Γιάνης Δημολιάτης

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΑΥΓΗ

ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα

 

   

Ο συγγραφέας Γιάνης Δημολιάτης και οι Εκδόσεις "Κοντύλι" σας προσκαλούν στην αίθουσα "Δημήτρης Χατζής" (παλιά σφαγεία) την Πέμπτη 29-1-2015 ώρα 8μμ, στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου:

  

  

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΑΥΓΗ: ιστόρημα πέρα κι από μυθιστόρημα

 

  

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ:

• Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Παθολογίας.

• Ελεονώρα Παντούλα, Ψυχολόγος, Μάστερ στην αντιμετώπιση του πόνου.

• Ευδοκία Παπαγεωργίου, Γλύπτρια, Διευθύντρια του Εικαστικού Εργαστηρίου.

 

ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΙ:

• Γιώτα Παρθενίου, Νηπιαγωγός, Σχολική σύμβουλος, Ποιήτρια

  

  

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:

• Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών

• Εκδόσεις "Κοντύλι"

 

ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ:

στα 50χρονα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

 

Προκλητικό για την ιατρική κοινότητα, ανακουφιστικό για τους ανθρώπους

  Το εξώφυλλο σε pdf

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΑΥΓΗ

Δεκατρείς αυθεντικές μαρτυρίες προσώπων που ήρθαν αντιμέτωπα με τη χρόνια νόσο. Τι σήμαινε αυτό για τους ίδιους και για το περιβάλλον τους; Κάποια στιγμή στη ζωή μας, σχεδόν σε κάθε οικογένεια, κάποιος καλείται να πάρει τη θέση μιας αποκλειστικής νοσοκόμου, τη στιγμή που δεν έχει καμιά ιδέα γι αυτό, τη στιγμή που η ιατρική μπερδεύει το ζην με το ευ ζην, και τη στιγμή που δεν υπάρχει ψυχολογική και κοινωνική υποστήριξη στις οικογένειες και στα πρόσωπα αυτά. Τι, τελικά, είναι ένα σύστημα υγείας; και πώς καλύπτει τις ανάγκες της οικογένειας; «Μόνο καταλαβαίνουν αυτοί που το ζουν. Κανένας άλλος. Κανένας.» είπε μία αφηγήτρια. Τους ζητήθηκε να πουν «αυτά που δεν έχετε πει ούτε στον εαυτό σας».

«Θά ’θελα να βγάλω μια μεγάλη κραυγή, που να φτάσει μέχρι τον ουρανό ψηλά, μέχρι τον ουρανό ψηλά να φτάσει. Τέτοια μεγάλη κραυγή. Νιώθω ώρες-ώρες ότι πάρα πολύ με καταπίεσαν, και δεν είχε κανένας το δικαίωμα να το κάνει. Κανένας.» αναλύθηκε μια άλλη, παλεύοντας με κόπο πολύ να συγκρατήσει τους λυγμούς της. «Α! αυτό δεν είναι δικό μας θέμα», της αντιγυρίζουν αμέσως οι ειδικοί- αυτοί που εσείς θεωρείτε ειδικούς. «Αυτό είναι θέμα της κοινωνίας ν’ αποφασίσει», αποσείουν από πάνω τους τις ευθύνες... παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο! πικρό γαρ.

Κατεβήκαμε λοιπόν στη βάση, στην κοινωνία, και την αφουγκράστηκα: Μια δυστυχισμένη, Μια φυλακισμένη, και Μια παγιδευμένη στο χορό του Ζαλόγγου· Μια ανάμεσα πεπόνι και φράουλες, Μια που ζούσε για τις αναλαμπές, Μια σκλαβωμένη που καρτερεί τη λευτεριά της, και Μια που δε μπορεί να δει τη ζωή της χωρίς εκείνον· Ένας που τα ξέρει από μέσα, Μια που έβλεπε έναν Γολγοθά, και Μια που μας άφησε τη διαθήκη της· Μια γιαγιά που δεν ξέρει από τι πέθανε ο παππούς της, Μια κόρη που διαλύθηκε η οικογένειά της «κυριολεκτικά», και Μια εγγονή που έγινε γιατρίνα για να προστατέψει την οικογένειά της «από αυτό το σύστημα», στο δόκανο της προόδου πιασμένες, αδειάζουν την ψυχή τους από αυτά που δεν είχαν τολμήσει να πουν ούτε στον εαυτό τους.

Έτοιμες από καιρό. Όχι σαν έτοιμες. Έτοιμες. Περίμεναν, κάποιος, επιτέλους, να τους χτυπήσει την πόρτα. «Μόλις προλαβαίνομε!» είπε η Ήρα. «Πρέπει να σου τα διηγηθώ πριν πάω κι εγώ στο τρελάδικο. Ο άνθρωπος είναι η απάντηση οποιαδήποτε κι αν είναι η ερώτηση.» συμπλήρωσε. Μπορεί και το ερώτημα να είναι ο άνθρωπος…

Ας ακούσομε τις ίδιες! (ο έχων ώτα ακούειν...)

• ΜΑΡΙΝΑ: Καταρχάς δεν είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Είμαι η δυστυχία που σπέρνει η Ιατρική. Ακριβώς αυτό!

• ΜΕΛΠΩ: Όχι, ποτέ! Δεν το είπα ποτέ. Για μένα η ζωή μου ήτανε το πιο φτηνό πράγμα. Δεν τη σεβόμουνα τη ζωή μου.

• ΧΑΡΙΤΗ: Ζω σε μια φυλακή. Όταν εκείνος βγήκ’ απ’ το νοσοκομείο, εγώ δεν είχα πια περίοδο.

