Πολιτισμός - Τέχνη
"Θέατρο"

Χριστίνα Τζιάλλα: «Το θέατρο δεν “παντρεύεται” με την επιστήμη,

αλλά είναι ή θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως επιστήμη»

Αναδημοσίευση από tharrosnews.gr      

 

Η Χριστίνα Τζιάλλα είναι ένας νέος άνθρωπος με πολύπλευρη καλλιτεχνική φλέβα, που ζει και αναπνέει για και μέσα από τη θεατρική έκφραση σε όλες τις μορφές της. Είναι ηθοποιός performer, συγγραφέας, θεατρολόγος, παραγωγός, οι κινήσεις και ο λόγος της έχουν τη ζωντάνια, τον αυθορμητισμό, τους ελεύθερους συνειρμούς ενός γνήσιου καλλιτέχνη, αλλά κι ενός εξίσου αυθεντικού ανθρώπου.

Παρά τις δυσκολίες που πέρασε στη ζωή της -μεταξύ άλλων ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας (το οποίο κατάφερε να υπερνικήσει), αλλά επίσης τις… φιλότιμες προσπάθειες ισοπέδωσης από το εκπαιδευτικό σύστημα και μερικούς ακατάλληλους εκπαιδευτικούς λειτουργούς ή κάποια άσχημα συναπαντήματα που την έκαναν να φωνάξει «Έρωτα, κύριοι, κάνω μόνο από έρωτα»- η Χριστίνα Τζιάλλα ενίσχυσε την εσωτερική της δύναμη και τη δημιουργική της ορμή, χωρίς να χάσει την πρωτοτυπία της, αλλά και τη θέληση να παλέψει για να περιοριστούν οι άσχημες συμπεριφορές και η αδιαφορία απέναντι σε συναδέλφους της και εν γένει στους αδύναμους της κοινωνίας μας, αναδεικνύοντας το πρόβλημα και «δυναμώνοντας» τη φωνή τους.

Η ίδρυση και οι πρωτοβουλίες μέσα από την Kalliergon (επιχείρηση με εκδόσεις, παραγωγές και καλλιτεχνικές δράσεις, με έδρα το Νεοχώρι Λεύκτρου) έκαναν τη Χριστίνα Τζιάλλα ευρύτερα γνωστή και στη Μεσσηνία και της έδωσαν την ελευθερία να δημιουργήσει απρόσκοπτα, με δουλειές που σίγουρα θα μας εντυπωσιάσουν στο μέλλον.

Πριν από λίγες μέρες η Γιαννιώτισσα στην καταγωγή ηθοποιός βρέθηκε και πάλι στην Καλαμάτα και μοιράζεται μαζί μας σκέψεις, εμπειρίες και σχέδια μέσα από την παρακάτω συνέντευξη…

-Παρά τις δυσάρεστες εμπειρίες που έχεις βιώσει στο επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων και συνεργασιών, η εμπιστοσύνη σου στους ανθρώπους παραμένει;
Δεν έχασα ποτέ την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους γενικά, αλλά την έχασα ειδικά, για αυτούς που (ειδικά) έχασα την εμπιστοσύνη μου. Αντιστρόφως ανάλογα άρχισα να υπολογίζω και λίγο περισσότερο εμένα, που πριν δεν το έκανα. Είναι, δηλαδή, σαν να ήμουν rock star κι εκεί που πήγα να κάνω stage diving, δηλαδή αντί να κάνω βουτιά στο κοινό, έκανα βουτιά στο κενό. Δεν μπορώ να κρατήσω κακία στην ανθρώπινη αδυναμία, απλώς τώρα ξέρω πως θα πρέπει να είμαι σίγουρη σε τι χέρια πρέπει να πέφτω κάθε φορά, πριν βουτήξω.

-Τι σκέφτεσαι πριν ανέβεις στη σκηνή;
Τις δεδομένες συνθήκες του έργου και το στόχο του χαρακτήρα που υποδύομαι. Και η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα σκέφτομαι σχεδόν όλη την ημέρα, στο πίσω μέρος του μυαλού μου και σαν μηρυκαστικό βγάζω λίγη λίγη την τροφή όταν χρειαστεί.

-Πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο ηθοποιό και εν γένει καλλιτέχνη να καταξιωθεί στον ελληνικό χώρο, όπου μάλλον ο πολιτισμός θεωρείται πολυτέλεια;
Μπορώ να εκλάβω την ερώτηση και ως ρητορική. Να απαντήσω με ερωτηματικό, θαυμαστικό και αποσιωπητικά μπροστά στην αμηχανία της απαξίωσης του κράτους για τον πολιτισμό. Θα καταξιωθώ ως άνθρωπος, όταν και εάν καταφέρω με την εργασία μου ως καλλιτέχνης να εκπαιδεύσω τους πολιτικούς μας εκπροσώπους που, στην πλειοψηφία τους, πάσχουν από έλλειψη επίγνωσης του τι σημαίνει πολιτισμός, και καταφεύγουν είτε σε κιτς επενδύσεις είτε σε εγκληματικές αναθέσεις. Και να μη θέλω να σνομπάρω θεσμούς, βλέπε τον πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Μου φτάνει που με ξέρει η μάνα μου.

-Η πανδημία έπληξε ιδιαίτερα τον καλλιτεχνικό χώρο, πιστεύεις ότι θα υπάρξουν και «κέρδη»;
Φυσικά και θα υπάρξουν κέρδη. Όταν κάποιος κλέβει, κάποιος άλλος κερδίζει!

-Πόσο μπορεί να βοηθήσει αυτό το «τσουνάμι» των αποκαλύψεων για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και «μπούλινγκ» στο θέατρο και τι μπορεί να γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση;
Το «κλειδί» είναι η ενημέρωση και η γνώση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από τις πολύ μικρές ηλικίες. Η φράση “δεν είσαι μόνος” είναι γενική και εύκολη να την εκφράζεις μέσω facebook. Το ότι δεν είναι κάποιος ο μόνος, είναι ακόμη πιο τρομακτικό και ταυτόχρονα θλιβερό. Χρειάζεται να γνωρίζει ο καθένας μας να μην είναι μόνος του, ότι δεν είναι ο μόνος και ότι δεν είναι μόνος του… Το θέμα είναι να ακούσουμε εμείς οι πολλοί και ταυτόχρονα μόνοι, το πού μπορούμε να βρούμε και από ποιον τη στήριξη και δικαίωση όταν την χρειαζόμαστε. Κάποια σοβαρά βήματα έχουν γίνει από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και αισθάνομαι μια μικρή ανακούφιση.

-Οι θεατρικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο και στις διάφορες σχολές δίνουν επαρκή εφόδια σε ένα νέο ταξιδιώτη της υποκριτικής;
Η γνώση δεν τελειώνει ούτε αρχίζει στις σχολές. Βέβαια, η εκπαίδευση των βασικών τεχνικών και της σωστής από την αρχή γνώσης της αλφάβητου από τον ειδικό, θεωρώ πως είναι απαραίτητη.

Οι σπουδές μπορούν να είναι επαρκείς για τις βασικές γνώσεις. Γιατί από εκεί κι έπειτα το όριο επάρκειας έχει να κάνει με το επίπεδο των στόχων. Θεωρώ αξιόλογες τις σχολές υποκριτικής και τα πανεπιστημιακά τμήματα θεατρικών σπουδών, αν και πιστεύω πως και πάλι υπάρχουν προβλήματα στη νοοτροπία μας. Αισθάνομαι ότι είμαστε ως λαός αρκετά φιλοπόλεμοι. Και αυτό το λέω, όταν ο θεατρολόγος πολεμάει τον ηθοποιό, όταν ο ηθοποιός σνομπάρει το θεατρολόγο, όταν οι σχολές κρεμάνε λάβαρα και ενθαρρύνουν το οπαδιλίκι. Θα ήθελα να είχα εμπιστοσύνη στο κάθε πτυχίο που ο καθένας κρατάει στα χέρια του. Το αν και το ποιος είναι ικανός, ας πούμε, να διδάξει, το ξέρει εκείνος και όσοι του δώσανε την άδεια να το κάνει. Θεωρώ πως το να διεκδικεί ο θεατρολόγος την πρωτοκαθεδρία του θεάτρου στην εκπαίδευση, είναι άδικο για τους ηθοποιούς. Κι αυτό, γιατί για την πρόσληψη ενός καθηγητή θεατρικού παιχνιδιού, κατά τη γνώμη μου πάντα, δε σημαίνει ότι είναι επαρκές το πτυχίο του για τη θέση αυτή, αφού αντίστοιχα ο θεατρολόγος δεν έχει λάβει τις επαρκείς γνώσεις παιδαγωγικών, τουλάχιστον από το πανεπιστήμιο, θεατρικών σπουδών. Ο παιδαγωγός-δάσκαλος ή βρεφονηπιοκόμος πάλι, δεν έχει γνώσεις ηθοποιού. Ούτε και θεατρολόγου. Έχει, όμως, τη βασική εκπαίδευση στην ιδιαίτερη συμπεριφορά που θα πρέπει να έχει απέναντι σε ένα παιδί. Με λίγα λόγια, για να θεωρηθεί κάτι επαρκές, θα πρέπει να είναι και σαφές, ως προς τι. Όταν θα υπάρξει σαφήνεια, όσο υποκειμενικό κι αν είναι το θέμα της τέχνης, σίγουρα θα υπάρχει μπούσουλας και σημείο αναφοράς. Το πρόβλημα, δηλαδή, στις δραματικές και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι πως μιλάμε για μια επάρκεια και μη επάρκεια σε θέματα που δεν έχουν ορισμό και όριο. Αντίστοιχα, αν για να πάρω το δίπλωμα του αυτοκινήτου θα χρειαστεί να «λαδώσω», θα είμαι μια «πτυχιούχος», υποψήφια εγκληματίας, από αμέλεια πάντα, οδηγός. Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και στις κοινωνικές και καλλιτεχνικές επιστήμες;

