Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

Δημήτρης Χριστακόπουλος

     ΤΟ ΡΥΑΚΙ

Τα βράδια τ’ Απρίλη

συνήθιζε να βγαίνει στο περιβόλι

κοντά στον ξύλινο φράχτη,

εκεί όπου παλιά κυλούσε

το σβησμένο πια ρυάκι

με ροδοπέταλα ροδακινιάς

πάνω στα μαλλιά του.

Άκουγε την αντήχηση

της νεροσυρμής

να παίζει με τον άνεμο

κι ακόμα

-με υπερβατική έξαρση-

προσωδίες και μακρές συλλαβές,

σαν κάποιος ν’ απαγγέλλει ποίηση

συνοδευμένος από δίαυλο.

Ώσπου, κάποια νύχτα,

χάθηκε μέσα στην γκρίζα ομίχλη

που αθόρυβα τον τύλιξε

και δεν τον είδε πια κανείς.

Μόνο ψιθυριστά η φωνή του 

φτάνει κάποτε

μέσα απ’ τις φυλλωσιές των δέντρων,

πάντα την ίδια βραδινή ώρα.