρα κάθονται στα θρανία του 15 παιδιά, όλα κι όλα,
από το Ελληνικό και από τα γύρω Κατσανοχώρια. Για να
ζωντανέψω αυτόν τον χώρο και να τον κάνω ένα άλλου είδους
σχολειό, αποφάσισα πριν από πέντε χρόνια να φτιάξω ένα
μουσείο. Εκεί, και όχι στα Γιάννενα ή σε άλλη πόλη. Εκεί,
στον πάνω όροφο του δίπατου πέτρινου σχολειού, ενώ ο κάτω
συνεχίζει να είναι ζωντανό σχολείο, με δάσκαλο, μαθητές,
φωνές και γέλια στο διάλειμμα.
Χάρισα 300 έργα μου, μικρά και μεγάλα,
γι’ αυτό το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης που ο δήμος έδωσε το
όνομά μου. Τα τοποθέτησα, με τη βοήθεια του μουσειολόγου
Πέτρου Ζαμπέλη, που έχει επιμεληθεί και την έκδοση του
βιβλίου - Καταλόγου, σε 500 τ.μ. καθώς και στο προαύλιο 7
στρεμμάτων σε μια καταπράσινη αυλή, όπου παίζουν τα παιδιά.
Όλοι όσοι με βοήθησαν, έχουμε την ίδια φιλοδοξία – να γίνει
ο χώρος αυτός ένα κύτταρο πολιτισμού. Ο δήμος μας είναι πολύ
φτωχός και βοήθεια δεν υπάρχει από αλλού. Αλλά τολμούμε
γιατί πιστεύουμε ότι και ένα χωριό έχει δικαίωμα στον
πολιτισμό και στην τέχνη. Είναι και μια αρχή και ένα
παράδειγμα. Ελπίζουμε με τον χρόνο να γίνει και δεύτερο
μουσείο στα Γιάννενα. Και να μπορεί ο φιλότεχνος επισκέπτης
να κάνει τη βόλτα των μουσείων, από το Μέτσοβο στο Ζαγόρι,
στη Ζίτσα, με το ωραίο Μουσείο Χαρακτικής που χάρισε ο
μεγάλος μας ζωγράφος Κώστας Μαλάμος, στου Βρέλη, το Μουσείο
Κέρινων Ομοιωμάτων από την Ιστορία μας ή το Αρχαιολογικό των
Ιωαννίνων που πρόσφατα ανακαινίσθηκε, για να μην προσθέσω
την Πινακοθήκη Ιωαννίνων, του Οικονομίδη, στον Ελαφότοπο
Ζαγορίου ή το δικό μου, στο Ελληνικό Κατσανοχωρίων».
