Ποίημα της Νόνης Σταματέλου

     Ή ρ θ ε ς

 

 

Σ' είδα   από  μακριά,

ν' ανοίγεις δρόμους

στα χωράφια με τα στάχυα.

Έλαμπε ο ήλιος κι' άστραφτε

Το κόκκινο ποδήλατό σου

και ρόδιζαν με το γέλιο σου

τα τσαμπιά στους αμπελώνες.

Απορημένα τα παιδιά παραμέριζαν

 καθώς καιγόταν η καρδιά σου

στο διάφανο στήθος σου.

Η ανάσα σου άναβε

τα φαναράκια των κρίνων

κι' η καμπανούλα στον άη Γιάννη τον Κρυφό

συνένοχη στ' αγγελικά σου παραπτώματα.

Σταμάτησες το δειλινό στην αυλή μου

με βλεφαρίδες χρυσές

σαν γύρη από αγιόκλημα

κι' οι κεραίες των γρύλων

ανίχνευσαν στον αέρα

τη συχνότητα του Θεού.

 

Ήρθες.

Κι' η αγκαλιά μας, ουράνιο τόξο

που σκέπασε το σπίτι μας.

Κι' η αμαρτία μας

ευλογημένη μαχαιριά

στην άρρωστη καρδιά του συμβατικού.

  

 ◄Νόνη Σταματέλου