Πολιτισμός - Τέχνη
"Θέατρο"

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ

ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ 3, Τ.Κ. 454 44 ΙΩΑΝΝΙΝΑ

Τηλέφωνα: 2651003492- 6955416236

e-mail: politheatro@yahoo.gr

Το Politheatro

φιλοξενεί την παράσταση

"ΜπΑΤσος"

του Félix Estaire για δύο μόνο παραστάσεις

το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Απριλίου

και ώρα 9.15μμ στην αίθουσα 2 του Πολυθεάματος.

Η σκηνοθέτις Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και ο Πολυχώρος Vault παρουσιάζουν, για 1^η φορά στην Ελλάδα, το έργο του Ισπανού Félix Estaire «ΜπΑΤσος», σε μετάφραση Κατερίνας Χριστοδούλου.

Τους δύο ρόλους του έργου ερμηνεύουν ο Μπάμπης Χατζηδάκης και η Άρτεμις Ορφανίδου.

Το έργο του Ισπανού Félix Estaire, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε, θίγει το θέμα του φαύλου κύκλου της βίας και των οδυνηρών συνεπειών της μέσα από τη σύγκρουση ενός πατέρα, αστυνομικού των ΜΑΤ, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος στη διαδήλωση με την κόρη του. Πώς θα αντιδράσει; Τι θα ακολουθήσει; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της στιγμής στις ζωές και των δύο και ποιες θεωρίες της ζωής του θα ανατραπούν;

Πρόκειται για ένα σύγχρονο κείμενο, βαθιά πολιτικό που με ιδιαίτερα ευφυή τρόπο και σύγχρονη θεατρική γλώσσα, θίγει ζητήματα και έννοιες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, ο φόβος, η χειραγώγηση μέσω του εκφοβισμού, η ελεύθερη έκφραση αλλά και η σημασία του καθήκοντος ιδωμένη από διαφορετικές ιδεολογικές οπτικές.

Το έργο του Félix Estaire θίγει το ίδιο το σύστημα, που επιθυμεί να φιμώνει κάθε αντίδραση, που εκπαιδεύει ανθρώπους να ασκούν βία σε άλλους ανθρώπους. Η βία προκαλεί βία. Και δεν έχει τέλος αυτό. Κατά τη διάρκειά του, το έργο μας προειδοποιεί για το καλά στημένο παιχνίδι του συστήματος αλλά στο τέλος του μας επισημαίνει πως ο ρόλος του ατόμου, μέσα σε αυτό, είναι καθαρά δική του υπόθεση και αναμφισβήτητα δική του ευθύνη.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Σκηνικά-κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη

Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης

Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά

Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας

Video Art: gcldp Γιώργος Συμεωνίδης, Άρτεμις Σταθάκου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης

Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη

 

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Μπάμπης Χατζηδάκης

Άρτεμις Ορφανίδου

 

Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή του KP Theatre Group και του Πολυχώρου Vault

 

 

Η παράσταση συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της στην Αθήνα στο Vault Theatre Plus μέχρι 24/04.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Félix Estaire είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας θεατρικών έργων. Γεννήθηκε στη Μαδρίτη το 1976. Έχει δουλέψει ως ηθοποιός σε περισσότερες από 30 θεατρικές παραγωγές. Έχει ιδρύσει τη δική του θεατρική ομάδα (ΤΑC), με την οποία, μέχρι σήμερα, έχει ανεβάσει 8 θεατρικές παραγωγές.

Ως θεατρικός συγγραφέας, εκτός από τον «Μπάτσο», έχει γράψει ακόμη 7 έργα. Το τελευταίο του, «Ραψωδία για έναν ψηλό άντρα», ανέβηκε τον περασμένο Νοέμβριο στο Εθνικό Θέατρο Μαδρίτης. Το 2010 απέσπασε το δεύτερο βραβείο θεατρικής συγγραφής (FATEX) για το έργο του «Η τριλογία των αθλημάτων». Επίσης, έχει κάνει θεατρικές διασκευές γνωστών θεατρικών έργων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται το «Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν» του H. McCoy και το «Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές» του Max Frisch.

Έχει σκηνοθετήσει περισσότερα από 25 έργα σε μεγάλες και μικρές θεατρικές σκηνές.

 

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΑΤΣΟΣ ΤΟΥ FELIX ESTAIRE

O συγγραφέας χρησιμοποιεί τη σχέση πατέρα-κόρης σαν αφορμή, για να καταγγείλει την βία και το σύστημα, που εκπαιδεύει και χρησιμοποιεί ανθρώπους, για να την ασκούν. Η μετρημένη και ουσιαστική σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου αναμιγνύει επιτυχημένα τον θεατρικό ρεαλισμό με την κινηματογραφική ακρίβεια. Πολύ δυνατή η ερμηνεία του Μπάμπη Χατζηδάκη, που, πραγματικά, δείχνει να «ζει» τον ρόλο του. Η Άρτεμις Ορφανίδου, πολυκύμαντη και ουσιαστική, χειρίστηκε με μεγάλη ικανότητα τα υποκριτικά της μέσα…

Κώστας Νταλιάνης/Patras Events

  

Το σύγχρονο αυτό κείμενο με τις επίκαιρες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις ανεβάζει στην ελληνική σκηνή για πρώτη φορά η σημαντική σκηνοθέτις, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, με λιτά μέσα και οξυδερκή σκηνοθετική ματιά. Πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα η επιλογή κάμερας που προβάλλει σε video-wall τις αγωνιώδεις εκφράσεις του πατέρα-αστυνομικού που αδυνατεί να καταλάβει πως «η τυφλή υπακοή σε διαταγές δεν ελαφραίνει τον άνθρωπο από το ηθικό βάρος των πράξεών του ούτε απαλείφει την ευθύνη του». Ο Μπάμπης Χατζηδάκης είναι συγκλονιστικός και καθηλωτικός στον ρόλο του πατέρα-αστυνομικού, παρουσιάζοντας ανάγλυφα τις ψυχικές μεταπτώσεις και τις εσωτερικές συγκρούσεις του. Η Άρτεμις Ορφανίδου στο ρόλο της δυναμικής και ασυμβίβαστης κόρης του, περνά από την αφέλεια και τυφλή προσήλωση στο πρόσωπο του πατέρα-ίνδαλμα, στην κυριολεκτική τύφλωση που της ανοίγει τελικά τις πόρτες προς την αλήθεια και τη σαθρότητα του συστήματος που την περιβάλλει, διαθέτοντας φυσικότητα και αρκετά καλό χειρισμό των μέσων της.

Λυδία Τριγώνη Artic.gr

 

Η σκηνοθέτης ακολούθησε με επιτυχία τους γοργούς ρυθμούς αλλά και τις ατμόσφαιρες της δραματουργίας δίνοντάς μας μια παράσταση χωρίς χάσματα και χωρίς κενά. Ο Χατζηδάκης ερμήνευσε με πειστικότητα τον άκαμπτο μπάτσο, αφήνοντας να λειτουργήσουν εξ ίσου και τα ανθρώπινα στοιχεία του ήρωα, όπως η αίσθηση της μοναξιάς, η τρυφερότητα για την κόρη του κι η ανάγκη του να είναι χρήσιμος, λειτουργικός και καλός επαγγελματίας, σαν μια δικαίωση ζωής. Η Ορφανίδου πέρασε ευέλικτα από την μία ηλικία στην άλλη ενώ ερμήνευσε επίσης και τον ρόλο της ψυχολόγου ως σχήμα καθαρό κι ευανάγνωστο.

Μαρία Κυριάκη/Επί Σκηνής

 

"Σκηνοθετικά, η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου κάνοντας αυτό που ξέρει καλά, άφησε το έργο να αναπνεύσει και , μαζί με τον Μπάμπη Χατζηδάκη, περπάτησαν πάνω σε μια λεπτή και πανέμορφη ψυχολογική ισρροπία. Με δύο λόγια... είναι ένα κοινωνικοπολιτικό δράμα – χαρακτηρίζεται και ως ψυχογράφημα – που σκύβει πάνω σε κάθε μορφή βίας (ψυχολογική, σωματική...) και αναδεικνύει όλες τις παραμέτρους. Αποτελεί δε, τροφή για σκέψη"...

Τζένη Κουκίδου/koukidaki

 

Το κείμενο βρίθει από πολλά ακόμα νοήματα που ενισχύονται από τον συνδυασμό των συντελεστών και των ευφυών τεχνασμάτων. Οι δομές είναι μικρές, απλές, περιεκτικές και ξεκάθαρες, οι ρυθμοί γοργοί, οι διάλογοι φυσικοί, χωρίς περιττές φλυαρίες. Λίγα όμως θα μπορούσαν να έχουν επικοινωνηθεί αν αυτό που κυριαρχούσε δεν ήταν η ανατριχιαστική υποκριτική ικανότητα του Μπάμπη Χατζηδάκη και της Άρτεμης Ορφανίδου.

Αγγελική Λυμπεροπούλου/Musicity

  

Με βάση τον προαναφερόμενο δραματουργικό καμβά η σκηνοθέτης Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, έπλασε τη δική της θεατρική εκδοχή, ενός έργου απόλυτα σημερινού, τραγικά επίκαιρου και σαφώς…αντισυστημικού…έτσι όπως τουλάχιστον μάθαμε να ορίζουμε εννοιολογικά το “σύστημα”, βάζοντας του μπροστά το αρνητικό πρόσημο του συμβιβασμού, της άνευ όρων υποταγής στον καταναλωτισμό και ως εκ τούτου της υποδούλωσης σε νόμους που αντιτίθενται πολλές φορές της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.

Οι δύο πρωταγωνιστές της σύγχρονης “τραγωδίας” του Ισπανού συγγραφέα, Μπάμπης Χατζηδάκης &  Άρτεμις Ορφανίδου, πατέρας και κόρη αντίστοιχα, λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά, περνώντας από όλα τα στάδια “ενηλικίωσης” των χαρακτήρων τους, τα οποία ως θεατές παρακολουθούσαμε σε real time, ανυποψίαστοι ωστόσο για το μέγεθος της επικείμενης ανατροπής. Το κοριτσάκι που μεγαλώνει χωρίς μαμά, μόνο με τον “ματατζή” μπαμπά του (…η απουσία της μητέρας επιδεικτικά ασχολίαστη…), ο πατέρας που αγωνίζεται να μεγαλώσει την κόρη του σε έναν σκληρό και απάνθρωπο κόσμο (…εκείνος τον γνωρίζει εκ των έσω και ταυτόχρονα αποτελεί γρανάζι του…) και ανάμεσα τους το αμείλικτο καθήκον. Το δικό του και το δικό της. Ο καθείς εφ’ω ετάχθη λοιπόν…και οι συνέπειες αναπόφευκτα ολέθριες!

Λίλα Παπαπάσχου/Αλλιώς