Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

   

         ΠΑΡΑΠΟΝΟ

 

Με το παράπονο στα μάτια με κοιτάζεις

με τη σιωπή που βγαίνει απ’ την ψυχή

τα δυο σου χείλη πικραμένα τρεμουλιάζεις

σαν τ’ αστεράκι που πάει να σβηστεί.

 

Σαν τις καρδιές που μείναν στη σιωπή

σαν τα κυκλάμινα στο βάζο, ξεραμένα

σαν των πουλιών τη βραδινή φυγή

και σαν δυο δάκρυα του Οκτώβρη ξεχασμένα.

 

Μες στα χαρούμενα φιλιά σου είχα κρυφτεί

και στη μεγάλη σου αγκαλιά ξεχνούσα

στο δρόμο της ζωής σου είχα αφεθεί

τα σούρουπα του Μάη λησμονούσα.

 

Τ’ είν’ ο καιρός δεν ξέρω να σου πω

γυάλινο φως στης άνοιξης το βλέμμα

παλιό τετράδιο που γράφει σ’ αγαπώ

ή των παιδιών κάποιο αθώο ψέμα;