ποίημα του Νίκου Σταμάτη

Λόγια στην πέτρα λαξεµένα

«δαιµόνιον πτολίεθρον» Πίνδαρος

 

Η Αθήνα είναι ο τόπος µε τις πέτρες-

Λόγια λαξεµένα εκεί που στεκόταν ο ρήτορας

Ήρωας ή δηµαγωγός µιας µοίρας σκληρής-

Χαµένης ανάµεσα στην αλήθεια και το ψέµα,

Επιστρέφοντας, όλο επιστρέφοντας, και

Πέφτοντας τελικά στα πόδια της Νέµεσης,

Μες στο µενεξεδένιο στεφάνι, που την τυλίγει…

 

Στο βαθµό που η θάλασσα υψώνεται στο µάτι,

Και πέρα από το Σούνιο κυµατίζει ήρεµα

Ανεβάζοντας ως επάνω

Εκείνο το χαρούµενο καράβι, µε τα ξεχασµένα µαύρα πανιά,

Απαλλάσσει το βλέµµα του χτισµένου ανθρώπου

Πέρα από τους τέσσερες τοίχους του-

Απαλλάσσει το µυαλό από τη µέριµνα-

Κι ύστερα το αφήνει ελεύθερο να φύγει,

Ξεδιπλώνοντας ολόκληρο το χώρο του ωραίου

Όσο το αιώνιο τούτου του µικρού σύµπαντος διαρκεί.

 

Η ορµή της πέτρας καθώς πάλλει, αναφορά

Kαι πικρό πείσµα-

Μιλάει τη γλώσσα της γέννησης

Παίζει µε το φως…

Κι εκεί θέλει να είναι µόνη της-

Να κλαίει µέσα στον εαυτό της

Και να επιζεί αγέρωχη µέσα στα ερείπια.

 

Η πέτρα ριζώνει -αποστρέφεται τη φυγή,

Ούτε σαπίζει µε τον καιρό-

Αν τη σηκώσεις µπορεί να βρεις εσένα·

Μένει εκεί ακίνητη και σε κοροϊδεύει-

Παρασέρνοντας εφήµερο και αιώνιο,

Παρασέρνοντας δόξες και καταστροφές-

Ρέει το δάκρυ και το χαµόγελο

Αµφίσηµα και διπλό, σπαράσσει από στεφάνους,

Ανεβαίνοντας ρυθµικά στης καρδιάς τον κτύπο.

Πέτρα, «φαεινάν κρηπίδα ελευθερίας».