!!!!!Η Εκδήλωση Ματαιώθηκε!!!!!
Γράφει η Μαργαρίτα Ασπασία Θεοδωράκη
Η μουσική του
Μίκη μας "Νάχα Τ' Αθάνατο Νερό" προστέθηκε από τον Ναπολέοντα Ροντογιάννη
Εάν δεν παίζει με το άνοιγμα της σελίδας, πατήστε το βελάκι για να ξεκινήσει!!!
Ένα χρόνο χωρίς τον
Μίκη μας - Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης 22-07-2022
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2022
Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης
Ένα χρόνο χωρίς τον Μίκη
«Νύχτα μαγικιά»
Βασίλης Λέκκας, Γρηγόρης Βαλτινός, Σοφία Μάνου,
Άγγελος Θεοδωράκης
ΓΙΑΝΝΕΝΑ
ΚΑΠΟΤΕ, ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ, ΜΕ
ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΜΕ ΣΤΟΡΓΗ, ΣΤΑ ΖΑΓΟΡΟΧΩΡΙΑ, ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ
ΔΡΟΜΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΠΤΙΑ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ,
ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ. ΤΟΤΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝΟΙΧΤΗΚΑΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΡΟΣ ΟΛΑ
ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!
Ευχαριστώ τον φίλο
μου Ναπολέων Ροντογιάννη από τα Γιάννενα, για την επίπονη προσπάθειά του
έως ότου να βρει τη δυσεύρετη αυτή φωτογραφία.
Είναι η φωτογραφία
από τη διάνοιξη κάποιου δρόμου στα Ζαγόρια Ηπείρου, το 1932! Ο μικρός,
επτά χρονών, είναι ο πατέρας μου. Πίσω του με το ψηλό ανάστημα,
κρητίκαρος, ο πατέρας του · ο παππούς μου ο κρητικός! Τον ακουμπά με το
χέρι του τρυφερά στον ώμο, πάντα προστατεύοντάς τον.
Τετάρτη 14
Ιανουαρίου 2015 - 9:00 μ.μ.
Θέμα: Παππού!
"...σε χτύπησε ο Τούρκος στο Μπιζάνι..." - Κύριε βασιλιά μου!
Ο παππούς μου τότε
ήταν διευθυντής της Νομαρχίας Ηπείρου, υπεύθυνος για τη διάνοιξη δρόμων
στα ξεχασμένα Ζαγοροχώρια. Πρωτοπήγε στην Ήπειρο, σκαστός από τον πατέρα
του, από την Κρήτη, 16 χρονών αμούστακο αγόρι, το 1913, για να πολεμήσει
τους Τούρκους.
Οι Κρήτες πολεμούν
στην Ήπειρο με εθελοντικό σώμα με επικεφαλής τον καπετάν Μάρκο
Δεληγιαννάκη.
Τον Φεβρουάριου
1913, η μάχη στο Μπιζάνι ήταν καθοριστική για την απελευθέρωση των
Ιωαννίνων και της Ηπείρου.
"...σε χτύπησε ο
Τούρκος στο Μπιζάνι..." τραγούδησε ο πατέρας μου τον πατέρα του, πολλά
χρόνια μετά, στις φυλακές Αβέρωφ, την εποχή της Χούντας. Ήταν το 1967.
Κι εμείς μάθαμε
Ιστορία.
Ήταν ήρωας ο
παππούς μου ο κρητικός.
Τον τραυματισμό
του παππού μας τον γνωρίζαμε από μικρά παιδιά, ο Γιώργος κι εγώ.
Ο παππούς μάς
διηγόταν για τη τελική μάχη στο Μπιζάνι όταν πηγαίναμε καθημερινά στο
διαμερισματάκι του και της γιαγιάς της κρητικιάς ( έτσι την αποκαλούσαμε
κι αυτήν κι ας ήταν μικρασιάτισσα από τον Τσεσμέ!) στη Στροφή Νέας
Σμύρνης, μέσα από τη λεωφόρο Συγγρού, δυο βήματα από το δικό μας σπίτι.
