ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
(ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΣΕΒΑΣΤΗΚΑΝ)
Βασίλειος Π. Κονιτσιώτης
Στην πορεία της νεωτέρας ιστορίας του Ελληνικού
Έθνους θα δούμε πως η πολιτική ζωή της χώρας μας κατετρύχετο από
σειρά Πραξικοπημάτων, Επαναστάσεων, Πολιτειακών αλλαγών και αθέτηση
υποσχέσεων για εκδημοκρατισμό και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης
και ανελίξεως του βιοτικού επιπέδου του λαού της χώρας αυτής, που
γέννησε και διέδωσε την Δημοκρατία στην Οικουμένη. Θα δούμε πως και
σήμερα ακόμη πολιτικοί άρχοντες διατελέσαντες και υπουργοί και
διοικήσαντες την χώρα αυτή να διακηρύττουν πως ο Ευρωπαϊκός
πολιτισμός και η Δημοκρατία διαδόθηκε από τον αρχαίο Ελληνικό
πολιτισμό, τον Ρωμαϊκό πολιτισμό (χωρίς να λένε πως ο πολιτισμός
αυτός υπήρξε κακέκτυπος συνέχεια και αντιγραφή του ελληνικού
πολιτισμού) και ο ...Εβραϊκός πολιτισμός! Το μόνο που δεν ακούστηκε
ίσως ακόμη πως ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός υπήρξε σαν συνέχεια του
πολιτισμού της ...Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των επιτευγμάτων της,
τα τετρακόσια και πλέον χρόνια που ...«κατακτητικώ δικαίω» είχε
υποδουλώσει και είχε καταδικάσει σε πολιτιστική, επιστημονική και
εκπαιδευτική υπανάπτυξη τους λαούς της Ανατολικής τουλάχιστον
Ευρώπης. Και οι διακηρύσσοντες αυτά, ίσως αύριο να είναι στην
Κυβέρνηση και να προβούν και σε νέες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις
για να «διορθώσουν» και αυτοί με τη σειρά τους την ιστορία του
Έθνους. Ελάχιστοι οι πολιτικοί μας άρχοντες που σεβάστηκαν τη
Δημοκρατία και τις δημοκρατικές διαδικασίες τον περασμένο αιώνα καθ’
όλη τη διάρκειά του και μέχρι σήμερα στην πρώτη δεκαετία του 21ου
αιώνα. Όλοι ή σχεδόν όλοι, αποζητούσαν από του έτους 1966 –
καθεστώτα εκτάκτων εξουσιών προκειμένου να αντιμετωπιστεί η σοβούσα
πολιτική κρίση. Άλλοι παρακαλούσαν τον τότε βασιλιά για λήψη
εκτάκτων μέτρων και την επιβολή ενός είδους Δικτατορίας και άλλοι
πιο «προνοητικοί» έτρεχαν στο Νασσάου τις Μπαχάμες, ικετεύοντας
Αμερικανούς αξιωματούχους να κάνουν πραξικόπημα κατά της χώρας την
οποία υπηρετούσαν σαν ...γνήσιοι Δημοκράτες. Γνωστός ο βίος και η
πολιτεία ανθρώπων που κυβέρνησαν «δημοκρατικά» την χώρα και είχαν
εμπλακεί σε αναρίθμητα κινήματα των ετών 1922, 1933, 1935 και πολλά
άλλα «υποδεέστερα». Η μαύρη αλήθεια είναι πως όποια παράταξη είχε
την δύναμη την χρησιμοποιούσε σαν μέσον επιβολής επί των αντιπάλων
της. Οι κατηγορίες του ενός πολιτικού φορέα, εναντίον άλλου ότι τάχα
δεν σέβεται την Δημοκρατία, είναι αστείες. Η δημοκρατική ευαισθησία
που διακατέχει σήμερα την πολιτική ζωή του τόπου και μνημονεύεται
ανά πάσαν στιγμήν και εξορκίζει τα κακά πνεύματα είναι μάλλον προϊόν
της επτάχρονης περιόδου της στρατιωτικής κυβερνήσεως των ετών
1967-74, την εποχή της μεγαλύτερης σε διάρκεια δικτατορίας που
γνώρισε η χώρα μας τον 20ο αιώνα. Μέχρι το 1967 την δημοκρατία απλώς
όλοι την επικαλούνταν και κανένας δεν την σέβονταν. Μετά την
μεταπολίτευση έχουμε μια Δημοκρατία η οποία έχει ξεφύγει των ορίων
της ελευθερίας έχει υπερβεί τα εσκαμμένα της υπερβολής. Και είναι η
πρώτη φορά που υπάρχει στον τόπο τόση Δημοκρατία που εγγίζει τα όρια
της ασυδοσίας. Μας διαφεύγει της προσοχής ότι ακόμη και ένα
ευεργετικό φάρμακο αν πάρει κανείς σε υπερβολικές δόσεις επιφέρει τα
αντίθετα αποτελέσματα και αντί για ανάρρωση, οδηγεί σε επιδείνωση
και θάνατο ακόμη. Τα πλαίσια της Δημοκρατίας μεταπολιτευτικά εν
πολλοίς έχουν ξεπεράσει τα όρια και έχουν εισέλθει σε αυτά της
αναρχίας.
Παραδείγματα πολλά από την καθημερινή ζωή κατά
την οποία στο όνομα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας, γίνεται
δύσκολη η ζωή του συνανθρώπου και δημιουργούνται τεράστια κοινωνικά
προβλήματα, όπως συμβαίνει στις απεργίες των εργαζομένων. Παλαιότερα
είναι γνωστό πως και πόσο βυσσοδομούσαν δημοκρατικοί άρχοντες κατά
της Δημοκρατίας, όταν δεν μπορούσαν να την τιθασεύσουν να την
εξουσιάσουν, να την χειραφετήσουν, προς ίδιον όφελος. Όλοι οι
«καλοί» αυτοί άνθρωποι είναι γνωστό πως έβαζαν το χεράκι τους για να
πέσει η Δημοκρατία όταν έχαναν την εξουσία από τα χέρια τους και
γνωστοί τοις πάσι, οι τρόποι και οι μέθοδοι στις εκλογικές
αναμετρήσεις και στα Δημοψηφίσματα, όσες φορές και αν έγιναν και
ανάλογα με τι συνέφερε τους εκάστοτε ισχυρούς άνδρες, και τις
πολιτικές παρατάξεις.
Πάντοτε ο λαός αποφαινόταν για το Πολιτειακό
και εθεωρείτο τελεσίδικη υπόθεση, εφ’ όσον αυτό εξυπηρετούσε τους
κυβερνώντες και πάντοτε χαρακτηριζόταν νόθο, παράνομο και μη γνήσιο
όταν δεν εξυπηρετούσε! Μην ξεχνούμε πως τους ψηφοφόρους που
πρόσκεινται στην Βασιλευομένη Δημοκρατία πως τους χρησιμοποίησαν όλα
αυτά τα χρόνια οι πολιτικοί ηγέτες και πως τους οπαδούς και
υποστηρικτές της αβασιλεύτου. Ακόμη και τα Δημοψηφίσματα που
υπαγορεύει και επιτάσσει το Σύνταγμα και αυτά ακόμη κρίνονται κατά
το δοκούν και εφαρμόζονται μόνον και αν συμφέρει, ανεξάρτητα των
επιταγών του Συντάγματος. Ελάχιστα κράτη στην Ευρώπη τηρούν
απαρασάλευτα το Σύνταγμά τους ανεξάρτητα αποτελέσματος και
προβαίνουν σε Δημοψηφίσματα σε σοβαρά θέματα. Στην χώρα μας γίνονται
Δημοψηφίσματα όταν εκ των προτέρων είναι σίγουροι οι διενεργούντες
αυτά για το ευμενές για τις επιδιώξεις τους αποτέλεσμα. Οι πολιτικές
απάτες είναι δυστυχώς σύνηθες φαινόμενο για τη χώρα μας. Οι τυχόν
εξαιρέσεις ...ενισχύουν τον κανόνα. Δεν προτιθέμεθα να αναφερθούμε
προς το παρόν σε πρόσωπα και πράγματα, είναι άλλωστε τόσο γνωστά που
περιττεύει. Σεβασμός συνεπώς προς τη Δημοκρατία, αλλά εν παντί τόπω
και χρόνω και όχι όταν αυτό έχει ή δεν έχει επιπτώσεις στην πολιτική
ζωή του τόπου και των επιφανών ή αφανών πολιτικών μας! Και βέβαια
στην εφαρμογή της Δημοκρατίας έχει ευθύνη και ο ψηφοφόρος, ο οποίος
επιλέγει τους άρχοντές του, τους ανθρώπους που θα τον κυβερνήσουν
και θα επιλύσουν τα προβλήματά του γι’ αυτό κάποτε και στη χώρα μας
πρέπει να ψηφιστεί και ένας Νόμος «Περί ευθύνης ψηφοφόρων».
Βασίλειος Π. Κονιτσιώτης
Φεβρουάριος 2009