Ο ποιητής

Γιώργος Δουατζής

 

Μονόλογος εξέχων (απόσπασμα)

 

Πρέπει να ξέρεις πως

με αρματωσιά εσένα μπήκα

στη χώρα του σκότους φωτεινός

και βρήκα πολλαπλά τιμήματα

κρυμμένους θησαυρούς

 

Αν όλα δεν είναι έρωτας

τότε παντού κενό αγαπημένη

κι αναρωτιέμαι

αν μπορέσω ποτέ να δω

με τα δικά σου μάτια

τις διαστάσεις του ειδώλου μου

στην όμορφη ψυχή σου

 

Είσαι το δικό μου

παράθυρο στον κόσμο

και πώς θα μπορούσε

να υπάρχει ο κόσμος

χωρίς εσένα, πώς

αφού για να υπάρξεις

έπρεπε να συνωμοτήσουν

η Αθηνά κι η Αφροδίτη

 

Ποίηση στιγμών – αιώνων

χωρίς επανάληψη, προηγούμενο

Βυθίστηκα στο σώμα

το μυαλό και την ανάσα σου

στην άβυσσο βυθίστηκα

που φέρει το όνομά σου.

 

Πλημμύρισέ με, φώναξες

και χάθηκε ο κόσμος

Πώς θα ήταν η ζωή

χωρίς τον παραλογισμό του έρωτα

πώς αγαπημένη;

 

Είσαι γυναίκα και ο άντρας

πρέπει πάντα σε γυναίκα να ζητά

αποδοχή, συγνώμη, ευλογία

Σε μάνα, κόρη, ερωμένη

σε γυναίκα πάντα να ζητά

γι αυτό δεν σε ονόμασα

κάποιο λουλούδι, αλλά λουλούδι

 

Δεν υπάρχει πιο δύσκολο

στον έρωτα, πιο ουσιώδες

από τον παράλληλο βηματισμό

και τους μεγάλους δρόμους

 

Έβαλα όλα τα γεφύρια συνεννόησης

που έχτισαν οι στίχοι μου

για να διαβούμε

άλλωστε θέλαμε χώρο πολύ

για να περάσουν τόσα όνειρα αγαπημένη

κι είναι τα μάτια σου

πηγή αντάρας και φωτιάς

τα δάκρυά σου σβήνουν

τις μεγαλύτερες πυρκαγιές

γιατί έχουν τίμημα μεγάλο

οι στιγμές της ομορφιάς

όπως το δίκιο των ανθρώπων

 

Δύναμη ο έρωτας

πάνω από αίσθημα, πάθος

λογική, αρρώστια, πόνο

δύναμη

φτιαγμένη από το κράμα τους

έρωτας

ως και την ανυπαρξία υπερβαίνει

υμνεί το παράλογο

και καίει τα σωθικά

 

Δύναμη ο έρωτας

κι εγώ ασπίδα να μην ξαναμπεί

ο σωρευμένος βόγκος

στο ευαίσθητο στέρνο

της σπάνιας ομορφιάς σου

 

Αλλά, τι λέω αγαπημένη

εσύ έχεις το ακριβότερο φυλακτό

έχεις τα λόγια που δεν είπαμε

   

  

 ◄πίσω στο Γ. Δουατζή