Άιντε να τελειώνουν

του Χρήστου Τούμπουρου

14 Μαρτίου 2019      

 Χρήστος Τούμπουρος

Τω καιρώ εκείνω οι Δημοτικές και Κοινοτικές Εκλογές ήταν υπόθεση της μικρής τοπικής κοινωνίας, άντε και λίγο παραπέρα στους ξενιτεμένους μας, στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της χώρας . Εκεί όπου και όταν έφταναν τα μαντάτα στα καφενεία της Βεραντζέρου και της 3ης Σεπτεμβρίου. Έφτανε η είδηση σωστή ή παραλλαγμένη δεν έχει σημασία, κεντημένη ή φορτωμένη με ψέματα και «καστραβέτσια στραβά και αμούρες κατσαρές». Έφτανε πάντως. Τώρα πόσο επηρέαζε και πόσο κατηύθυνε την εκλογική άποψη και κατά συνέπεια τη «σταύρωση» των υποψηφίων, είναι ένα άλλο θέμα. Υπήρχαν οι κουμανταδόροι που αναλάμβαναν την ενημέρωση κι αν καμιά φορά -λέω αν καμιά φορά- μπορούσε, πήγαινε και ο υποψήφιος. Και γινόταν συζήτηση και διατυπώνονταν απόψεις και φτάναμε σε έντονη λογομαχία και –«σουτ να τον ακούσουμε τι θα μας πει»- και τα μεταφέραμε στο σπίτι στα άλλα μέλη της οικογένειας που τύχαινε να είναι ανενημέρωτα και περίμεναν την ενημέρωση προκειμένου να αποφασίσουν ποιον και γιατί θα ψηφίσουν.

Να αποφασίσουν!!! Μια κουβέντα κι αυτή. Μέχρι να πάμε στο χωριό γινόταν το «τάξε μανούλα μ’ τάματα…». Και έταζαν και τους τάζαμε. Μια, δυο ή καμιά ψήφο. Πάντως είχαν λόγο, άποψη και κάποιον στόχο. Είπα στόχο και με βάρεσε κατακέφαλα αστραπή… Βαρέθηκα να ακούω «να μπούμε σε κανένα πρόγραμμα χρηματοδότησης». Το έργο, το κάθε έργο, μικρό ή μεγάλο εξαρτάται από «Τα προγράμματα» που μας επέβαλαν οι σύμμαχοι-δανειστές μας- και προστρέχουμε και εκλιπαρούμε και «πετυχαίνουμε» να τσοντάρουμε το κάτι τις ή να προσλάβουμε προσωπικό με δίμηνα, τρίμηνα και το πολύ οκτάμηνα, τακτική επιβληθείσα φυσικά άνωθεν που τσαλακώνει κάθε έννοια ανθρώπινης προσωπικότητας και μηδενίζει τη λειτουργία κάθε θεσμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Γι αυτό και είναι λίγο δύσκολο να βρεθεί ή να συνταχθεί κάποιο κοστολογημένο πρόγραμμα. 

Μετά ταύτα άλλαξε και κάθε έννοια προεκλογικού προγραμματισμού και προεκλογικής τακτικής. Ο λόγος έγινε φωτογραφία και η άποψη αντικαταστάθηκε από τα τσίπουρα στα καφενεία. Εκατοντάδες, χιλιάδες φωτογραφίες, καθημερινές οι αναρτήσεις στα μέσα δικτύωσης, διατυπώνονται και φιλοσοφικές απόψεις, -«μασκαρεμένος προβληματισμός»- και αναδεικνύονται τα κάλλη, όχι του πνεύματος αλλά καταπώς μας δείχνει η φωτογραφία. Αχ, λες και ζει τώρα ο Γεώργιος Δροσίνης. «Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα/σε ξένα αναστυλώματα δεμένο./Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο./Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω».

Και είχαμε ή μάλλον δεν είχαμε γυναίκες. Ως γνωστόν η γυναίκα ψήφισε για πρώτη φορά στην Κατοχή (1943) για την ΠΕΕΑ (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) και επίσημα το ελληνικό κράτος αναγνώρισε το δικαίωμά της το οποίο και άσκησε σε Δημοτικές Εκλογές το 1952. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Έχουμε την ποσόστωση. Κι ακούς: «Με παρακάλεσε ο επικεφαλής να μπω για να κλείσει ο αριθμός των γυναικών». Και αφού μπει δηλαδή προσμετρηθεί ως ένα νούμερο αρχίζουν οι φωτό και οι συνεντεύξεις. (Υποψιάζομαι ότι αυτή η ποσόστωση μάλλον αρνητικά λειτουργεί, αφού πολλές γυναίκες τις μετατρέπει σε διακοσμητικά στοιχεία). Και κλείνει ο συνδυασμός και μαζί ενίοτε κλείνει και ο πολιτισμός… Γι’ αυτό είναι λίγες έως και μοναδική η πολιτιστική πρόταση. 

«Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις/ για τον ξεσκλαβωμό σου, δε σε φτάνει/ να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις/
…
Το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι/ στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε/ το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,
…
Συνήθεια, κέρδος, πρόληψη. Και σκάψε,/ και του παλιού καιρού τα παραμύθια,/ κι ας είν’ όμορφα, μια για πάντα θάψε…/». Μέγας προφήτης ο Παλαμάς.