Διηγώντας μας,
έφτανε στο κρίσιμο σημείο του σχεδόν θανάσιμου τραυματισμού του:
-"όταν το βόλι με
χτύπησε, να!!!!" και σήκωνε απαλά τη λευκή φανέλα του, αποκαλύπτοντας
μία τεράστια κοιλιά κι ένα τεράστιο σώμα!
Τότε τον θαυμάζαμε
με το στόμα ανοιχτό!
Κάθε φορά μας
έκανε τεράστια εντύπωση όλη αυτή η μεγαλοσύνη του!
Πλησιάζαμε
μ´ευλάβεια τη δεξιά πλευρά του κι εκεί δεξιά κάτω από τον αμφαλό, μας
έδειχνε με το χέρι του
-Να!!! κι
ακούμπαγε ένα μικρό ρυτιδιασμένο σημάδι.
-Να!!! Εδώ μπήκε η
σφαίρα και......
-Να!!!!...,
βροντοφώναζε μ´ενθουσιασμό κι έβαζε το χέρι του από την πίσω μεριά του
σώματος του, κοντά στη μέση του, πίσω στα δεξιά του.
Εμείς τόσο μικρά
παιδάκια, τον κοιτάζαμε από τόσο χαμηλά, τέτοιος τεράστιος, ψηλός άντρας
ήταν · τριβόμασταν πάνω του και φτάναμε πίσω του για να θαυμάσουμε την
πίσω τρύπα από τη σφαίρα που βγήκε και του ξέσκισε τ´όμορφο κορμάκι του,
δεκάξι χρονών, αμούστακο παιδί...
Βγήκε λοιπόν η
σφαίρα από τη πίσω μεριά,
" Η σφαίρα μπήκε
από μπροστά και βγήκε από πίσω. Έτσι σώθηκα!" μας έλεγε εμφατικά, πάντα
μ´ενθουσιασμό!
Πάντα ό,τι κι αν
έλεγε ήταν μέσα στην υπερβολή!
Αλλά και πάντα
μιλούσε μονάχα για καλά κι ωραία πράγματα, λες και δεν υπήρχε τίποτα
άσχημο και κακό στον κόσμο αυτόν!
Μίκης με τον πατέρα του
Μίλαγε βροντερά
και παρουσίαζε τα πάντα τεράστια κι ωραία!
"Ο παππούς είναι
εμφατικός!", έλεγε η μητέρα μας
"Σαν τον παππού
σου είσαι κι εσύ, εμφατική!", συμπλήρωνε ο πατέρας μου.
Κι εγώ καμάρωνα
για την ομοιότητα!
Κάποιες φορές
ακουμπάγαμε στις δύο αρχαίες πληγές τους.
Κι αυτές
είχαν μεγαλώσει, είχαν απλώσει.
Όσο κι η κοιλιά
του γέρου παππού μας.
Το Μπιζάνι ήταν ο
Παράδεισός μας!
"Παππού! Δείξε μας
που σε χτύπησε ο Τούρκος στο Μπιζάνι!"
Κι ύστερα τον
τίμησε ο μπαμπάς στη φυλακή.
Εκεί στη φυλακή ο
μπαμπάς θυμήθηκε πολλά-πολλά πούχε διαβάσει, έφτιαξε κι αυτός υπέροχα
δικά του ποιήματα και τα μελοποίησε, ενώ πάσχισε και κατάφερε να σώσει
όσα ποιήματα δεν κατέστρεφε η συναγωνίστριά του, ποιήτρια Μαρίνα.
Οι συγκρατούμενες
της φύλαγαν για τον πατέρα μου τα ποιήματά της μέσα στο νιαγάρα του
καμπινέ · τάκρυβαν εκεί μέσα, από τους φύλακες και από την καταστροφική
δέσμια ποιήτρια!
Ο μπαμπάς έγραψε
αριστουργήματα μέσα στη φυλακή.
Αραιά και που, ο
παππούς και η μαμά επισκέπτονταν τον μπαμπά στη φυλακή.
