Ποιήματα του Δημήτρη Χριστακόπουλου

    

      ΤΟ ΤΟΞΟ

 

Τα μεσημέρια

από πλήξη τ’ αγνοούσε,

κι άφηνε μόνο την άδεια του σκιά

στα χέρια τους.

Όμως,

σαν έπεφτε η νύχτα

έδενε τα παπούτσια του

στης κερασιάς τα κλώνια

κι ανέβαινε πολύ ψηλά,

σαν το πουλί πετώντας

για να βρει τα όνειρά του.

Την τύχη του

την είχε στο σχοινί δεμένη

και την όριζε.

Στο τόξο,

που γερά στα χέρια του κρατούσε

πάντοτε τεντωμένη

τη χορδή του είχε

με φλογισμένο βέλος

περασμένο,

μήπως και ξαφνικά φανεί

ο στόχος που ζητούσε.