"Με την Ηπειρώτικη λαλιά"

Του Χρήστου Τούμπουρου

(παραμένει Ηπειρώτης και ας είναι μακριά από την Άγναντα Άρτας)

 Ολόκληρη η εκδήλωση σε 8 βίντεο
με την επιμέλεια του Ναπολέοντα Ροντογιάννη

Η Αδελφότητα Αγναντιτών Αθήνας και ο Σύλλογος Ηπειρωτών Ηλιούπολης

Σας

ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ

Στην παρουσίαση του βιβλίου του Χρήστου Α. Τούμπουρου «Με την Ηπειρώτικη λαλιά», που θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018 , Ώρα 18.30΄΄ στο Πνευματικό Κέντρο Ηπειρωτών (Κλεισθένους 15 , 7ος όροφος, όπισθεν Παλαιού Δημαρχείου Αθηνών).

Θα χαιρετίσουν.

• Ο Πρόεδρος της Αδελφότητας Αθηνών Βαγγέλης Κώστας,

• ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών Ηλιούπολης Νίκος Σπέγγος,

• ο Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας Γιώργος Δόσης.

Παρουσιάζουν:

• Βαγγέλης Κούτας, Λογοτέχνης

• Όλγα Σκαρή, Φιλόλογος

• Τη συζήτηση συντονίζει και διαβάζει αποσπάσματα η Μαρίκα Γκόνη.

• Παρεμβαίνει η Κατερίνα Σχισμένου, επιμελήτρια του βιβλίου.

 

    

  

Ο Χρήστος Τούμπουρος γράφει:

Το πήρα στα χέρια μου. Ώρες, μέρες, ξενύχτια... Γράψε, σβήσε..., τόνισε..., σύμφωνοι. Μη ετούτο, βγάλε το άλλο... Κι όλα "Με την Ηπειρώτικη λαλιά". Θα ευχαριστήσω όλους/ες όσοι/ες παρευρεθούν στις 18 Ιούνη στην Πανηπειρωτική, Κλεισθένους 15, όπου θα γίνει η παρουσία.

Πώς νιώθω... "Στην άκρη από τα τρίστρατα, στου πεύκου τις χλωράδες, είν' ένας φτερωτός λαός που με γλυκομεθά. Παρηγορήστε εσείς, πουλιά, κ' εσείς, κελαϊδιστάδες, τα κιτρινοφυλλιάσματα και τα ψαρά μαλλιά". Κ. Παλαμάς.

  

 

  

 

Κατερίνα Σχισμένου γράφει:

Από την Εισαγωγή της Κατερίνας Σχισμένου στο βιβλίο "Με την Ηπειρώτικη λαλιά". 

"Ένας καθαρός άνεμος ορεινής πνοής και ηπειρώτικου ανασασμού, που ξεκινά από τις υψηλές πτήσεις μιας εξέχουσας και μοναδικά φωτισμένης σκέψης, καλλιέργειας και γενικότερα παιδείας, από ένα φως παράξενο που διάλεξε να λάμψει και να εκπέμψει με τη Τζουμερκιώτικη, δύσκολη αλλά παντοδύναμη λαλιά. Λαλιά για λίγους, με ήθος και σκληρή αγωγή βουνοκορφών που γνωρίζουν να δαμάζουν την ελαφρότητα της εφηβείας και να τη μεταπλάθουν σε σοφία ζωής και αλήθειας.

Συχνά ο συγγραφέας φαίνεται πως υπερασπίζεται μόνος του το δίκιο του μικρού, του αδικημένου, του πεινασμένου και του κατατρεγμένου με μια βαθιά αποτίμηση και γοητεία που σε κάνουν να νομίζεις πως γεννήθηκε σοφός και αυτάρκης. Αυτάρκης μέσα σε μια γλώσσα που δε χωρούσε να γράψει όσα βίωσε, όσα πέρασαν σαν μαχαίρια και φτερά πάνω από το δέρμα και την καρδιά του, πάνω από τη σκέψη και μέσα από το νου. Έτσι οι στίχοι φτερουγίζουν μέσα σε σκέψεις και νησίδες αφήγησης, κριτικής και στοχασμού παίρνοντας μια άλλη διάσταση. 

Μια διάσταση υπερπραγματική και αυτούσια που δεν γνωρίζουμε τελικά, αν το παρελθόν έφυγε ή ξαναπερνά μπροστά μας αλλαγμένο και προσαρμοσμένο σε δεδομένα και τάσεις της δικής μας βιωμένης ζωής και καθημερινού μόχθου και πόνου. Μια ευρηματική αίγλη να εισχωρεί το χθες στο σήμερα, μέσα από μικρές ιστορίες ή αναφορές, μέσα από θροΐσματα και θύελλες, μέσα από ψιθύρους και κραυγές. Σαν μικροί φωτεινοί πυρήνες νυχτερινών πτήσεων πυγολαμπίδων, αδέσποτων σκέψεων, μεγάλων όμως εκτάσεων και νοημάτων. 

Η οδύνη του είναι και δική μας οδύνη, όταν δεν μπορεί να κλάψει και να πολεμήσει τον άδικο πόνο, τη φτώχια, την ορφάνια, την αποβολή και τιμωρία μιας πραγματικά αχαλίνωτης ελεύθερης ψυχής και νου. Ενός νου που έτρεχε με τα πόδια δρομέα μεγάλων αποστάσεων, όπως τελικά αποδεικνύει η πορεία του μέχρι σήμερα, και ποιητικών καταβολών γραφής, όπως διαβάζουμε κάθε φορά τις επισημάνσεις του -εύστοχες και κεραυνοβόλες- σαν το μαχαίρι που πέφτει κατευθείαν στην παλάμη χωρίς περιστροφές και ελιγμούς."