Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

Δημήτρης Χριστακόπουλος

      ΟΝΕΙΡΑ

Τα όνειρα

έμειναν για πάντα δικά του,

μα έμοιαζαν πια τόσο ξένα.

Τα χρόνια είχαν φύγει,

όσο που διακρίνονταν αμυδρά

στη σκόνη του παλιού χωματόδρομου.

Περπατούσε από συνήθεια,

μα όσο πλησίαζε στο τέρμα

τόσο απομακρυνόταν

κι έφτανε πιο κοντά στην αρχή,

τη μόνη που ένιωθε δική του.

Δάκρυζε πια μονάχα

με μια πράσινη τρομπέτα,

θύμηση από τα εφτά του χρόνια

και μια μπάλα από κουρέλια.

Όλα τα άλλα τον άφηναν αδιάφορο.