"Νίκος Σκοπούλης"

Μιχάλης Καζαντζής, 92 χρονών, συνταξιούχος

Ομιλία από την παρουσίαση του βιβλίου στα Γιάννενα
την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009 στην Παιδαγωγική Ακαδημία

Ας αποκαλύψω και την ηλικία μου: 42 τα δικά μου και 50 δώρο του Σκοπούλη…

     Πιστεύω ότι είμαι από τους ελαχίστους εναπομείναντες ασθενείς, τους οποίους θεράπευσε ο αείμνηστος Νίκος Σκοπούλης. Αν είμαι εδώ, το χρωστάω σ’ αυτόν. 42 χρόνια δικά μου. Τα 50 είναι δώρον από τον φίλο μου, τον Νίκο το Σκοπούλη, ο οποίος με έσωσε σε λεπτά ζωής που είχα. Είχα μία περιπέτεια με την υγεία μου στο ουροποιητικό σύστημα. Πάθαινα πολλές φορές κολικό του νεφρού. Γιατρό είχα τον αείμνηστο και φίλο τον Γιώργο Μελανίδη. Απ’ τα πολλά, μού είπε «Μιχάλη, τώρα δεν τραβάει άλλο. Θα πας στην Αθήνα. Θα σε στείλω, θα σου δώσω ένα γράμμα, να πας στον Καΐρη τον Καθηγητή και εκεί θα δείτε τι θα κάνετε». Να μη σας κουράσω πολύ… Είμαι ένας από τους ελάχιστους επιζώντες και ευγνώμων φίλος του Νίκου Σκοπούλη. Αν ζω και είμαι εδώ μπροστά σας, το χρωστάω 1000% στο Σκοπούλη. Το 1959 νοσηλεύτηκα στον Ευαγγελισμό επί επτάμηνο. Πρώτη εγχείρηση ναρκωμένος, διασωληνωμένος με λάστιχα και παραλάστιχα. Ακινησία 21 ημέρες. Έπαθα μόλυνση. Αντιβιοτικά με τη χούφτα. Τίποτα. Συμπέρασμα από τους γιατρούς εκφόρτωσης:  «Μιχάλη, θα επιστρέψεις στα Γιάννενα. Θα σε πιάσει ένας πόνος δυνατός. Τότε πλέον θα αισθανθείς ότι είσαι πλέον καλά». 

Έρχομαι στα Γιάννενα. Για καλή μου τύχη απουσίαζε ο Μελανίδης. Πυρετός 39-40. Λέω τότε, σε ποιον γιατρό να πάω; Μωρέ ο Νίκος ο Σκοπούλης είναι παιδίατρος. Διερωτόμασταν έτσι, γιατί ως παιδίατρος κυκλοφορούσε, ο οποίος μάλιστα από το μαγαζί το δικό μας πιο πάνω είχε το ιατρείο, και εκεί δεν ήταν ιατρείο, ήταν χώρος προσκυνήματος, το τι γινόταν… να βλέπετε απ’ έξω μανάδες με παιδάκια στα χέρια, άρρωστα δίπλα. Εκεί ήταν και το χάνι του Γκάβα, όλα εκεί πέρα, με τη σειρά. Λοιπόν, του γράφω ένα σημείωμα. «Νίκο, σε παρακαλώ πολύ, έλα λίγο να με δεις». Έρχεται στο σπίτι μου. «Μιχάλη! Επειγόντως τώρα για την Αθήνα. Χωρίς άλλο. Κυρά Τούλα τα πράγματα και στο αεροδρόμιο». Τηλεφώνησε στην ΤΑΕ, κατέβασε δύο επιβάτες και μας πήραν εμάς. Όταν πήγα στο αεροδρόμιο ήταν εκεί οι επιβάτες, τους ζήτησα συγχώρεσιν και τους ευχαρίστησα. 