-Γιάννενα, Καλαμάτα, Ναύπλιο, Αθήνα, Μάνη; Τι σημαίνουν για σένα αυτοί οι τόποι;
Γιάννενα. Από εκεί που ήρθε και θα πλανάται η ψυχή μου. Μυρίζουν ρίγανη και είναι δύσβατα αλαφροΐσκιωτα και άγρια. Στην πόλη που μοιάζουν οι εποχές να έχουν εγκλωβιστεί ηθελημένα και να γυροφέρνουν σαν ψυχές. Εκεί που ανασαίνω.

Καλαμάτα. Μετονομάζω την Καλαμάτα, Μαρία Τομαρά, γιατί είναι το αγαπημένο μου «αξιοθέατο», και γιατί μου χάραξε πορεία. Είναι όπως λέει και το τραγούδι, αγαπώ όλο τον κόσμο, γιατί ζεις κι εσύ μαζί! Στην Καλαμάτα ήρθα σε μια πολύ δύσκολη ηλικία για να προσαρμοστώ, στην εφηβεία. Και στην κομβική αυτή ηλικία, το να υπάρξει ένας άνθρωπος που να μπορεί να μιλήσει στην ηλικία σου, και να μεγαλώνει από την αρχή μαζί σου, είναι ένα δώρο και ένα νέο μέλος της οικογένειας. Τον τόπο τον κάνουν οι άνθρωποι, οπότε μιλάμε για έναν υπέροχο ηλιόλουστο και δροσερό τόπο που μυρίζει αρμυρίκια, άμμο, και Kenzo.

Ναύπλιο. Το έζησα τη «χρυσή» περίοδο της Σχολής Καλών Τεχνών. Ξεκινάει η ανεξαρτησία μου, η ενηλικίωση, η γνωριμία με το αντικείμενο του πόθου μου, δηλαδή το θέατρο. Επέλεξα με τη σοφία του ενηλίκου φίλους. Κάποιοι γίνανε οικογένεια, όπως η Ακριβή Κόλλια, με την οποία έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές και συνεχίζουμε χέρι χέρι. Κάποιοι δεν υπάρχουν πια, όπως η φίλη μου και εξαιρετική καλλιτέχνις, Χριστίνα Μακρή. Το Ναύπλιο είναι η «Τζελατερία του Ιταλού» όπου δούλεψα για κάποιο διάστημα, η πιτσαρία του Νεκτάριου, και η δουλειά μου στη λαϊκή, το φορτηγάκι του κυρίου Σάββα που φιλοξενούσε δρώμενά μου. Το Ναύπλιο είναι ένα σκηνικό ολόκληρο, που κάθε φορά που περνάω από εκεί, αισθάνομαι την περίεργη χαρμολύπη, σαν να γυρνάς στο θέατρο που έπαιζες κάποια σεζόν, τα σκηνικά να είναι εκεί και τα χρώματα ίδια, και να αναρωτιέσαι αν έπαιξες ποτέ εκεί ή το είδες στο όνειρό σου. Μυρίζει υγρασία από το θέατρο «Τριανόν», κάποτε τζαμί, όπου κάναμε μαθήματα και παραστάσεις. Μυρίζει φρούτα ανοιξιάτικα και άνθη πορτοκαλιάς. Και φυσικά μπισκότο, έπειτα από ώρες δουλειάς πίσω από τη μηχανή που έφτιαχνα τα χωνάκια.

Αθήνα. Είπα σε έναν ταξιτζή 10 χρόνια πριν. – Α… εσείς μένετε 10 χρόνια ήδη; Πώς αντέχετε; Εγώ δε θα καθίσω περισσότερο από 3 χρόνια… Διανύω το 10ο χρόνο μου εκεί. Όχι, να μην τα εκατοστίσω. Η Αθήνα είναι το σπίτι μου. Όλη η υπόλοιπη με «χαώνει» να πω την αλήθεια. Η Αθήνα, βέβαια, είναι το μέρος όπου απέκτησα κέλυφος, που υπέμεινα την ανάρρωσή μου, που αναμετρήθηκα με τις δυνάμεις μου και τη μοναξιά μου, που γνώρισα κι άλλους φίλους, κι άλλη οικογένεια και που, έστω και αργά, έζησα ξανά τη «φοιτητική ζωή» στις εστίες του Ζωγράφου, που κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Η Αθήνα μυρίζει fast food.

Μάνη. Νύχτες μαγικές και ονειρεμένες. Όταν ήμουν πολύ μικρή και ζούσα στο χωριό μου στα Γιάννενα, στη θάλασσα πηγαίναμε από μια μέχρι και τρεις φορές το χρόνο. Για ευνόητους λόγους, απόσταση, τα air condition πρέπει να ήταν ακόμα ιδέα ή εγώ δεν είχα ιδέα. Το βράδυ πριν από το ταξίδι, κοιμόμουν με το μαγιό ή προσπαθούσα να κοιμηθώ γιατί ανυπομονούσα. Φτάνοντας σε μια παραλία της Πάργας, θυμάμαι πως ευχήθηκα κάποτε να έχω σπίτι κοντά στη θάλασσα. Η Μάνη ξεπέρασε τη φαντασία μου με την ομορφιά της. Παράλληλα, την έχω συνδυάσει με την τέχνη και τη φύση, όπως άλλωστε και με το σωματείο μας Nartura, αλλά και την επιχείρηση της οποίας είμαι ιδιοκτήτρια, την Kalliergon, ώστε το όμορφο τοπίο της Μεσσηνιακής Μάνης να γίνει ταυτόχρονα και ένας πολιτιστικός και καλλιτεχνικός πόλος έλξης. Η Μάνη μυρίζει βρεγμένη άμμο.

-Εγγονή (εγγονές), μαμά, γιαγιά, τρεις τουλάχιστον γενιές δυναμικών και δημιουργικών γυναικών. Πώς λειτουργεί αυτή η σχέση;
Εγγονή, μαμά, γιαγιά, ενώ μέχρι αρκετά μεγάλη ηλικία χάρηκα, μάλιστα, και τη συντροφιά της προγιαγιάς μου. Έφαγα φαγητά από τα χεράκια της, χορέψαμε και μαζέψαμε κεράσια και αγριοφράουλες. Άγγιξα έναν αιώνα με την προγιαγιά μου. Οι υπόλοιπες είναι για εμένα η νεότερη ιστορία. Η γιαγιά μου είναι ακόμη πολύ νέα και τη μητέρα μου τη βλέπω σαν αδελφή. Η αδελφή μου κι εγώ παραμένουμε παιδιά, αφού δεν έχουμε σταματήσει το παιχνίδι. Είναι σαφές πως την οικογένειά μου τη χαρακτηρίζει η μητριαρχία, με τους άντρες της οικογένειας να μας τιμούν όπως μας αξίζει. Πώς αλλιώς…