Δύσκολα έδιναν
άδεια.
Κάποτε πήραν μαζί
τους και τον Γιώργο επίσκεψη στη φυλακή, ήταν επτά χρονών.
Εμένα δεν με πήραν
ποτέ! Κι έσκασα! Δεν θα τους το συγχωρέσω ποτέ! Ο παππούς έλεγε πως δεν
θ´άντεχα να δω τον μπαμπά μου μέσα στα σίδερα. Τι θάκανα άραγε;
Μαργαρίτα Θεοδωράκη Με τέως Βασιλιά
Κωνσταντίνο
Κάποτε είδα ένα
πίνακα του μεγάλου ζωγράφου Σαμαρτζίδη, στο γραφείο του βασιλιά μας
(πρώην), Κωνσταντίνου, στο Λονδίνο.
Το θέμα του
πίνακα: "Νύχτα μετά τη μάχη στο Μπιζάνι, 1913."
Ένα πανδοχείο
λοιπόν μέσα στη νύχτα, ένας μεγάλος όγκος που πιάνει σχεδόν όλο τον
πίνακα. Στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου καταλήγει μία εξωτερική σκάλα
όπου πάνω στην κουπαστή της διακρίνονται πολλά φωτάκια, καντηλάκια,
λυχναράκια που φωτίζουν το σκοτεινό περιβάλλον.
Μεγάλος
δεξιοτέχνης ο ζωγράφος.
Στο μπαλκόνι
όρθιοι ελάχιστοι αξιωματικοί, με ψηλή κορμοστασιά, παχιά μουστάκια κι
έντονα τα μάτια τους να φέγγουν στο σκοτάδι από το φως των λυχναριών.
Στολές καλοσιδερωμένες, οι νεαροί αξιωματικοί ακουμπάνε στην κουπαστή κι
ατενίζουν το σκοτάδι!
Νέοι όμορφοι
αξιωματικοί μέσα στη μελαγχολία της νύχτας - νοιώθεις τη σιγαλιά -
φωτίζονται γλυκά.
Μειδίαμα στα χείλη
τους, ηρεμία στο βλέμμα τους.
Μόλις σήμερα έχουν
κερδίσει τη μάχη στο Μπιζάνι.
Νοιώθεις,
νοιώθεις. Βλέπεις και νοιώθεις. Συγκλονίζεσαι.
Πιο χαμηλά κάτω
στη γη, πιο πέρα, προς τ´αριστερά του πίνακα, αμυδρά φωτισμένα, αναμένες
αδύναμες φωτιές · δίπλα τους φαίνονται αχνά σκηνές.
Τόσο αμυδρά
καμωμένες από τον εξαίρετο ζωγράφο, σχεδόν σαν να μην φαίνονται. Οι
σκηνές απλώνονται στη νυχτιά και φωτίζονται ελάχιστα από τις λίγες
διασκορπισμένες φωτιές. Το χρώμα τους λευκό-λερωμένο που γκριζάρει,
σχεδόν εξαφανίζεται μιας κι αναμιγνύεται με τη μπογιά του χώματος, κάτω
από το πανδοχείο με τους αξιωματικούς.
Εδώ κάτω είναι ο
στρατός. Είναι οι νικητές-ήρωες στρατιώτες. Ξεκουράζονται κι αυτοί · όλα
είναι ερημιά · σιωπηλά ολόγυρα.
Νοιώθεις τους
στρατιώτες μέσα στις σκηνές.
Μόνο οι
αξιωματικοί είναι η ανθρώπινη παρουσία του πίνακα · ρεμβάζουν στο
μπαλκόνι.
"Όλοι αυτοί οι
αξιωματικοί, αγαπητή Μαργαρίτα, είναι ο παππούς μου και οι θείοι μου!",
μου είπε ο πρώην βασιλιάς Κωνσταντίνος.
Κι εγώ δεν ήξερα
πως να τον αποκαλώ, από ώρα.
-Κύριε;
-Βασιλιά;
Κατέληξα να τον
αποκαλώ
-Κύριε βασιλιά
μου!
