ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΗΛΙΩΝΗΣ

 

35. Τα παιγνίδια της Ιστορίας.

 

Εντυπώσεις ενός τουρίστα ( και της δημοσιογραφίας ),

και πάλι βέβαια «κατόπιν εορτής».

Έτσι κι αλλιώς, όλα εκεί καταλήγουν.

      

    Μετά το Τολέδο του Γκρέκο και τους –κατά Καζαντζάκη-  «Ελεύθερους Πολιορκημένους» φρανκιστές  του Αλκάθαρ, Εργατική Πρωτομαγιά στην «Κόκκινη Μαδρίτη». Κλειστό το Μουσείο «Ρένια Σοφία»  - ήγουν της βασίλισσας. Συμμετοχή στον εορτασμό!…

    Ταξί λοιπόν για την Πουέρτα ντελ Σολ, όπου γίνεται η συγκέντρωση των εργατών και όπου άλλοτε γινόντουσαν οι  λαϊκές διαδηλώσεις, στα ηρωικά χρόνια του  «νο πασεράν». Στο ραδιόφωνο, συνθήματα για τον «σοσιαλίσμο» και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Κι ανάμεσα, εμβατήρια και ο σκοπός της Τρίτης Διεθνούς. «Θα γίνεται χαμός εκεί πέρα ! » λες, και  θυμάσαι το δίσκο του  «Μουρίρ α Μαντρίτ» : «Άι Καρμέλα, άι Καρμέλα!»

 

     Κόκκινες σημαίες βέβαια μπροστά στο κτήριο, όπου, τον καιρό του Φράνκο, στεγαζόταν η Γενική Ασφάλεια. Αλλά η συγκέντρωση αμήχανη και καχεκτική, ανάρια σαν τα γένια του σπανού. Ανάμεσα στο «πλήθος», πάνω απ΄ αυτό, ο έφιππος ανδριάντας κάποιου Καρόλου ή Αλφόνσου. Σύμβολο, φυσικά, ενότητας του ισπανικού λαού. Ούτε όμως εκείνον ούτε εμάς μας έσωσαν από τον Εμφύλιο τα σύμβολα.

    Ανεβαίνει στην εξέδρα ο Γενικός Γραμματέας των Συνδικάτων και η μικρή μπάντα παίζει τον Ύμνο της Τρίτης Διεθνούς: «Κομπανιέρας υ Κομπανιέρος !» φωνάζει, τηρώντας τη μικροαστική σειρά στην προσφώνηση –συντρόφισσες και σύντροφοι ! Χειροκροτήματα, ταμπούρλα. Μια μικρόσωμη «Πασσιονάρια» ανεμίζει το λάβαρό της. «Πορ έμπλεο!…Πορ λα σολιτάδ!…» –για την απασχόληση, για την αλληλεγγύη. «Πορ σοσιαλίσμο!…» Παλαιά πολιτεύματα, που λέει κι ο φίλος μου ο Κούσουλας. Ό,τι απέμεινε από τα «βίβα λα μουέρτε» και τα «νον πασσεράν». Κι η σφυρίχτρα του τροχονόμου.

    

     Ύστερα οι κόκκινες σημαίες διπλώνονται, ο ισπανικός ταύρος μασάει ήσυχα το σανό του, οι τουρίστες αναζητούν τα φαγάδικα για «παέλια» και «τορτίγια». Μονάχα οι ζητιάνοι και οι άστεγοι της Γκραν Βία δεν το κουνήσανε από το πόστο τους. Χθες η Ισπανία μπήκε στο Εύρο και δεν ξέρεις τι γίνεται…

     Το βράδυ στην τηλεόραση του μπαρ-ρεστοράν ( «εδώ δεν έφαγε ο Χέμινγουέι», γράφει) μια χοντρή κρυόκωλη κάνει στριπ-τιζ. Σκύβει ύστερα και κουνάει τα πισινά της μπροστά στη μούρη σου –ίδια η Ενωμένη Ευρώπη ! Σαν να λέει: «Πού θα πάς; Εδώ θα ‘ρθεις…»

• Εμείς αλλιώς φανταζόμαστε τα πράματα, έλεγα σ’ έναν ισπανό δημοσιογράφο του Κανάλ-πλους. Έχουμε καλύτερη ιδέα για τον Ευρωπαίο, την κουλτούρα του, το μέλλον της.

• Είσαι ρομαντικός! μου λέει.

Ένας κοντινός απόγονος του Δον Κιχότη έλεγε ρομαντικό έναν –μακρινό έστω- απόγονο της σωκρατικής ορθοφροσύνης.Τα παιγνίδια της Ιστορίας .

 

Δημοσιεύτηκε  στα Νέα στς 20/5/98 Περιέχεται στο βιβλίο του Χ.Μ. Μετρημένα Λόγια.