Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

ΝOΣTAΛΓΙΑ  TOY  NOEMBΡH

 Νοέμβρης και με τη βροχή σ’ αναπολώ

κι η μοναξιά αυτή την ώρα μεγαλώνει

                            από τις τόσες αναμνήσεις μου αντλώ

    μονάχα πόνο που τα βράδια με πληγώνει.

 Γυμνά κλαριά και φύλλα κίτρινα στη γη

                           απ’ το σχοινί να στάζουν δυο σταγόνες

  την άδεια θλίψη τους ως μέσα στην ψυχή

 προχτές χωρίσαμε, πώς πέρασαν αιώνες;

                           Το γέλιο σου κρυστάλλινο αντηχεί

                           στην κάμαρα τη μελαγχολική και κρύα

                           και ξαναζωντανεύει γύρω καθετί

                           δικά σου ενθύμια και μια φωτογραφία.

 Σ’ ένα χαρούμενο καράβι ήσουν μπροστά

       και κάποια γλαροπούλια φεύγαν στα ουράνια

                          ένα ταξίδι η καρδιά σου μου χρωστά

                          και μια αγάπη δίχως περηφάνια.

                          Δεν ξέρω αν τα μάτια μου αντικρίζεις

   τα μαύρα μάτια του παιδιού μας σαν κοιτάς

 αν στα τραγούδια π’ αγαπήσαμε δακρύζεις

                          η στα παλιά με νοσταλγία με ζητάς.