Ποίημα της Νόνης Σταματέλου

           Στην Ηρώ των πέντε χρόνων

 

Από την ώρα που γεννήθηκες

-ίσως και πριν ακόμα γεννηθείς-

Τα βελούδινα ποδαράκια σου

αφήνουν ίχνη από αίμα στη χαρά μου.

Κάποιος ράντισε με δάκρυα ό,τι σε περιβάλλει

Τις πορσελάνινες κούκλες των παραμυθιών σου

Το αρκουδάκι σου

Τη μπότα του Αη Βασίλη

που σού φερα γεμάτη ζαχαρωτά.

Όσες φορές προλαβαίνω

τρέχω να τα στεγνώσω όλα.

Πριν τ' αγγίξεις.

Πώς ν' αποφύγω τα μάτια σου που με βασανίζουν

σαν με ρωτάς για τη μανούλα;

Πάντα αδιάβαστη με βρίσκεις.

Πώς ντρέπομαι κάθε φορά

που καθρεπτίζομαι στο βλέμμα σου!

-δεν έχω δει πιο καθαρό γαλάζιο-

Ανήμπορη που νοιώθω μπροστά σου!

Τά χω αναθέσει όλα στους αγγέλους

που φτερουγίζουν στον ύπνο σου

Παραμονές Χριστουγέννων.

 

   ◄Νόνη Σταματέλου