Πολιτισμός

εκθέσεις

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

παρουσιάζει την ατομική έκθεση της

Μαρίας Διακοδημητρίου υπό τον τίτλο Remake.

 

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 17:00-22:00
Διάρκεια έκθεσης: 8 Φεβρουαρίου έως 2 Μαρτίου 2024

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Μαρίας Διακοδημητρίου υπό τον τίτλο Remake, σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης - Αρχαιολόγου Ίριδας Κρητικού. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα λάβουν χώρα την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 17:00-22:00 και η έκθεση θα διαρκέσει έως το Σάββατο 2 Μαρτίου 2024.

Η καλλιτέχνης δημιουργεί μέσα στα έργα της έναν κόσμο ουτοπικό, επηρεασμένη από μνήμες του παρελθόντος που την έχουν εμπνεύσει, προσαρμοσμένες σε εικόνες του σήμερα. Θα έλεγε κανείς ότι η Μαρία Διακοδημητρίου στήνει ένα φαντασμαγορικό θεατρικό σκηνικό, με έντονες χρωματικές πινελιές πάνω σε ένα κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρο φόντο. Τα ερείπια μιας κλασσικής εποχής ενσωματώνονται στο σύγχρονο βιομηχανικό τοπίο συνθέτοντας τη μοναδικότητα των πόλεων αυτών και καθορίζοντας την ταυτότητα της καλλιτέχνιδος. Ο θεατής πραγματοποιώντας έναν «περίπατο» σε αυτά τα άγνωστα αστικά τοπία έρχεται αντιμέτωπος με καλά συγκαλυμμένες ανθρώπινες ιστορίες που σκοπό έχουν να σε παρασύρουν ανάμεσα στο ονειρικό και το ρεαλιστικό. Τέλος παρατηρώντας κανείς τα έργα της έκθεσης θα δει ότι κρύβουν την επιτηδευμένη δημιουργία ενός αινίγματος, η λύση του οποίου βρίσκεται στην ελεύθερη βούληση του καθενός κρίνοντας με βάση τις προσωπικές του μνήμες και εμπειρίες.

Η επιμελήτρια της έκθεσης Ίριδα Κρητικού αναφέρει μεταξύ άλλων για την έκθεση: «Επικαλούμενη μεθοδικά τις δύο έννοιες remake και reimagining, ενεργοποιώντας συνθετικά κάθε διαφορετική πτυχή της ακαδημαϊκής διδαχής και της εμπειρικής όσμωσης, επιστρατεύοντας κάθε εσοχή της αστείρευτα γόνιμης φαντασίας της, η Μαρία Διακοδημητρίου κατασκευάζει εξαρχής ένα πυκνό σύμπαν όπου η πρωτογενής γνώση και η αρχετυπική εικόνα χρησιμοποιούνται ως κοίτασμα και δεξαμενή, ως λαβύρινθος και καθρέφτης του νου με μεθόδους διαδραστικές και ταυτόχρονες.» και συνεχίζει λέγοντας «Η χρήση των πολυμέσων διατρέχει και συνενώνει το ευκίνητο καλειδοσκόπιο αυτών των εικόνων, συμπράττει στο συναρπαστικό ξεδίπλωμα της εικονικής αφήγησης, ορίζει το υπερρεαλιστικό αποτέλεσμα της ετερόχρονης και ετερότοπης σύνθεσης.»

Σύντομο Βιογραφικό:

Η Μαρία Διακοδημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε Μεταπτυχιακές σπουδές Linguistics, στο Surrey University, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Διατέλεσε για πολλά χρόνια Καθηγήτρια στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας και Πειραιά και παράλληλα Διευθύντρια Σπουδών σε Εκπαιδευτικούς Οργανισμούς. Το 2003 άρχισε να ασχολείται με τον καλλιτεχνικό σχεδιασμό εντύπων και το 2005 εξέδωσε το περιοδικό Εποχές. Έχει κάνει σπουδές Σκηνογραφίας και Τρισδιάστατης Μακέτας. Με κύρια υλικά της το χαρτί, τα ακρυλικά χρώματα και τις πολλαπλές εκτυπώσεις, αλλά και με τη χρήση πολυμέσων, συνθέτει τρισδιάστατες, πολυεπίπεδες εικόνες δημιουργώντας έργα εικαστικής αφήγησης. Έχει στο ενεργητικό της 7 ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 130 ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Σουηδία, Ελβετία, σε αίθουσες τέχνης, μουσεία, ιδρύματα, θέατρα και φεστιβάλ. Ακόμα έχει συμμετάσχει σε διεθνείς art fair στην Ελβετία, Αγγλία και Ελλάδα. Έργα της ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι Art22, Art views.
Χορηγός οίνου είναι το Κτήμα Παλυβού.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 17:00-22:00

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη 11:00-17:00, Σάββατο 11:00-16:00

Κυριακή, Δευτέρα κλειστά

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 12, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18
www.technohoros.org | info@technohoros.org

 

  

Γράφει η Ίρις Κρητικού Ιανουάριος 2024

Αφετηρίες, Λαβύρινθοι, Σημάνσεις και Απολήξεις

We can remake the world daily

Paul Wellstone

Η πολυσχιδής έννοια remake που συχνότερα αφορά σε κάποια ταινία, μια τηλεοπτική σειρά, ένα βιντεοπαιχνίδι, ένα τραγούδι ή μια παρόμοια μορφή ψυχαγωγίας που βασίζεται και επαναλαμβάνει την ιστορία μιας προηγούμενης παραγωγής στο ίδιο μέσο (π.χ. τη νέα έκδοση μιας υπάρχουσας ταινίας), αναφέρεται σε μια καινούρια μορφή αφήγησης, που ξεπηδά μέσα από ένα συμπαγές πλέγμα αναγνωρίσιμων δεδομένων. Ένα remake λέει την ίδια ιστορία με το πρωτότυπο, αλλά χρησιμοποιεί διαφορετικό σύνολο ερμηνευτών, ενώ μπορεί να αλλάξει τη θεματική σήμανση, τη ροή και το σκηνικό της αφηγούμενης ιστορίας. Ένας παρόμοιος αλλά όχι συνώνυμος όρος είναι το reimagining, που υποδηλώνει ακόμη μεγαλύτερη ασυμφωνία μεταξύ της αρχικής και της τελικής ιστορίας, ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία στη νέα αφήγηση, με την παράλληλη επίγνωση της σημαντικότητας του πρωτοτύπου ως βάσης δεδομένων παρόλη την επίγνωση του πρωτότυπου για παράδειγμα, μιας ταινίας και της ταινίας στην οποία βασίζεται.

Επικαλούμενη μεθοδικά και τις δύο αυτές έννοιες, ενεργοποιώντας συνθετικά κάθε διαφορετική πτυχή της ακαδημαϊκής διδαχής και της εμπειρικής όσμωσης, επιστρατεύοντας κάθε εσοχή της αστείρευτα γόνιμης φαντασίας της, η Μαρία Διακοδημητρίου κατασκευάζει εξαρχής ένα πυκνό σύμπαν όπου η πρωτογενής γνώση και η αρχετυπική εικόνα χρησιμοποιούνται ως κοίτασμα και δεξαμενή, ως λαβύρινθος και καθρέφτης του νου με μεθόδους διαδραστικές και ταυτόχρονες.

Η εξακολουθητική οργανική επαφή της Διακοδημητρίου με γνωστά ή και άγνωστα έργα τέχνης μέσω βιβλίων, διαδικτύου ή φυσικής θέασης και η παράλληλη βαθιά αγάπη και γνώση της για το θέατρο, η εντυπωσιακή ικανότητα χρήσης της ψηφιακής τεχνολογίας και η παράλληλη θαυμαστή χειρονακτική δεξιότητα της ίδιας με λεπταίσθητα έξεργο αποτέλεσμα μεικτών τεχνικών και μέσων, συνθέτουν ένα θαυμαστό στην αφετηρία και την πορεία του εργοτάξιο θραυσματικών μα αλληλένδετων ιδεών και εν δυνάμει φασματικών εννοιών, συμβόλων και εικόνων.

Στην ενότητα αυτή που ορίζεται από την ίδια την ιδέα της επανεκκίνησης και που αποτελεί το πολύτιμο θησαύρισμα μιας μοναχικής εμπειρικής ανασκαφής των βασικών συστατικών της τέχνης, μα και μια γενναία περιπλάνηση στις διεσταλμένες  συντεταγμένες του γνώριμου παγκοσμίου σύμπαντος, με ένα πλήρως εξοπλισμένο οπλοστάσιο εφοδίων, με μια ευκίνητα συναρπαστική γραφίδα έκφρασης και εκτέλεσης, οδηγούμαστε σταδιακά στο παλίμψηστο αφήγημα μιας ουτοπικής, άγνωστης πόλης με σκόπιμα κατασκευασμένους γρίφους και δυστοπίες που αφήνουν τόπο επιλεκτικά σε αναγνωρίσιμα αστικά τοπόσημα και ανακουφιστικές γνώριμες οπτικές νησίδες. 

Χαράσσοντας με προσήλωση την ελικοειδή πορεία των ετερόκλητων αλλά εφαπτόμενων αυτών κόσμων που τη συνεπαίρνουν, η δημιουργός εντοπίζει, συναρμολογεί και ενεργοποιεί καίρια αποσπάσματα ή λεπτομέρειες γνώριμων έργων, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους χαρακτηρίζονται από διαφορετική τεχνική, υλικά και μέσα.

Η χρήση των πολυμέσων διατρέχει και συνενώνει το ευκίνητο καλειδοσκόπιο αυτών των εικόνων, συμπράττει στο συναρπαστικό ξεδίπλωμα της εικονικής αφήγησης, ορίζει το υπερρεαλιστικό αποτέλεσμα της ετερόχρονης και ετερότοπης σύνθεσης. Ακρυλικά χρώματα, χαρτί, kappa mount και διαφορετικά είδη κόλλας επιστρατεύονται από κοινού με το πληκτρολόγιο και την οθόνη, ενσωματώνονται με τη σειρά τους στη διαδρομή, μεταλλάσσονται υπό τη  συνθήκη της χειρωναξίας, ενώ η επιλεκτική κατασκευαστική λύση και χρήση της μακέτας και η δημιουργία επάλληλων ημιδιαφανών επιπέδων, συνοδηγούν στο τελικό τρισδιάστατο αποτέλεσμα.

Οι ουτοπικές πόλεις που ορθώνονται σταδιακά μέσω της σύνθετης ετούτης διεργασίας, ο παλλόμενος μετατοπιζόμενος γρίφος που αποδομεί τη φαινομενική τάξη των πραγμάτων και την πυκνή αστική καθημερινότητα, τα αινιγματικά κινηματογραφικά καρέ που εισβάλλουν στην ήσυχη ροή των πραγμάτων, τα εντατικά και ηλεκτροφόρα χρώματα που εφορμούν στο μαυρόασπρο ακίνητο της εικόνας, η τραχύτητα των αστικών ερειπίων που εναλλάσσεται με την κλασική μνήμη, η υπόμνηση της ανθρώπινης παρουσίας που διαπερνά τη χάρτινη έρημη χώρα της αρχικής θέασης, συνθέτουν την ονειρική πραγματικότητα μη πραγματικών καταστάσεων. Οι αφηγήσεις της Διακοδημητρίου, επιδέξια τοποθετημένες μέσα στο φθαρμένο αυτό βιομηχανικό περιβάλλον που συχνά θυμίζει θεατρική σκηνή και άλλοτε ανάγει στην άχρονη και απροσδιόριστη γεωγραφία προσφιλών λογοτεχνικών χωρίων της σχολής του μαγικού ρεαλισμού, μας παραδίδονται ως κοινό ευδιάκριτο συναρπαστικό γίγνεσθαι που φέρει την αναγνωρίσιμη σφραγίδα και ποιότητα της δημιουργού του.

Η εικόνα ως καθρέφτης και λαβύρινθος του νου στο σύμπαν της Μαρίας Διακοδημητρίου, η πληθωρική δυναμική της αφήγησης, το δαντελωτό πολύπτυχο των κτηρίων και η υποβόσκουσα σκιά των ανθρώπων, οι φανερές τους σημάνσεις και οι αφανείς ιστορίες τους που εδώ εξακολουθούν να πάλλονται, συνθέτουν με λεπταίσθητη πνευματική ενδελέχεια και χειροποίητη χαρισματική δεξιότητα το πυκνό αισθητικό και συμβολιστικά πεδίο μιας νέας αστικής αρχαιομετρίας. Μιας περίβλεπτης οπτικής ταυτότητας, με στερεή αφετηρία και αναποφάσιστο προορισμό, μετέωρης μεταξύ ονείρου και αγρυπνίας, ενιότε δυστοπικά αινιγματικής μα εξακολουθητικά απαράμιλλα γοητευτικής.