ποίημα του Νίκου Σταμάτη

Το εκµαγείο της εποχής

                                                                   «in quibus ipsa sperantum

                                                                  timenta sunt».

                                                                  «Οι ίδιες οι ελπίδες µας είναι αυτό που

                                                                  πρέπει να φοβόµαστε».

Σενέκας ο Πρεσβύτερος

                           

Έβαλε το εκµαγείο στο πρόσωπο της εποχής

Σε ζωντανό νεκρό

Να δει τι είναι - τι λέει το αποτύπωµα,

Γιατί δε φεγγοβολoύσε το µέσα µέρος -

Και το µυαλό θόλωσε.

 

Σκοτείνιασε ξαφνικά µες στο φτιαχτό φως,

Φτάνοντας ως το καταφύγιο

Της καθεµιάς µικρής ζωής.

Κι έµεινε το βαθύ µαράζωµα

Να κατακαθίζει στο σάπιο βάθος του χρόνου·

Αντιφέγγιζε σκοτεινά πάθη και µανίες

Ως τον κορεσµό.

 

Χορεύει τώρα άναρθρα από την επιθυµία η καρδιά

Τις τυφλές ελπίδες ολοένα ψάχνοντας

Στη λάσπη της τύχης. Ναι,

Η εποχή τρέφει πολλά

«δεινά δειµάτων άχη» -τροµερά τέρατα,

Φόβους κι ενδόµυχα κρυµµένη λύπη.

Μέσα στις ξαφνικές ριπές των φώτων.

 

Έµµονες ψευδαισθήσεις ντυµένες

Το ψεύτικο πρόσωπο της οθόνης,

Κοµµατιασµένο από τη σύγχυση

Λεκιασµένο από την πολλή στιγµή·

Κοιµόταν µες στο βαθύ ολέθριο όνειρο

Των µατιών που το κοιτούσαν.

                   

Ναι είναι πολύ γέρικο το πρόσωπο της εποχής

- Από το µπαλκόνι θάνατος ρητορεύει -

Θέλει και τους νέους

Γέρους από τη γέννησή τους -

Να µην µπορεί να ανασάνουν

Από τις άγριες επιθυµίες των γονέων.

Το πρόσωπο της εποχής είναι πολύ κουρασµένο

Γεµάτο τύψεις -ρυτίδες και κενά

Χάνεται µες στην εικόνα του.

Μάσκα τροµακτική κολληµένη στον καιρό.