Πάω στην Αθήνα. Πήγα στο σπίτι του κουνιάδου μου. Τηλεφωνήσαμε στον Επιμελητή τού Ευαγγελισμού, τον κύριον – αν ζει – τον κύριον Ναουμίδη. Ήρθε γρήγορα αμέσως. Του έδωσα τη γνωμάτευση του Σκοπούλη, του αειμνήστου Σκοπούλη, και μού λέει «Μιχάλη, πάμε. Πού θέλεις να πας; Θέλεις να πας στον Ευαγγελισμό ή θα σε πάρω σε μια κλινική δίπλα στο ιατρείο μου;». Λέω «Γιατρέ, είμαι εκτός εαυτού. Ό,τι νομίζεις, κάνε».  Με παίρνει σε μία κλινική στο Κολωνάκι. Ξάπλωσα. Του λέω «γιατρέ, αισθάνομαι ότι με τζινάει η φανέλα». Φωνάζει «Προϊσταμένη, συνέχεια θερμοφόρες, συνέχεια θερμοφόρες». Γυρίζει ύστερα από τρεις ώρες και ήταν μάλιστα με στολή εξόδου. Γυρνάει. Από τον πολύ καιρό μου ήμασταν, ήξεραν κι εμένα και τη γυναίκα μου με τα μικρά ονόματα. «Κυρά Τούλα, λέει, γύρνα τον Μιχάλη λίγο στο πλευρό». Και έρχεται σε μένα στο αυτί «Μιχαλάκη, δάγκωσε λίγο το μαξιλάρι για δέκα δευτερόλεπτα». Μία μαχαιριά… φαπ! ένα φουρκί βάθος, μία κάθετο μαχαιριά και σχηματίστηκε πίδακας από αίμα και πύον. Γέμιζαν τα λεκανάκια εδώ. Μού λέει «Μιχάλη, υπήρξες τυχερός και το οφείλεις στο ότι ο γιατρός σου από τα Γιάννενα σε πίεσε, σε έστειλε εδώ. Τώρα μη φοβάσαι. Πιστεύω ότι το πρωί – από 39 και μισό που είχα – δεν θα έχεις πυρετό». Θα με συγχωρέσετε λίγο, ώσπου να αποκαλύψω και την ηλικία μου… «Μιχαλάκη, 20 μέρες ξεκούραση να συνέλθεις και θα κάνουμε νεφρεκτομή». Κάναμε και την τρίτη εγχείρηση. Ναρκωμένος. 

Ήρθε ο Βουλευτής Σκοπούλης να με δει στον Ευαγγελισμό. Ήταν η ώρα δύο παρά τέταρτο. Η Βουλή ήταν απέναντι. Λοιπόν, τον βλέπω τον Νίκο ταραγμένο. Ασυνήθιστο. Του είπα «Σε βλέπω κάπως διαφορετικόν, Νίκο, απόψε». «Βρε Μιχάλη, τι να μην είμαι ταραγμένος; Από τη Βουλή έρχομαι. Άκου να δεις τι νόμο ψήφισαν απόψε», το 1959, «Να παίρνουν οδοιπορικά οι βουλευτές – κύριε Παντούλα με ακούς; – οδοιπορικά από όροφο εις όροφον». Δεν ξέρω. Θα κάνω μία επερώτηση ή ερώτηση στα κανάλια, για να δω αν ισχύει αυτός ο νόμος ή καταργήθηκε. (Σχόλια από το ακροατήριο.)

Λοιπόν, να μη κάνομε κατάχρηση του χρόνου, γιατί πέρασε η ώρα…

Ευχαριστώ την κυρία Γεωργία Σκοπούλη, που μου αφύπνισε τις πνευματικές μου δυνάμεις και θυμήθηκα τόσα, έπειτα από 50 χρόνια. Ας αποκαλύψω και την ηλικία μου. 42 τα δικά μου και 50 του Σκοπούλη… (Χειροκροτήματα!) Τεστ κοπώσεως κάνω χορεύοντας τσάμικα και πωγωνίσια. Το τελευταίο, την προπερασμένη Κυριακή, στο χωριό μου στα Γραμμενοχώρια, στην Πολύλοφο, έκανα τεστ κοπώσεως επί μία ώρα. 

Σας ευχαριστώ πάρα-πάρα πολύ. 

◄Πίσω στην παρουσίαση του βιβλίου στα Γιάννενα