Έτσι νομίζω
μείναμε κι οι δυο μας ευχαριστημένοι!
Ούτε η θέση του
που θέλει να είναι αναιρέθηκε.
Ούτε εγώ
αναγνώριζα κάποιο βασιλικό-ανώτερο αξίωμα του.
Τουναντίον το
"μου" μου προσέδιδε τρυφερότητα!
Όμως τι να λέμε
τώρα...
Με ποιόν
βρισκόμουν τόση ώρα!
Κάθισα δυόμιση
ώρες κοντά του και του ζήτησα να μου διηγηθεί όλη την ιστορία της ζωής
του, αλλά και όλων των προγόνων του και μου τα διηγήθηκε όλα μα όλα, με
κάθε λεπτομέρεια!
Και γιατί αυτό,
κύριε βασιλιά μου; Απαντούσε αυτός.
Και που έγινε
αυτό, κύριε βασιλιά μου; Ξανααπαντούσε αυτός.
Και πως και που
και γιατί, κύριε βασιλιά μου;
Δεν σταμάταγε ο
κύριος βασιλιάς μου! Ένα αριστούργημα!
Ακόμη του ζήτησα
να μου περιγράψει την ιστορία της προκατόχου βασιλικής οικογένειας, της
πρώτης που κυβέρνησε την Ελλάδα και την κατέληξε Ψωροκώσταινα.
Και μου διηγήθηκε
σαν παραμυθάς που ήταν για τον Όθωνα και την Αμαλία!
Καταπληκτικός
αφηγητής ο Κωνσταντίνος, ο κύριος βασιλιάς μου! Ακόμη μου διηγήθηκε για
τον θείο του Φήλιξ Γιουσούπωβ, τον πρίγκηπα που δολοφόνησε, μαζί με άλλους τρεις πρίγκηπες και μη, τον
Ρασπούτιν στην Αγία Πετρούπολη, με κάθε συγκλονιστική λεπτομέρεια!
Είναι ένας
εκπληκτικός αφηγητής. Τυχερός θάναι όποιος τον καταφέρει και διηγηθεί
όλα αυτά τα απίθανα της παγκόσμιας Ιστορίας, μπροστά σε μία κάμερα.
Θάναι εκατοντάδες ώρες μαγικών διηγήσεων...
Σαν Παραμύθι.
Η Ιστορίας της
Ελλάδας από ένα βασιλιά της, από τον τελευταίο βασιλιά της!
Μα κι ο ίδιος
είναι μέρος της Ιστορίας.
Τον τίμησα. Με
τίμησε.
Δεν θα τον ξεχάσω
ποτέ!
Έζησα μία από τις
πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής μου.
Βέβαια μην πει
κανείς πως είμαι βασιλκιά, γελάω! Εκτίμησα τον άνθρωπο και χάρηκα πολύ
που ένοιωσα να μ´εκτιμά. Με σεβάστηκε όσο κανένας στην Ελλάδα.
Μπορεί όλη αυτή η
αφήγηση αγαπητοί μου, να είναι μία παράνοια του μυαλού μου, να μην
πραγματοποιήθηκε ποτέ!
Όμως εγώ θα
συνεχίσω.
Καθόμασταν μπροστά
στον πίνακα, ώρα πολλή, και μου τον ανέλυε, περιγράφοντας καταρχήν τη
μάχη στο Μπιζάνι.
Έπειτα έδειξε με
το χέρι του.
"Να, κοίτα! Αυτός
εδώ είναι ο παππούς μου ο μελλοντικός βασιλιάς της
Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος ο πρώτος. Δίπλα του τ´ αδέλφια του. Ο Γεώργιος,
ο Νικόλαος, ο Χριστόφορος. Κοίτα, αυτός είναι ο πρίγκηπας Ανδρέας. Κι
αυτός...κι αυτός...κι αυτός..."
Κι έπειτα το
σκοτάδι γύρω τους.
Λίγες έντονες
κόκκινες-κίτρινες πινελιές για τη ζεστασιά μιας φλόγας, μιας φωτιάς.
