ο ήλιος ο πρωινός
ανάσταση μοσχομυρίζει
Βρέχει ο θεός ανάποδα, από τα κάτω προς τα πάνω:
τα βράχια
Ράγισαν τα ξερά και το ξερό, το λιγοστό το χώμα,
χαίνουν: κόκκινοι
Πίδακες αναπηδούν από τα σπλάχνα τού βουνού. Εδώ
κι εκεί
Το κίτρινο, το λιγοστό χορτάρι. Επί δικαίων
βρέχει ο καιρός.
Να,
τότενες,
Σε χρόνους μακρινούς, του Γράμου οι κορφές με
λόγγους θα πυκνώσουν,
Με δέντρα- Ανθρώπους, όρθιους και στητούς. Και θά
’ναι όλοι τους
Ένας κι ένας: στα τοτινά τους χρόνια, τα παλιά:
τ’ αγόρια λεβέντες Έφηβοι,
Νύφες καμαρωτές οι ομορφονιές, και τρυφερές, στης
γονιμότητας τις αψηλές
Τις ώρες.
Και
ξαφνικά ο ήλιος ο πρωινός ανάσταση μοσχομυρίζει.
Και χαρισάμενη η ζωή με φως πολύ, μ’ αμέτρητα
τραγούδια γιορτινά.
Θά ’μαι κι εγώ μαζί τους. Χορευτής. Αλλά κι εσύ
που με διαβάζεις. Τώρα.
Ωσάν τ’ αυλάκια στο μπαχτσέ κυλούν κι οι στίχοι
μου στο κάτασπρο χαρτί.
5/2/2021 //
21:35΄
Περισσότερα για τον Γιάννη Μότσιο
Βιογραφικό Σημείωμα Γιάννη Μότσιου