ποίημα του Νίκου Σταμάτη

Το ξύπνημα

 

Πολλές φορές µέσα στα ερείπια και τις τρώγλες

Του νέου αιώνα,

Όταν ξυπνάω τις νύχτες πονεµένος,

Μου έρχεται να µιλήσω µόνος -

Να τραγουδήσω µε µια βραχνή φωνή -

Κοιτώντας προς τα πάνω

Όπως το πουλί που πίνει νερό·

Και σε θυµάµαι. Εσένα,

Μέσα στην ιερή σιωπή.

 

Και χωρίς να είσαι εδώ - όµως

Τώρα µπορώ να σε δω -

Να γεµίζεις µε ευτυχία τον αέρα,

Βγαίνοντας και µπαίνοντας στο τίποτα,

Κρατώντας ακόµα στα µαλλιά

Την πρωινή δροσιά της νεότητας,

Εδώ που οι θεότητες εγκώµια λένε.

Και κρυφά µέσα µου να έχεις γίνει

Εντελώς η ολόκληρη ώρα της ύπαρξης,

Το ωραίο ονοµάζοντας.

 

Αυτό θα σου εξηγήσει, αν µπορείς να καταλάβεις,

Γιατί είµαστε εδώ-

Σ’ αυτό το ανέλπιστο σύµπαν-

Ώστε να βλέπω τη χάρι στο πέρασµά σου,

Το άπιαστο αγγίζοντας -

Και κοιτώντας ατάραχα

Τους ανοιχτούς ορίζοντες, που

Την τέφρα µας περιµένουν