"Κι εδώ
στρατοπέδευε ο στρατός!"
"Κύριε βασιλιά
μου!" τον διέκοψα μαλακά!
"Πάνω στο μπαλκόνι
λοιπόν κάθονται περήφανοι κι ησυχασμένοι από τη νίκη τους, η οικογένειά
σας, η βασιλική οικογένεια. Ο παππούς σας, οι θείοι σας.
Όμως κι ο δικός
μου παππούς, ο παππούς ο κρητικός είναι μέσα σε μία από αυτές τις
σκηνές! Να! Δείτε!
Μικρό αμούστακο
παλικαράκι, δεκάξι χρονών, τόσκασε από τον πατέρα του, τον ράφτη στα
Χανιά και μπάρκαρε κρυφά στ´αμπάρι του πλοίου.
Έφτασε στον
Πειραιά, κατόπιν στο σταθμό Λαρίσης. Μπήκε στο τρένο μαζί με χιλιάδες
άλλους νέους-παλικαράκια, εθελοντές που έτρεχαν στις μάχες.
Για την Πατρίδα.
Έφτασε κι αυτός
στην Ήπειρο να πολεμήσει τους Τούρκους.
Για την Πατρίδα.
Πολέμησε στη μάχη
στο Μπιζάνι.
Παραλίγο να χάσει
τη ζωή του.
Όμως σώθηκε.
Θαύμα! Θαύμα! -
σκεφτόμασταν μωρά.
Η σφαίρα μπήκε από
μπροστά και βγήκε από πίσω!
Τον κοιτάζαμε σαν
χάχες!
Τι ψηλός που ήταν
ο παππούς μας!
Ο Μίκης με την αγαπημένη του κόρη τη Μαργαρίτα
- Ο μπαμπάς μας
όμως περισσότερο. Είναι ο πιο ψηλός μπαμπάς του κόσμου, ο μπαμπάς μας!
Ακόμη και τώρα που λύγισε, λόγω γηρατειών και μάζεψε η πλατούλα του, αν
ποτέ σηκωθεί (στις μέρες μας τόσο σπάνια δυστυχώς) ακόμη εντυπωσιάζει!
Ειδικά τους
συνήθως κοντύτερους άνδρες! Να δείτε με τους νέους! Με τους ψηλούς γιους
μου! Ο μπαμπάς είναι πάντα σαν ένα ψηλό αγέρωχο κυπαρίσσι!
Τον παππού πριν
όμως φύγει από την Κρήτη, τον πήρε χαμπάρι για το φευγιώ του ο πατέρας
του Μιχάλης (με τη τεράστια μουστάκα.) Πρόλαβε και τον ανακάλυψε
στ´αμπάρι του πλοίου, στη Σούδα, στο λιμάνι των Χανίων.
Κρατούσε ένα
μεγάλο καρβέλι ψωμί.
«Για το δρόμο
παιδιά μου.»
Ήταν μαζί σκαστός
κι ο μεγαλύτερος αδελφός του παππού, ο Πέτρος, 17 χρονών αγόρι.
«Παλέψτε με την
ψυχή σας! Μην ντροπιάσετε τη γενιά των Θεδωράκηδων!»
Και τους
έδωσε την ευχή του.
Όλοι οι
Θεοδωράκηδες στην οικογένειά μας ήταν ήρωες. Παλικάρια, αντάρτες,
πολεμιστές για τη γλυκιά πατρίδα.
Είμαι περήφανη για
όλη μου την οικογένεια.
Μπροστά στον
πίνακα του Σαμαρτζίδη, του τα διηγήθηκα κι εγώ όλα.
Σήμερα
αναλογίζομαι πως μπόρεσα!
Πως κατάφερα να
έχω τόση άνεση κοντά του · να του διηγούμαι κι εγώ τις ιστορίες μου...
Αυτός μ´άκουγε με
πραγματικό ενδιαφέρον, φαινόταν να απολαμβάνει κι έκανε διάλογο!
" Η οικογένειά σας
πολέμησε και νίκησε το 1913 στο Μπιζάνι.
Ο παππούς μου
πολέμησε κι αυτός και νίκησε το 1913 στο Μπιζάνι. Πληγώθηκε πολύ σοβαρά
αλλά έζησε.
Ο παππούς σας ήταν
ψηλά!
Αξιωματικός,
στρατάρχης!
Ο παππούς ένα
ανήλικο στρατιωτάκι.
Πολέμησαν κι οι
δύο στην ίδια μάχη.
Οι δυο μαζί
ακριβώς την ίδια ώρα!
Στο Μπιζάνι!
Μετά τη μάχη!
Μετά τη νίκη!
Μέσα στη γαλήνη
της νυχτιάς!
Μαζί!
Δεν είναι
απίστευτα ωραίο, μπροστά σ´αυτό τον υπέροχο αριστουργηματικό πίνακα, ένα
πίνακα της Ιστορίας.
Τα χέρια του
ζωγράφου μαγικά.
Συνειδητοποιούσαμε
πως κι οι δυο μας παππούδες μας είναι μέσα στον πίνακα αυτόν, πριν εκατό
χρόνια;
Κύριε βασιλιά
μου!"
Πόσο χάρηκε ο
βασιλιάς!
Κι εγώ χάρηκα
πολύ!
Συγκινήθηκα, του
μίλησα απλά · με ειλικρίνεια.
Ο κύριος βασιλιάς
μου κι εγώ!
Σαν μυθιστόρημα
ακούγεται.
Κι αν δεν με
πιστεύετε δεν με νοιάζει! Αφού έτσι ακριβώς έγινε, τι να σας κάνω;
Κι οι δυο μας
χαλαροί νοιώσαμε την...... Αλληλεγγύη......κ.λπ.
Όταν χτύπησε το
τηλέφωνό του, αυτός απάντησε στα αγγλικά κι ακούστηκε μια γυναικεία φωνή
κι αυτός της μίλαγε και της έλεγε
"Πως ναι, άργησε,
αλλά έχει ακόμη λίγη δουλίτσα και θα φύγει όμως σε λίγο, άμεσα και θα
έρθει να φάνε μαζί.
(Φανταζόμουνα την
Άννα Μαρία να κάθεται σε μία πολυθρόνα κοντά στη μπαλκονόπορτα, κοντά
σ´ένα κήπο γεμάτο πανύψηλα καταπράσινα δέντρα και όμορφες γλάστρες με
πολύχρωμα λουλούδια, ορτανσίες κατά βάση γέμισαν το μυαλό μου.
Κι αυτός κοντά
μου, συνέχισε στον καναπέ άνετα τις διηγήσεις του.
Μιλάγαμε σχεδόν
δύο ώρες.
Και κάτσαμε μαζί
σχεδόν μία ώρα. Δεν είχε καμία όρεξη για να
σταματήσει.
Τόσες ώρες με τον
κύριο βασιλιά μου!
Ήταν η Άννα Μαρία!
Η βασίλισά μας,
που όταν ήμασταν μικρά, το 1964, πέρασαν οι δυο τους
( και του τόπα,
να! Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο από την Άννα Μαρία!)
Σας έγραψα πάρα
πολλά.
Ξεκινώντας από τον
παππού και τον μπαμπά μου στα Ζαγοροχώρια πριν τον πόλεμο, έως το
Μπιζάνι και τον "βασιλιά μου"!
Η Μαργαρίτα στο Βραχάτι
Σήμερα κουράστηκα,
νοιώθω πολύ κουρασμένη.
Επιστρέφω σπίτι,
είναι πια νύχτα αργά, εννιά το βράδυ.
Καιρός να χωθώ στο
σπιτάκι μου, να κρυφτώ στο κρεβατάκι μου!
Να εξαφανιστώ.
Καληνύχτα σας και
όνειρα γλυκά!
Κι αν πάλι σήμερα
επέστρεψα στο Βραχάτι και σας καληνυχτίζω, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Είμαι πέρα δόθε
όλη την ώρα.
Καληνύχτα
Μ.
ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ.....
1. ΧΙΟΣ (1925)
2. ΜΥΤΙΛΗΝΗ (1925-1930)
3. ΣΥΡΟΣ (1930)
4. ΑΘΗΝΑ (1930)
5. ΓΙΑΝΝΕΝΑ( 1930-1933)
6. ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ (1933-1937)
7. ΠΑΤΡΑ (1937-1939)
8. ΠΥΡΓΟΣ (1939-1940)
9. ΤΡΙΠΟΛΗ (1940-1943)
10. ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ (1943-1947)
11. ΙΚΑΡΙΑ – ΕΞΟΡΙΑ (1947-1948)
12. ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ - ΕΞΟΡΙΑ (1948-1949ξξ)
13. ΑΘΗΝΑ (1950)
14. ΑΛΕΞ/ΠΟΛΗ-ΘΕΣ/ΝΙΚΗ (1950-1951)
15. ΧΑΝΙΑ (1951-1952)
16. ΑΘΗΝΑ (1952-1954)
******************
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΡΧΑΙΟ
ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΔΩΝΗΣ
Δευτέρα 22
Αυγούστου
Αρχαίο Θέατρο
Δωδώνης
Ένα χρόνο χωρίς τον Μίκη
"Νύχτα μαγικιά"
Βασίλης Λέκκας,
Γρηγόρης Βαλτινός, Σοφία Μάνου, Άγγελος Θεοδωράκης
1. Η γειτονιά των Αγγέλων
Ορχηστρικό
2. Επουρανίου ποταμοί
Άγγελος Θεοδωράκης
3. Νύχτα Μαγικιά
Σοφία Μάνου
4. Όμορφη πόλη
Γρηγόρης Βαλτινός
5. Οι δρόμοι του Αρχάγγελου
Βασίλης Λέκκας
6. Λαχτάρησα μια χώρα
Άγγελος Θεοδωράκης
7. Ο Λεβέντης
Άγγελος Θεοδωράκης
8. Κάποτε θάρθουν να σου πουν
Άγγελος Θεοδωράκης
9. Αν θυμηθείς στ’ όνειρό μου
Σοφία Μάνου
10. Αστέρι μου φεγγάρι μου (Φαίδρα)
Σοφία Μάνου
11. Βασίλεψες αστέρι μου
Σοφία Μάνου
12. Μαργαρίτα μαγιοπούλα
Γρηγόρης Βαλτινός
13. Βράχο βράχο
Γρηγόρης Βαλτινός
14. Δρόμοι που χάθηκα
Γρηγόρης Βαλτινός
15. Paola
Ορχηστρικό
16. Αϊβαλί
Βασίλης Λέκκας
17. Κοίτα με στα μάτια
Βασίλης Λέκκας
18. Ασίκικο Πουλάκη
Βασίλης Λέκκας
19. Η κάθοδος των Δωριέων
Βασίλης Λέκκας
20. Ροδιά
Ορχηστρικό
21. Το τρένο φεύγει στις οκτώ
Άγγελος Θεοδωράκης
22. Ποιος τη ζωή μου
Άγγελος Θεοδωράκης
23. Μυρτιά
Σοφία Μάνου
24. Εκείνος ήταν μόνος
Σοφία Μάνου
25. Απρίλη μου
Γρηγόρης Βαλτινός
25. Άρνηση
Γρηγόρης Βαλτινός
26. Φτωχογειτονιά
Βασίλης Λέκκας
27. Της ξενιτιάς
Βασίλης Λέκκας
28. Ο Ταμένος-Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις Βασίλης
Λέκκας - & όλοι μαζί
29. Ζορμπάς
Ορχηστρικό
BIS όλοι μαζί
ο Θα σημάνουν οι καμπάνες
o
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
Υ.Γ. Ναπολέων Ροντογιάννης
Η Καλή μου φίλη Άννα Φιλίνη, μου έστειλε πρόσφατες φωτογραφίες από το
Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης και τις πρόσθεσα και αυτές