Πολιτισμός - Τέχνη
"Θέατρο"

Γουίλλυ Ράσελ, Σίρλεϋ Βάλενταϊν

με τη Φωτεινή Χατζάρα

 

Το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών και η Εταιρία Πολιτισμού ΤΕΧΝΟΠΙΑ  παρουσιάζουν την Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου και ώρα 9 μ.μ., στον  Πολιτιστικό Πολυχώρο «Δ. Χατζής», το θεατρικό έργο Σίρλεϋ Βάλενταϊν γραμμένο από τον Βρετανό συγγραφέα Γουίλλυ Ράσελ.

Τον ρόλο της  Σίρλεϋ Βάλενταϊν ερμηνεύει η  Φωτεινή Χατζάρα και η σκηνοθεσία είναι του Κωνσταντίνου Μπαμπίλα.  Επιμέλεια φωτισμού και μουσικής: Άρης Χαραλαμπίδης. Επιμέλεια σκηνικών: Φλοριάνα Ηλιοπούλου.

Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Ο συγγραφέας διατηρώντας τα στοιχεία της πατρίδας του αλλά μόνο σε ηθογραφικό επίπεδο, γράφει ένα έργο οικουμενικό, σύγχρονο και αειθαλές, το οποίο αφορά όλες τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες του πλανήτη.

Μέσα από το χιούμορ, την συγκίνηση, τις εναλλαγές ρόλων και διαθέσεων κατορθώνει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και να του θέτει διαρκή ερωτήματα. Ερωτήματα που απασχολούν το σύνολο των ανθρώπων, που πραγματεύονται την καθημερινότητα και τα προβλήματά της.

Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα, η οποία, εκτός από τον ρόλο της, «ντύνεται» και τον ρόλο άλλων εννέα ανθρώπων, του περιβάλλοντος δηλαδή, που άλλοτε την πνίγει και την απογοητεύει κι άλλοτε την απελευθερώνει και την διασκεδάζει!

Μέσα της πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματα που την απασχολούν και ψάχνει να βρει τον τρόπο για να κάνει την δική της επανάσταση. Μια νοικοκυρά που εκρήγνυται καθώς διαπιστώνει πως όλη της η ζωή εξαντλείται στο να υπηρετεί τους γύρω της (άντρα και παιδιά), να μαγειρεύει αυγά και πατάτες, να πονάει για τους άλλους χωρίς αυτή να απολαμβάνει τις μικροχαρές της ζωής. Η απόλαυσή της εξαντλείται σε ένα ποτήρι κρασί που ονειρεύεται να πιει σε μια ελληνική ακτή παρέα με τον ήλιο και την θάλασσα

Καταφέρνει να εκπληρώσει το όνειρό της αλλά και τότε διαπιστώνει πόσο και πως ξόδεψε την «αξόδευτη» ζωή της, προσγειώνεται, απογειώνεται, κυκλοθυμεί, ψάχνει μέσω του έρωτα την διαφυγή. Ο έρωτας… Είναι γι’ αυτήν το μέσο, όχι ο σκοπός να αναζητήσει την ευτυχία… Μια ευτυχία που απολάμβανε στα νεανικά της χρόνια φιλώντας το βρεγμένο κεφάλι του νεαρού τότε άνδρα της, ζώντας ουσιαστικά με την αυταπάτη της ευτυχίας…

Καταφέρνει όμως να ξεπεράσει τις αναστολές της και αντιστέκεται στο να βάλει κι αυτή το όνομά της στον κατάλογο των «αγνοουμένων», σ’ αυτόν τον μακάβριο κατάλογο των ζωντανών νεκρών που «περιμένουν να περάσει η κηδεία τους…».

Επικοινωνεί με την νύχτα, τα στοιχειά της φύσης, νιώθει γυναίκα, «ψηλώνει» μέσα από την αποδοχή των άλλων και παλεύει μέχρι το τέλος να βρει τον χαμένο της εαυτό.

Το έργο αναδεικνύει με πολύ χιούμορ τις σχέσεις της με τους άλλους ανθρώπους και εξίσου με δραματικότητα προβάλλει την τραγικότητα της μοναξιάς αλλά και την μελωδία της αντίστασης, της δύναμης που βρίσκει ο άνθρωπος να ξεπερνάει τα προβλήματα του.