• ΚΙΚΗ: Κι εμείς ζούσαμε για τις αναλαμπές. Νομίζω δεν είχα δικαίωμα να μην της δώσω τη δυνατότητα, αφού η επιστήμη την έδινε. Για μένα δεν θα το ήθελα ποτέ!

• ΦΡΥΝΗ: Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς εκείνον. Στις φίλες μου δεν έλεγα ποτέ ότι έχω πέντε αδέρφια. Έλεγα ότι έχω τέσσερα.

• ΑΓΛΑΪΑ: Όταν θα είμαστ’ ελεύθερες. Θεέ μου, τι σού ’φταιξα και μ’ έκανες να βλέπω τον κόσμο μές από δυο παράθυρα;

• ΒΑΓΓΕΛΙΤΣΑ: Υπόγραψα! τι νά ’κανα; Είπα, αν δεν πάρω τώρα ψυχοφάρμακα δεν θα πάρω ποτέ στη ζωή μου.

• ΒΙΡΓΙΝΙΑ: Θεέ μου, ευχαριστώ που έφυγε πριν από μένα. Γιατί θα τη φόρτωνα στο γιο μου πλέον. Αυτή είναι η διαθήκη μου.

• ΗΡΑ: Καθόλου σαν ζευγάρι ζωή δε ζούμε. Παράτα τον, λέει, και φύγε! Υπάρχει ωμότητα· παράτα τον και φύγε. Τη διαχείριση από την πλευρά των τριών εκείνων δεν εγκρίνω

• ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ: Έγινα γιατρός για να γλιτώσω την οικογένειά μου από αυτό το σύστημα. Φοβάμαι τόσο πολύ το θάνατο…

• ΘΑΛΕΙΑ: Μόνο καταλαβαίνουν αυτοί που το ζουν. Κανένας άλλος. Εμένα το μυαλό μου επί 24ώρου ήταν εκεί. Κοιμόμουν και το μυαλό μου εκεί, σηκωνόμουν και το μυαλό μου εκεί.

• ΑΝΤΡΙΑΝΑ: Είπα και ξανατολέω, απάν’ στην εγχείρηση· τίποτ’ άλλο. Ο θάνατος είναι ηρεμία.

• ΛΟΥΚΑΣ: Κράτησέ με! του λέει. Φεύγω. Πρέπει οι καθηγηταί, κάποιος καθηγητής, να βγάλει ένα βιβλίο τέτοιο, ότι να ...

«Θυμάμαι τον παππού μου είκοσι χρόνια πριν, ίσως και παραπάνω. Νεφρική ανεπάρκεια, του είπαν. Κι εκείνος απάντησε: Εγώ δε ζω με σακούλα! Ήμουν πολύ μικρή τότε, δεν είμαι σίγουρη ότι θυμάμαι καλά την απάντησή του. Γι’ αυτό όμως που είμαι σίγουρη είναι ότι εκείνος έζησε και πέθανε με τον τρόπο που ήθελε και τη στιγμή που ήθελε: Όρθιος.» προλογίζει η Παναγιώτα Κωνσταντάρα, ψυχολόγος, μάστερ στην “Αντιμετώπιση του Πόνου”.

«Προκλητικό για την ιατρική κοινότητα και ανακουφιστικό για τους ανθρώπους», δηλώνει ποιητής και εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού στο κεφάλαιο "Συζήτηση", το τελευταίο του βιβλίου, όπου το βήμα δίνεται στους αναγνώστες –μια καινοτομία στα εκδοτικά πράγματα. «Εύχομαι να ανακουφίσει την ιατρική κοινότητα και να προκαλέσει τους ανθρώπους», τον διόρθωσε κοινωνική λειτουργός...

Γιάνης Δημολιάτης

17-1-2015

*********************************************

Ο Γιάνης Δημολιάτης γεννήθηκε το 1951 στην Κάτω Σκαφιδωτή Πρεβέζης, όπου και τελείωσε το Δημοτικό. Σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα. Από το 1989 ζει στην Πεδινή Ιωαννίνων. Εργάζεται ως Αναπληρωτής Καθηγητής Υγιεινής και Ιατρικής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Έχει συγγράψει τα βιβλία: (αντι)Παιδαγωγικό πανόραμα ή πώς η κοινωνία (ανα)παράγει ανθρωπάκους (Σύγχρονη Εκπαίδευση, 1985, 1992), Ξέρουμε τι γίνεται στα σχολεία; Από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο (Δίπτυχο, 1987), Πολιτική δημογραφία: η ακτινογραφία της Βουλής (Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 1992), Το επόμενο Βήμα (εκδόσεις "2000 ΜΕΤΑ Χ", 1994).
Επίσης τα άρθρα: «Ευθανασία ή Ευζωία; Ιδού το πραγματικό δίληµµα! (η διαθήκη µου)», Μateria Μedica Greca, 1990, «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα – πραγµατεία περί αρνητικής ζωής: ένα πείραμα σκέψης και ένα υπόδειγμα συνδυασμού ποσότητας και ποιότητας ζωής», Η ποιότητα στις υπηρεσίες υγείας, Θεμέλιο, Αθήνα 2003, «Ο Ευγένιος Βούλγαρης και η Διατριβή του περί Ευθανασίας», Προτελεύτια Διλήμματα, Αθήνα 2008.
Παράλληλα έχει ασχοληθεί µε τη μετάφραση βιβλίων, μεταξύ των οποίων το Ευγένιος Βούλγαρης, Διατριβή περί Ευθανασίας (μαζί µε τον Μ. Γαλανάκη, Εξάντας 2005).
Δήλωση του συγγραφέα
Αυτό το βιβλίο οι αφηγητές µου το έγραψαν, δικά τους λόγια είναι. Εγώ απλά πήγα και τους βρήκα και τους ζήτησα να µου τα πουν και τα έβαλα στο χαρτί µε τρόπο