Ποιήματα: Ανέκδοτα (1877;-1923)
Συμεών
Τα ξέρω, ναι, τα νέα ποιήματά του·
ενθουσιάσθηκεν η Βηρυτός μ' αυτά.
Μιαν άλλη μέρα θα τα μελετήσω.
Σήμερα δεν μπορώ γιατ' είμαι κάπως
ταραγμένος.
Απ' τον Λιβάνιο πιο ελληνομαθής είναι
βεβαίως.
Όμως καλλίτερος κι απ' τον Μελέαγρο; Δεν
πιστεύω.
Α, Μέβη, τι Λιβάνιος! και τι βιβλία!
και τι μικρότητες!... Μέβη ήμουν χθες -
η τύχη τώφερε - κάτω απ' του Συμεών τον
στύλο.
Χώθηκα ανάμεσα στους Χριστιανούς
που σιωπηλοί προσεύχονταν κ' ελάτρευαν,
και προσκυνούσαν· πλην μη όντας Χριστιανός
την ψυχική γαλήνη των δεν είχα -
κ' έτρεμα ολόκληρος και υπόφερνα·
κ' έφριττα, και ταράττομουν, και
παθαινόμουν.
Α μη χαμογελάς· τριάντα πέντε χρόνια,
σκέψου -
χειμώνα, καλοκαίρι, νύχτα, μέρα, τριάντα
πέντε
χρόνια επάνω σ' έναν στύλο ζει και
μαρτυρεί.
Πριν γεννηθούμ' εμείς - εγώ είμαι είκοσι
ενιά ετών,
εσύ θαρρώ είσαι νεότερος μου -
πριν γεννηθούμ' εμείς, φαντάσου το,
ανέβηκεν ο Συμεών στον στύλο
κ' έκτοτε μένει αυτού εμπρός εις τον Θεό.
Δεν έχω σήμερα κεφάλι για δουλειά.-
Πλην τούτο, Μέβη, κάλλιο να το πεις
που ό,τι κι αν λεν οι άλλοι σοφισταί,
εγώ τον παραδέχομαι τον Λάμονα
για πρώτο της Συρίας ποιητή.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης