Πολιτισμός

εκθέσεις

Ο πολίτης της τέχνης -του Δημήτρη Ράτσικα.

 Γράφει η Κατερίνα Σισμένου.   

Στην Πρέβεζα, μερικά μέτρα πιο κάτω από το σπίτι του δασκάλου του Γιάννη Μόραλη, πραγματοποιήθηκε έκθεση ζωγραφικής του μαθητή του μεγάλου δασκάλου, Δημήτρη Ράτσικα. Η έκθεση είχε χρόνο διάρκειας μία εβδομάδα από τις 25 Αυγούστου στη Δημοτική Πινακοθήκη "Γιάννης Μόραλης" στην Πρέβεζα, έως την Παρασκευή 31 Αυγούστου.

Ο Δημήτρης Ράτσικας, κατάγεται από την Κρύα Ιωαννίνων, είναι πτυχιούχος της Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών και του Παρισιού. Το διδακτορικό του είναι από τη Σορβόννη, ενώ δίδαξε στα Γιάννενα 13 χρόνια ζωγραφική. Είχαμε την τύχη να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση ανάμεσα στους πίνακες του ζωγράφου, με θέματα που αφορούν τη φύση, τον άνθρωπο τον τόπο. Οι τεχνικές ήταν διαφορετικές, υδατογραφίες, ελαιογραφίες, χαρακτικά, μολύβι. Κυριαρχεί όμως στη ζωγραφική του καλλιτέχνη η αθρώπινη μορφή και μάλιστα αυτή του ανθρώπου με την ιδιότητα του πολίτη.

Ο άνθρωπος, το μοντέλο που απεικονίζεται και δουλεύεται από το χέρι του ζωγράφου αποκτά μια συμβολική διάσταση, μιας και είναι πάνω απ΄όλα πολίτης. Ένας πολίτης που αλληλεπιδρά με τον καλλιτέχνη στη διάρκεια της δημιουργίας και μπορεί να καθορίσει και να προσδιορίσει τη χειρονομία, το ύφος, την κατεύθυνση την ίδια τη ζωγραφική και το έργο τέχνης, το όλο αποτέλεσμα. Η τέχνη είναι θεωρία αλλά κυρίως πράξη και δημιουργία. Ο πίνακας αποτελεί πάντοτε το αποτέλεσμα και είναι έχει υποστεί στο παρελθόν αρκετή κριτική για την στατική του διάσταση. Πάντοτε όμως παραμένει στο κέντρο και της προβληματικής αλλά και της συζήτησης που αναπτύσσεται με την τέχνη και ιδιαίτερα με τη ζωγραφική που στο κέντρο της βρίσκεται ο πίνακας. Ο πολίτης- έργο του ζωγράφου, αποτελεί για τον μια ρωγμή, όπου μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή και το εσωτερικό τοπίο και να το αποτυπώσει μορφικά και χρωματικά. Σύντομα ποιήματα, μεγάλα έργα, μοναδική η αιχμαλωσία της στιγμής που μπορεί να εγκλωβίσει μια αιωνιότητα όμως εξελικτικά και διαλεκτικά μιας και η κάθε στιγμή διαφοροποιείται στο χώρο, το χρόνο και τον άνθρωπο, είτε ως θεατής, είτε ως ακροατής ,είτε ως πολίτης είτε ως καλλιτέχνης.

Σε μια άλλη του διάλεξη ο καθηγητής έχει επισημάνει τα εξής που θεωρούμε σημαντικό να τα προσθέσουμε ως επίλογο και ως συνέχεια ενός διαλόγου με την τέχνη που θα είναι και θα μένει πάντοτε ανοιχτός εφ΄όσον η παραγωγή και η ανθρώπινη δημιουργία και παραγωγή δεν τελειώνουν και δεν θα τελειώσουν ποτέ. «...Όλα τα –ισμός έγιναν συντρίμμια ενός οικοδομήματος που δεν άντεχε στο φως, έχασε τα χρώματά του και είναι αδύνατον πλέον να συντηρηθεί. Δεν έχει πλέον τη σφραγίδα της ΄΄καλής τέχνης΄΄ , γιατί δεν είναι εφ΄όσον οι καλές τέχνες απέμειναν χωρίς έμπνευση, χωρίς αλήθεια, νεκρογένεση. Επικράτησε εκείνη η ηλιθιότητα και δημιουργία καταναλωτικών έργων- προϊόντων, τα οποία συσσωρεύονται στις συλλογές, στα μουσεία, στα σπίτια, και στα καταστήματα....»

 Εμείς δεν έχουμε παρά απλά να συμφωνήσουμε και να ακολουθήσουμε το έμπειρο βλέμμα ενός μεγάλου καλλιτέχνη που πάντοτε θα μας καλεί για έναν δημιουργικό διάλογο με την εποχή και την τέχνη με τον ίδιο τον άνθρωπο, με τον ίδιο τον πολίτη, μιας κι εδώ γεννήθηκε κι εδώ θα συνεχίσει να δρα με πολλαπλούς τρόπους.....