Ποίημα της Πηνελόπης Γιώσα
από το βιβλίο
"ΕΝΔΟΜΥΧΑ"
Σαν θες να λέγεσαι ποιητής
το γλυπτό είναι του Θόδωρου Παπαγιάννη
Κατάπιε τον ορίζοντα απόψε ο ουρανός˙
μαύρο το πλάνο γύρω μου
δίχως φεγγάρι κι αστέρια.
Κι αυτή η μονωδία του ποιητή,
θρηνητικά ηχώντας
μες στην αχλή των χρόνων,
μοιάζει με προφητεία δυσοίωνη
σαν της κακιάς Κασσάνδρας:
« Σαν έρθει η ώρα εκείνη
που την πατρίδα σου στη ζητιανιά
θα δεις να βγαίνει,
άθυρμα να γίνεται
σ’ αγιογδύτες των λαών
εσύ, να μη σωπάσεις!
Εσύ, φτωχέ ποιητή,
των προγόνων ύστατο αγλάισμα,
μίλα, μην ψιθυρίζεις!
Αγκωνάρι γίνε των αδύναμων,
λόγος στα χείλη των δειλών,
φόβος στις καρδιές των ισχυρών.
Ύψωσε
το κοντύλι σου μ’ ευλάβεια
στο στέμμα της αλήθειας
και μίλα…
Κατάγγειλε…
Παρηγόρα…
Αυτός ο λαός συνήθισε να ζει
με μιαν ελπίδα στην ψυχή
κι ένα χαμόγελο στα χείλη.
Γίνε εσύ, ω ποιητή,
η ελπίδα και το χαμόγελό του
όταν θα λείψουν…
Κι
ας είναι αυτή σου η προσφορά
τα ύστατα θρέπτρα σου
προς την πατρίδα…»