Ποιήματα: 1919-1933
Άννα Κομνηνή
Στον πρόλογο της Αλεξιάδος της θρηνεί,
για την χηρεία της η Άννα Κομνηνή.
Εις ίλιγγον είν' η ψυχή της. «Και
ρείθροις δακρύων», μας λέγει, «περιτέγγω
τους οθφαλμούς..... Φευ των κυμάτων» της
ζωής της,
«φευ των επαναστάσεων». Την καίει η οδύνη
«μέχρις οστέων και μυελών και μερισμού
ψυχής».
Όμως η αλήθεια μοιάζει που μια λύπη μόνην
καιρίαν εγνώρισεν η φίλαρχη γυναίκα·
έναν καϋμό βαθύ μονάχα είχε
(κι ας μην τ' ομολογεί) η αγέρωχη αυτή
Γραικιά,
που δεν κατάφερε, μ' όλην την δεξιότητά
της,
την Βασιλείαν ν' αποκτήσει· μα την πήρε
σχεδόν μέσ' απ' τα χέρια της ο προπετής
Ιωάννης.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Η Άννα
Κομνηνή (1083-1146) ήταν η μεγαλύτερη κόρη του αυτοκράτορα
Αλέξιου Ι Κομνηνού και της Ειρήνης. Μέσα στη ματαιοδοξία της
προσπάθησε να σφετεριστεί το θρόνο από τον αδερφό της Ιωάννη ΙΙ
για το σύζυγό της, Νικηφόρο, του οποίου ο θάνατος το έτος 1137
την οδήγησε να αποσυρθεί σ'ένα μοναστήρι, όπου και έγραψε την
Αλεξιάδα, μια 15τομη βιογραφία του πατέρα της.