Αλφαβητάρια ύλης


η Σύνη Παπαγιάννη


       Εγκαταλείποντας οικείες μεθόδους παρατήρησης και αναπαράστασης και με αφορμή την τέταρτη ατομική της έκθεση, η Σύνη Παπαγιάννη παρουσιάζει μια σειρά από απόπειρες καταγραφής του μη-τοπίου, δημιουργώντας τρισδιάστατους περιβάλλοντες χώρους που εξερευνούν την πεμπτουσία και αποκαλύπτουν τη σάρκα ενός αταύτιστου αλλά παράδοξα γνώριμου ελληνικού τόπου.
       Η γενναιόδωρη χρήση της πρώτης ύλης οδηγεί σε αυτοσχέδιες αρμονίες ένθεσης, καθώς τα ακρυλικά ανακατεύονται με τη χαρτομάζα, το κοκκινόχωμα και την τύρφη σε μια επίμονη αναζήτηση της υφής των πραγμάτων. Περισσότερο εύπλαστο, το χαρτί αποτελεί το εφαλτήριο υλικό για την ανάγλυφη διαπραγμάτευση της γήινης υπόστασης. Οι γραμμώσεις του, άλλοτε οριοθετούν τα τετράγωνα των σπαρμένων χωραφιών κι άλλοτε αυλακώνουν τις χέρσες κοιλάδες. Η απτή χρήση του χώματος στο συλλάβισμα του τοπίου, ακολουθεί την ίδια διαδικασία χαρτογράφησης, καθώς μικρές χούφτες γης σκορπίζονται στη ζωγραφική επιφάνεια και αναπνέουν μαζί της.
       Στα έργα της Σ. Παπαγιάννη το χρώμα συχνά υπαγορεύεται από τα ίδια υλικά, αντανακλώντας τα ποικίλματα της υφής τους. Οι θερμές ώχρες οργώνονται από το πράσινο της μέντας ενώ το σταχτοπράσινο της ελιάς αναμειγνύεται με το αχνοκίτρινο, το χρυσό και την καμένη σιέννα. Στα λιγοστά νυχτερινά, το σκοτεινό μπλε υφαίνεται με το ανθρακί και κεντιέται με ρόδινα φώτα. Σκιές δένδρων, βουνών και αμμόλοφων, απαλλαγμένων από τα περιγράμματά τους, κατοικούν τους παλίμψηστους τόπους της ζωγράφου, ενώ τα πιο πρόσφατα έργα αυτής της σειράς εξερευνούν τους δομημένους όγκους της πόλης. Μικρά αλφαβητάρια ύλης, τα έργα της Σ. Παπαγιάννη αναιρούν τα όρια της ζωγραφικής επιφάνειας ψηλαφώντας τα πρωτογενή συστατικά τους.

Ίρις Κρητικού
Ιστορικός Τέχνης
αριθμός επισκεπτών