Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

Δημήτρης Χριστακόπουλος

      ΣΥΝΟΡΑ

Σύνορα. Ως εδώ.

Θα γυρίσουμε πάλι

στις θολωτές άδειες καμάρες

με τη λήψη που πήραμε από τους απέναντι

και την κουρασμένη μας συνήθεια στον ώμο.

Στη φτωχή νοσταλγία του καιρού

φτάνουν πρόσφυγες μ’ ανήλιαγα δισάκια,

στυφές ικεσίες και σβησμένα μάτια,

γυρεύοντας δυο διψασμένα χέρια

που κρατούν το χρυσό κύπελλο του ήλιου.

Σβήστε τον κόσμο.

Στη σιωπή θ’ ακούσετε το θάνατο.

Σιωπήστε…