-Υπάρχει πρόοδος στην προσπάθεια να «παντρέψεις» τις τέχνες με τις επιστήμες;
Ναι (και το λέω με τεράστιο χαμόγελο)! Έχω σαφώς επηρεαστεί από προσωπικότητες οι οποίες υπήρξαν ανυπέρβλητα έργα τέχνης οι ίδιοι. Και δεν εννοώ πως έχω σκοπό να βγάλω το καλούπι μου σε κούκλα ή να κάνω give away προσωπικά μου αντικείμενα (εδώ γελάω πολύ). Όμως, προσωπικότητες σαν τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον πρώτο που με έκανε να καταλάβω πως η τέχνη και μάλιστα το θέατρο δεν “παντρεύεται” με την επιστήμη αλλά είναι ή θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως επιστήμη, τον Αρτύρ Κραβάν. Μάλιστα, τον ερωτεύτηκα τον Αρτύρ διαβάζοντας για εκείνον. Όπως ο ίδιος δήλωνε, ήταν «μποξέρ, ποιητής, πλαστογράφος, άσος στις μεταμφιέσεις, άσος στις εξαφανίσεις, άσος στο πόκερ της σαγήνης, εμπνευστής σκανδάλων, γητευτής φιδιών (αλλά και ανθρώπων) και, κυρίως, λιποτάκτης 17 στρατών». Όπως εμφανίστηκε η προσωπικότητα αυτή, έτσι μια μέρα χάθηκε. Εγώ δεν κάνω κάτι περισσότερο από το να αντλώ θέματα. Θέματα που έχουν να κάνουν με την αστροφυσική, με το ποδόσφαιρο, με τις λίμνες και τη βιοποικιλότητά τους. Και φυσικά, δε γνωρίζω τίποτα για αυτά. Αυτό επιδιώκω. Να μάθω. Και να ξυπνήσω μέσα από τα θέματα και τον τρόπο γραφής και παρουσίασής μου την επιθυμία, να θέλουν και οι άλλοι να μάθουν και να καταλάβουν τον άλλον, είτε να ανταλλάξουν γνώσεις. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να περιγράψω το επάγγελμά μου, αλλά είναι εύκολο να περιγράψω το κάθε έργο μου.

-Πόσο σε άλλαξε η σοβαρή περιπέτεια υγείας που πέρασες πριν από λίγα χρόνια;
Δε με άλλαξε. Ήθελα να πιστεύω πως με άλλαξε ώστε να νιώσω ιδιαίτερη μέσα στην ιδιαιτερότητα που μου άφησε η όλη κατάσταση. Η εξέλιξη, όμως, ούτως ή άλλως έρχεται με το χρόνο αναπόφευκτα και όχι από τον πόνο.

-Ποιους θεωρείς ως τους πιο σημαντικούς σταθμούς της καριέρας σου; Δουλειές, συναντήσεις με πρόσωπα, επιτυχίες, ίσως και αποτυχίες…
Θα τους βρείτε σε κάποιο από τα έργα μου. Αλλά θέλει λίγη φαντασία. Όπως το προβατάκι που κρύβεται πίσω από το θεοσκότεινο πίνακα του Μπομπ Ρος που βοσκάει πίσω από το βουνό, που όμως δεν φαίνεται γιατί σε λίγο θα χαράξει.

-Η Καλλίεργον έχει εκπληρώσει μέχρι στιγμής τις προσδοκίες σας; Ποια θεωρείς ως μεγαλύτερα επιτεύγματα και τι μας ετοιμάζετε για το επόμενο διάστημα;
Η επιχείρηση Kalliergon έχει εκπληρώσει και υπερβεί τις προσδοκίες μας. Σημαντικό επίτευγμα είναι πως όχι μόνο δε χρειάστηκε να διακόψουμε κάτι που γεννήθηκε λίγο πριν από την κοσμοϊστορική πανδημία, αντιθέτως κοιτώντας πόσα έχουν γίνει μέσα σε ένα χρόνο μπερδεύομαι νομίζοντας πως ξεκινήσαμε χρόνια πριν. Σημαντικό επίτευγμα είναι πως μας έχουν εμπιστευτεί συγγραφείς που έχουν να πουν κάτι καινούργιο, να εκδώσουν μαζί μας. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για εμάς ότι από τόσο νωρίς καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου, χτίζοντας έντιμες ανθρώπινες προσωπικές σχέσεις που καθορίζουν και την ποιότητα των επαγγελματικών σχέσεων. Μπορώ βέβαια να θεωρήσω φυσική συνέχεια της Kalliergon το σωματείο για την τέχνη και την φύση Nartura, όπου η Βασιλική Κατέρη (έτσι λέω τη μάνα μου όταν έχω το επαγγελματικό μου προφίλ) δε σταμάτησε τις καλλιτεχνικές δράσεις στηρίζοντας κι εξελίσσοντας το διανοητικό, καλλιτεχνικό και οικονομικό επίπεδο του τόπου, αφού οι κρατικοί φορείς δυσκολεύονται να αναδείξουν τα στολίδια τους, εμείς είμαστε διατεθειμένες να βοηθήσουμε και σε αυτό.

