ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ.

Ποίημα του Γιάννη Μότσιου για τον κορωνοϊό
Και ένα διαχρονικό τραγούδι του Μίκη μας

Στον Άγνωστο Ποιητή Από τον κύκλο τραγουδιών Αρκαδία VI.
Στίχοι - μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Μαρία Φαραντούρη, Χορωδία Τρικάλων Τερψιχόρης Παπαστεφάνου     

Εάν δεν παίζει με το άνοιγμα της σελίδας,
πατήστε το βελάκι για να ξεκινήσει!!!

     

ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΣ.

  

Όσους κι αν πάρεις μαζί σου, Θάνατε, εγώ θα συνεχίσω να ζω, η Ζωή﮲ θα βασιλεύω σε τούτη τη Γη. Με τίποτε δεν θα πάψω να ζω, να υπάρχω και να πληθαίνω  σε τούτο τον πλανήτη.

Για να υπάρξει Θάνατος, πρέπει να προϋπάρχει η Ζωή. Κι όταν,

ας υποθέσουμε,

πάψει να υπάρχει η Ζωή, αχρηστεύεται ακόμα και η παραμυθιακή μορφή σου,

Θάνατε.

Δευτερεύων ο ρόλος σου.

Πρωτεύων και πρωταρχικός ο ρόλος ο δικός μου: της Ζωής.

Κι εδώ που τα λέμε, Θάνατε, μου θυμίζεις το λύκο που απ’ το κοπάδι αρπάζει τα κουτσά, τα στραβά, τα τσιρλιάρικα, τα αδύνατα και τα αδύναμα. Τα απομεινάρια των ασθενειών και των γηρατειών. Της αχαμνοσύνης.

  

Κι ωσάν το σεισμό. Γκρεμίζει εκείνα που έπρεπε από καιρό να είχαν πέσει. Να τά ’χαν κατεδαφίσει οι ίδιοι οι άνθρωποι. Από μόνοι τους. Για να μην αποτελούν κίνδυνο για τη Ζωή.

  

Ε, κάπως έτσι είναι και ο κορωνοϊός. Μπόρα είναι. Θα περάσει.

   

Έλα, και μην μας κάνεις τώρα, Θάνατε, και το σωτήρα. Τον αθάνατο! Τα νέα, τα γερά, τα δυνατά θα ζουν, ώσπου να πάρουν από μόνα τους τον κατήφορο: να μπουν στο δρόμο που θα τους απομακρύνει  μέρα τη μέρα από τη Ζωή. Απ’ το βασίλειο των νέων, των γερών που δεν έφτασε ακόμα η ώρα τού τέλους και της λειτουργίας τους πάνω σε τούτη τη γη.

 

Η ξεχωριστή Ζωή, πριν εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο, φροντίζει να αφήσει πίσω της άλλη Ζωή. Από γενιά σε γενιά, από αιώνα σε αιώνα. Ε, για να έχει δουλειά κι ο ανύπαρκτος Θάνατος.

Η του συνόλου Ζωή είναι αθάνατη.

 

Υπάρχει μόνο το τέλος της συγκεκριμένης Ζωής.

Η Ζωή συνεχίζει να ζει. 

 

γιάννης  μότσιος, 27 Δεκεμβρίου 2020   //   11:16΄