Με τα οικτρά σημάδια τού σήμερα, υλισμού και ατομισμού, κοιτάμε πίσω και βλέπουμε, όχι ρητορικά αλλά ολοζώντανα, την απαρχή και την πορεία τής κατ’ εξοχήν κοινωνικής και πνευματικής ευ-ποιίας τού νεωτέρου Ελληνισμού από τους Ηπειρώτες Ευεργέτες και Δωρητές και θαυμάζουμε και απορούμε για το μεγαλείον τής ουσιαστικής, ανιδιοτελούς και άνευ ανταλλάγματος προσφοράς των.

Αλήθεια, πώς φθάσαμε ως εδώ, «να απορούμε για το αυτονόητο», την αρωγή στον άνθρωπο,
σε μια κοινωνία ανασφάλειας
και αγωνίας στοιχειωδών αναγκών για το ζην;;;!  

Στη συνείδηση του ανθρώπου-ευεργέτη σταθερά κυριαρχεί η εικόνα του «άλλου»,
η ανάγκη του «άλλου», η απόδραση από το εγώ στο εμείς, από το τοπικό στο καθολικό,
μία πρόδρομος –ίσως– και ιδιότυπη μορφή σοσιαλισμού, ετυμολογικώς τουλάχιστον.
Οι Ηπειρώτες Ευεργέτες και η Ήπειρος ως Αρχέγονος Ελλάς, κρατάνε την πρωτιά.
Ξενιτεύτηκαν πάμφτωχοι, για να γίνουν ζάπλουτοι.
Ό άγονος τόπος μας –πέτρες, μόνον πέτρες και όνειρα– μάς έκανε τραχείς,
άλλα όχι και άκαρδους κι αμνήμονες και ξένους.
Αφανείς αγωνιστές σε εποχές εμφανών εθνικών αγώνων.
Ας τους θυμηθούμε. Ας τους μιμηθούμε.
Για να ανυψωθούμε ξανά στ’ ανθρώπινα,
σ’ έναν κόσμο που πάσχει και πασχίζει και αγωνίζεται,
απεγνωσμένα.
 
Αγών: Λέξη μόνον ελληνική!
Λέξη τιμημένη, καθαγιασμένη, λέξη που δεν δηλώνει παίγνιο.
Λέξη που δηλώνει προσπάθεια και άμιλλα, και όταν χρειάζεται και αίμα.    

Ευτυχία Μιχέλη
Δρ Βιολόγος
Απόφοιτος Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων

Καλοκαίρι 2006