Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

Δημήτρης Χριστακόπουλος

        ΔΩΔΩΝΗ

Στου Τόμαρου την αυστηρή την όψη

πάνω απ’ τα έλατα και τη σιωπή της πέτρας

στο τόξο της γυμνής βουνοκορφής,

στεφανωμένος από σύννεφα λευκά

στέκετ’ ο Δωδωναίος Δίας,

κραδαίνοντας τη φεγγοβόλο αστραπή στο χέρι

έτοιμη τ’ άδικο να συντρίψει,

και χαμηλά,

στην αγκαλιά της δροσερής κοιλάδας,

μέσα σ’ αμύριστα αγριολούλουδα,

εκεί όπου το περιστέρι της θεάς

έφερε κάποτε την  τύχη,

στην ιερή φθεγγόμενη φηγό,

που απ’ το καράβι του Ιάσωνα

στα πέρατα μιλούσε,

μεγαλόπρεπο ορθώνεται

το πιο αρχαίο μαντείο.

Ήταν άνοιξης πρωί του 280 π.Χ.

Ο ιερεύς με δέος το χαλκείο χτύπησε

«Ζευς ην, Ζευς έστι, Ζευς έσεται...»

κι η ιερή φηγός

στις δασωμένες τις πλαγιές

σκόρπισε όνειρα και σύμβολα,

για να ξυπνήσουν οι γυμνόποδες

ζητώντας το χρησμό να πάρουν

για το τότε και το αν,

του κόσμου τα μελλούμενα,

την τύχη του μεγάλου βασιλιά τους Πύρρου.