Ποιήματα: 1905-1915
Μια νύχτα
Η κάμαρα ήταν
πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από
την ύποπτη ταβέρνα.
Απ' το παράθυρο
φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και
το στενό. Από κάτω
ήρχονταν η φωνές
κάτι εργατών
που έπαιζαν
χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κ' εκεί στο
λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του
έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και
ρόδινα της μέθης -
τα ρόδινα μιας
τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ'
από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες
σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης