Ποίημα της Νόνης Σταματέλου

                 Το αντίο

 

Λίγα βιβλία, έναν  καημό 

Και τα μικρά  ενθύμια της μάνας μου.

Κι' η πόρτα έκλεισε.

Δεν πήρα τίποτα απ' το σπίτι μας

δεν πήρα τίποτα από σένα

γιατί απλά ,πολύ απλά

μεσ' στην ψυχή μου,

μεσ' στο σώμα μου

τί  κι' αν το αρνείσαι

μέχρι τον τάφο θα σε κουβαλώ.

Ποιόν θα ρωτήσω για να σε νοιάζομαι;

Ποιός ξέρει τάχα ν' αποτιμά

ένα τέτοιο α ν τ ί ο  πόσο πονά;

 

Ποτέ δεν πρόσεχες τα δάκρυά μου

τις κρύες νύχτες

που ζήλευα κι' αυτό ακόμα το τσιγάρο σου

γιατί το κρατούσες ζεστά

Και κυρίως

γιατί σου ήταν απαραίτητο.

 

Πάντα φοβόμουν τα παραθυρόφυλλα

στις βροχές και στα χιόνια

γιατί εσένα φοβόμουν

πού χες φύγει από χρόνια.

 

Δεν μπόρεσα κι' ας πάλευα

να κρατηθώ κοντά σου

σαν νάσβηνε η φωνούλα μου

κύματα την κατάπιναν

και μ' έπαιρναν μακριά σου.

Δεν μ' άκουγες δεν μ' έβλεπες

κι' ούτε με χρειαζόσουν.

 

Μα όσο κι' αν ξεμάκρυνες

μη σε γελάσει ο χρόνος

Αν σβήσουμε το παρελθόν

ζούμε ζωή μισή.

 

  ◄Νόνη Σταματέλου