Πολιτισμός - Τέχνη
"Θέατρο"

Η ΛΕΞΗ ΠΡΟΟΔΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΗΧΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΦΑΛΤΣΑ

του

Matei Visniec

Σκηνοθεσία: του Ηπειρώτη Νίκου Γκεσούλη

EVELYN'S DANCE SCHOOL

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ 77, ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ

Παρασκευή 6 και Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Πατήστε τις μικρές φωτογραφίες
για μεγέθυνση

Νίκος Γκεσούλης

ΤΟΠΟΣ: Μια no man’s land.

ΧΡΟΝΟΣ: Σήμερα, αύριο; Αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος!

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ: Ο γιος, ο Βίκμπο, στρατιώτης, νεκρός. Η κόρη, η Ίντα, πόρνη, στην Ιταλία. Ο Πατέρας και η Μητέρα, πρόσφυγες μετά τον εμφύλιο σε μια διαλυμένη χώρα σκάβουν στο δάσος να βρουν το σώμα του γιου τους. Οι παλιοί γείτονες κρύβουν μυστικά και ο Νέος Γείτονας εμπορεύεται οστά...

Το trailer της παράστασης με την επιμέλεια του Ναπολέοντα Ροντογιάννη

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ματέι Βιζνιέκ

Και η λέξη πρόοδος;

Παρατηρώ πως εδώ και αρκετά χρόνια οι πολιτικοί δεν τολμούν πια να χρησιμοποιούν τη λέξη πρόοδος. Σίγουρα φοβούνται αυτή τη λέξη που για πολύν καιρό ηχούσε δυνατά. Ναι, η ανθρωπότητα πίστεψε στην πρόοδο. Η επιστήμη και η τεχνολογία θα μας διευκόλυναν τη ζωή, οι μηχανές θα δούλευαν στη θέση μας, όμως στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος γίνεται όλο και περισσότερο σκλάβος της τεχνολογίας και πειθήνιος καταναλωτής κάθε είδους άχρηστου γκάτζετ. Η ουτοπία της προόδου μας υποσχόταν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για την πνευματική μας καλλιέργεια, αλλά το οικονομικό μοντέλο του ακραίου φιλελευθερισμού που παγκοσμιοποιείται, μας θεωρεί ενόχους που δεν δουλεύουμε περισσότερο… Η δημοκρατία και η συσσώρευση πλούτου θα εξασφάλιζαν μία άνετη ζωή για τα παιδιά μας, να όμως που τα παιδιά μας έχουν βρεθεί χρεωμένα πριν ακόμα να ενηλικιωθούν.

Ναι, όλα θα ήταν διαφορετικά, αν το στοίχημα της προόδου είχε πετύχει. Η βιομηχανία τροφίμων θα μας έτρεφε καλύτερα αντί να μας δηλητηριάζει και να δημιουργεί (τόσο στα ανεπτυγμένα κράτη όσο και στις φτωχές χώρες ) στρατιές παχύσαρκων. Η ειρήνη που η Ευρώπη εξασφάλισε μετά το 1945, θα καθοριζόταν από όλο και μεγαλύτερη ευημερία αντί να μετατρέψει την γηραιά ήπειρο σε τόπο οικονομικής απόγνωσης.

Σίγουρα, κάπου έχουμε κάνει λάθος… Πού όμως; Μήπως εκτρέφουμε ένα τέρας, ένα μοναδικό μοντέλο παραγωγής- ανταγωνιστικότητας- κατανάλωσης που σιγά-σιγά μας καταβροχθίζει;

Ελπίζω πως οι Έλληνες θεατές θα αναγνωρίσουν στο έργο μου «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα» την επικαιρότητα του κειμένου. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που πλήρωσε με βαρύ τίμημα τη σύγχυση και τον παραλογισμό αυτού του μοντέλου που υιοθετήθηκε σαν το μόνο δυνατό, το μόνο ικανό να λειτουργήσει… Η Ελλάδα, το λίκνο της Ευρώπης, δακτυλοδεικτούμενη ως ένα οικονομικό βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: να κάτι πιο παράλογο κι από το παράλογο θέατρο. Στο έργο μου, ένα πρόσωπο, μια μάνα, κραυγάζει: « Θέλαμε κι εμείς τον καπιταλισμό…Ε, να τονε! Ήρθε, ο καπιταλισμός!.. Κεφάλαια; Τα κουφάρια των παιδιών μας…» Είναι ένα μήνυμα που πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά πριν να γίνει το φανταστικό εντελώς πραγματικό!

Ευχαριστώ αυτούς που εμπιστεύονται το λόγο μου και τον φέρνουν στο κοινό. Πάντα πιστεύω πως το θέατρο μπορεί να είναι χώρος αναγκαίου διαλόγου, και τώρα έχουμε ανάγκη το διάλογο περισσότερο από ποτέ. Όταν ο λόγος των πολιτικών γίνεται αδιανόητα υποκριτικός, ο λόγος των καλλιτεχνών κερδίζει σε καθαρότητα και βάθος.