Ποιήματα: Ανέκδοτα (1877;-1923)
Λοεγκρίν
Λυπάται ο καλός ο βασιλεύς την Έλσα
και προς τον Αυλικό τον Κήρυκα γυρίζει.
Καλεί ο Κήρυξ, και η σάλπιγγες ηχούνε.
Α βασιλέα, σε παρακαλώ ακόμη,
ακόμη μια φορά ο Κήρυξ να καλέση.
Ο Κήρυξ πάλι προσκαλεί.
Σε ικετεύω,
πέφτω στα πόδια σου. Λυπήσου με, λυπήσου.
Είναι μακρυά, πολύ μακρυά και δεν ακούει.
Για τελευταία μια φορά ο Κήρυξ τώρα
ας προσκαλέση. Ίσως θα φανή.
Ο Κήρυξ
εκ νέου προσκαλεί.
Και να, σαν κάτι
άσπρο εις τον ορίζοντα εφανερώθη.
Εφάνηκεν, εφάνηκεν - είναι ο κύκνος.
Α δυστυχία μας, α δυστυχία, όταν
λυπάτ' ο βασιλεύς και προς τον Κήρυκά του
στρέφει μηχανικώς, χωρίς πολλήν ελπίδα.
Κι' ο Κήρυξ προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε.
Και πάλι προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε·
και πάλι προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε·
αλλά ο Λοεγκρίν δεν έρχεται ποτέ του.
Και όμως απαράβατη θα εφυλάττετο η πίστις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης