Ποίημα της Νόνης Σταματέλου

   Ώσπου  κατάλαβα

 

 

Το πρώτο μου τετράδιο

κιτρινισμένο στην κασέλα.

Οι χάρτες των πρώιμων ταξιδιών μου.

Όταν όλοι αναπαύονταν

Φορούσα τα φτερά μου

κι' έκανα το γύρο του κόσμου δυό φορές.

Τώρα επιστρέφω τα Σαββατόβραδα

και ιχνηλατώ τους κήπους της αθωότητας.

 

Τα λευκά κοφτά κουρτινάκια

τα  μπλε παραθυρόφυλλα

το βαρύ κλειδί παροπλισμένο στον τοίχο.

Τα παλιά κοφίνια του τρύγου

γεμάτα πια από θάμνους της θάλασσας.

Κι' ο βασιλικός

πάλι, αρχές καλοκαιριού

στην ίδια θέση.

 

Έτσι, νοσταλγικά πολλές φορές

Με παίρνει ο ύπνος μακριά

Κι' είναι τα όνειρά μου τόσο δυνατά

που ξυπνάνε τις φωτογραφίες στο τζάκι

και με κοιτάζουν απ' τα παιδικά μου χρόνια

μορφές ηρώων και αγίων συγγενών.

Όλα κινούνται στη δική τους μουσική

Κι' ενώ έχω κλείσει το ραδιόφωνο νωρίς,

το κινητό, την τηλεόραση

κάποιος χτυπάει ρυθμικά την πόρτα στο δωμάτιο

και το πατζούρι και το τζάμι

και τα σκαλοπάτια στην είσοδο.

Ρυθμικά και βασανιστικά.

Το κεφάλι και το σώμα μου πονάνε.

 

Με το πρόσωπο αντικρύ

στο ραγισμένο καθρέφτη απ' την παλιά «καλημέρα»

προσπαθούσα Κυριακή ξημερώματα

να σταματήσω το ρυθμό

και να νικήσω τον ανίκητο πόνο.

Ώσπου κατάλαβα

πως δεν ήταν τίποτ' άλλο

παρά μόνο η ψυχή μου

που κάπου-κάπου τις νύχτες μ' εκδικείται

για τα όσα από φόβο της στέρησα.

 

◄Νόνη Σταματέλου