Κι έτσι τώρα με την Kalliergon ετοιμαζόμαστε για την δημιουργία της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους της σκηνοθέτιδας και σεναριογράφου Ακριβής Κόλλια. Πρόκειται για ένα θρησκευτικό θρίλερ που, μεταξύ άλλων, θα αναδείξει και θα διασώσει εικόνες και μνήμες από το άγνωστο και δυσπρόσιτο, λόγω γεωγραφικής θέσης, τοπίο της Μάνης. Παράλληλα, θα γίνει η ανάδειξη εκκλησιών και πύργων, έργων τέχνης περασμένων αιώνων, ώστε να συντηρηθεί η τέχνη η οποία δεσπόζει στην άγρια φύση της Πελοποννήσου!

Επίσης, ετοιμάζουμε ένα μεγάλο σχέδιο λογοτεχνικού-λόγιου τουρισμού στην περιοχή της Ηπείρου, που σκοπό έχει, μέσα από την αναβίωση των πιο γνωστών ιστορικών περιόδων στα Γιάννενα, και τη στήριξη παραδοσιακών συντεχνιών, οικογενειακών παραγωγών και επιχειρηματιών, ώστε να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, και συνεπώς να γίνει το έδαφος πιο εύφορο, να ανθίσει, και πάλι, ο πολιτισμός και η τέχνη που έχουν παραμεριστεί για χρόνια ή που δεν έχουν την θέση που τους αξίζει.

Χριστίνα Τζιάλλα: Σπουδές και δράσεις

Πλούσιο το βιογραφικό των σπουδών και δράσεων της Χριστίνας Τζιάλλα, η οποία μας “αυτοσυστήνεται”:
Είμαι Θεατρολόγος, Ηθοποιός, Performer και Θεατρική Συγγραφέας. Δραστηριοποιούμαι επιχειρηματικά, μέσα από την επιχείρηση «KALLIERGON productions-events-publications» που ίδρυσα πρόσφατα. Αποφοίτησα το 2013 από τη Σχολή Καλών Τεχνών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με κατεύθυνση Υποκριτική –Σκηνοθεσία. Το 2016 αποφοίτησα και από την Επαγγελματική Σχολή Μουσικού Θεάτρου P.M.T.P. και στη συνέχεια, το 2017, εντάχθηκα στο Τμήμα Μετεκπαίδευσης Αποφοίτων Ηθοποιών της Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Παράλληλα με την εκπαιδευτική και επιχειρηματική μου δραστηριότητα, εργάζομαι ως ηθοποιός και performer στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Συμμετείχα σε σχετικά επιμορφωτικά σεμινάρια, συνέδρια και σε ημερίδες ως εισηγήτρια. Είμαι μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Σημαντική είναι η δράση μου ως ιδρυτικό μέλος του Πολιτιστικού Σωματείου για την Τέχνη και τη Φύση «ΝΑΡΤΟΥΡΑ». Με την ιδιότητα της εφόρου Τμήματος Θεάτρου του σωματείου πρότεινα την 4ήμερη δράση «1st Mani Bar Theater», που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία και απήχηση σε χωριά της Δυτικής Μάνης, τον Απρίλιο του 2018, διατελώντας επικεφαλής της Οργανωτικής Επιτροπής. Η δράση αυτή εξελίχτηκε και συνεχίζεται με την πρωτοβουλία και την καθοδήγησή μου ως «Nartura Bar Theater Project» στην Καλαμάτα και την ευρύτερη Μεσσηνία. Έχω επιμεληθεί δραματουργικά διάφορα θεατρικά κείμενα ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Το 2019 ολοκλήρωσα την συγγραφή δύο θεατρικών έργων: το θεατρικό έργο σε τρεις πράξεις «Ορίζοντας Γεγονότων – ο θάνατος του ηθοποιού» και το μονόπρακτο «Καθαρά από Κατσαρίδες».

Κατά τη διάρκεια του 2020 παρείχα τις υπηρεσίες μου ως υπεύθυνη Οργάνωσης Αναλογίων, στο πλαίσιο του προγράμματος «Δημιουργία και καθιέρωση» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά του Φεστιβάλ «Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ».

Της Χριστίνας Ελευθεράκη